Η πορεία της οικογένειάς του ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με τη γη, επομένως η απόφαση να μείνει στον πρωτογενή τομέα ως πρωταγωνιστής και συνοδοιπόρος του πατέρα του, έφερε κοντά τις δύο μεγάλες αγάπες του.
Μεγαλωμένος σε μια αγροτική οικογένεια στη Ξυλαγάνη Ροδόπης, η επιλογή του Στάθη Πολυτσάκη να σπουδάσει Γεωπονία στο ΑΠΘ, για την απόκτηση τεχνογνωσίας, ήταν απόλυτα συνειδητή. Η παράδοση της οικογένειας είναι το βαμβάκι, αλλά στην πορεία προστέθηκαν οι καλλιέργειες λεβάντας και ροδιού.
«Η ενασχόληση με τον αγροδιατροφικό τομέα μού άρεσε από την παιδική ηλικία, αλλά με διέκρινε πνεύμα αντιλογίας. Θεωρούσα το βαμβάκι εξαντλητική καλλιέργεια και ονειρευόμουν κάτι πιο δημιουργικό για τα χωράφια μας», μοιράζεται με την «ΥΧ» ο Στάθης.
Σύντομα αντιλήφθηκε ότι η τεχνογνωσία που υπάρχει στη Ροδόπη, αλλά και στην οικογένειά του, καθιστούν το βαμβάκι μία πολύ καλή επιλογή.
Ξεκίνησε να βοηθάει στα οικογενειακά κτήματα από μαθητής λυκείου, αλλά και ως φοιτητής ήταν παρών στη σπορά και τη συγκομιδή βαμβακιού. «Αγαπάω τη γη με το ίδιο πάθος που την αγαπάει ο πατέρας μου. Η μεγάλη μου αγάπη είναι τα αρωματικά και φαρμακευτικά φυτά, γι’ αυτό ξεκίνησα μεταπτυχιακές σπουδές Ολοκληρωμένης Διαχείρισης Αρωματικών & Φαρμακευτικών Φυτών στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας». Ο ίδιος απέκτησε εξειδίκευση στα ΑΦΦ και επεδίωξε την καλλιέργειά τους.
Λεβάντα
Η οικογένεια Πολυτσάκη επέλεξε το 2017, περίοδο που ο Στάθης σπούδαζε, να επενδύσει στη λεβάντα, φυτεύοντας 70 στρέμματα, που σταδιακά μειώθηκαν σε 30. Δημιούργησαν τα δικά τους φυτά στο φυτώριό τους κι εκεί η συμβολή του ήταν καθοριστική. Εκτιμά ότι η καλλιέργεια ξεκίνησε με πολύ γρήγορα βήματα στην Ελλάδα και στη Ροδόπη και οι τιμές δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες των αγροτών.
Είναι γεγονός ότι οι καλλιεργητές ΑΦΦ συναντούν εμπόδια στη διακίνησή τους, αντίθετα με τη γειτονική Βουλγαρία, όπου αποτελεί καθετοποιημένη καλλιέργεια και οι Βούλγαροι διαθέτουν πολυετή τεχνογνωσία και εμπειρία.
Τονίζει ότι η ποιότητα της ελληνικής λεβάντας είναι πολύ καλή, αλλά τα προβλήματα εστιάζονται στις πωλήσεις υπερχονδρικής στα έλαια. Οι ίδιοι συγκομίζουν και αποστάζουν λεβάντα σε αποστακτήριο της Ροδόπης και πωλούν σε Έλληνες εμπόρους. Ο δρόμος για την ετικέτα είναι πολύ μακρύς, δεν συμπεριλαμβάνεται στα άμεσα σχέδιά τους και επιλέγουν να παραμείνουν προμηθευτές. Σε ερώτηση για το αν θα διατηρήσουν την καλλιέργεια λεβάντας, ο Στάθης απαντά ότι θα εξαρτηθεί από τη νέα ΚΑΠ.
Βαμβάκι αντί ροδιού
Μετά από 16 χρόνια καλλιέργειας ροδιού, επέλεξαν την απεγκατάσταση, λόγω πτώσης των αποδόσεων. «Βαίνουν μειούμενες οι αποδόσεις εξαιτίας προβλημάτων. Έχουμε προσβολή των δέντρων από τον μύκητα verticillium dahliae, που προκαλεί ξηράνσεις κλάδων. Μένει στο έδαφος πολλά χρόνια, απουσία ξενιστή, και είναι πολύ δύσκολο να αντιμετωπιστεί». Επιλέγουν επομένως να ξηλώσουν αυτή την περίοδο 4.000 ρίζες και να προχωρήσουν στη βαμβακοκαλλιέργεια, που τη γνωρίζουν καλύτερα με τον πατέρα του. Τα ρόδια Wonderful που καλλιεργούσαν πήγαιναν στην ΕΑΣ Ξάνθης.
Παράλληλα με τις καλλιεργητικές φροντίδες και τα επιχειρηματικά σχέδια, παρακολουθεί στο μέτρο του δυνατού το χρηματιστήριο, ώστε να γίνονται ορθές και συνετές επιλογές στην εμπορία του βαμβακιού. Υποστηρίζει ότι ο συνδυασμός της γνώσης με την εμπειρία που διαθέτουν οι τρεις τους, με τον πατέρα του και τον θείο του, τους επιτρέπει να επιδιώκουν τη βελτιστοποίηση της κατάστασης. Στην ίδια κατεύθυνση, επιχειρούν να εντάσσουν νέες τεχνολογίες και καλλιεργητικές πρακτικές για το βαμβάκι.
Ενώ ξεκίνησε με την αμφισβήτηση της προηγούμενης γενιάς, διαπίστωσε αυτή την πενταετία ότι η εμπειρία τού παλαιότερου είναι σωστή και απαραίτητη στις επιλογές νέων μεθόδων και πρακτικών στην καλλιέργεια. Στη φαρέτρα των σύγχρονων εργαλείων έβαλε την ευφυή γεωργία, για να διαμορφώνει μια καλύτερη και πιο αξιόπιστη εικόνα των δεδομένων λίπανσης και άρδευσης, με στόχο να γίνονται με ορθές γεωργικές πρακτικές.
Νέος και μαχητικός
Ο Στάθης Πολυτσάκης είναι ένας νέος άνθρωπος με όνειρα, αγάπη για τη ζωή και κοινωνικές σχέσεις. Αρχικά, προβληματιζόταν για την έλλειψη χρόνου, γρήγορα όμως διαπίστωσε ότι η ανταμοιβή των κόπων του κάνει την επιλογή να αξίζει. Επέλεξε μάλιστα να ασχοληθεί με τα κοινά και εξελέγη στο πρώτο Δημοτικό Συμβούλιο Νέων Κομοτηνής, γιατί αγαπάει την πόλη και πιστεύει στις συνεργασίες.
«Το να προσφέρεις στα κοινά είναι σαν να κάνεις ένα δώρο στον εαυτό σου, γιατί η προσπάθεια βελτίωσης της καθημερινής εικόνας της πόλης επιστρέφει σε εσένα και δίνει αξία». Υποστηρίζει, άλλωστε, ότι πρέπει να βρίσκουμε χρόνο για όσους και όσα αγαπάμε.
Αγάπη για το επιχειρείν
Στις αρχές του 2021, δημιούργησε μαζί με τον γεωπόνο, Σάββα Δρίνη, την εταιρεία Grecelia ΙΚΕ, με εξαγωγικό χαρακτήρα. «Ήταν μια πρωτοποριακή ιδέα, που αφορούσε την πρόσμειξη έξτρα παρθένου βιολογικού ελαιολάδου με βρώσιμα αιθέρια έλαια και το τελικό προϊόν έβγαινε σε μορφή σπρέι. Συμμετείχαμε στη διεθνή έκθεση τροφίμων Anuga στην Κολωνία».
Η παραμονή του στην εταιρεία ήταν μικρής διάρκειας, γιατί οι αγροτικές εργασίες τον κράτησαν κοντά στην παραδοσιακή ασχολία και αποχώρησε όπως λέει «με βαριά καρδιά», αλλά η διαδρομή ήταν πολύ σημαντική και αποκόμισε σημαντικές εμπειρίες. «Μαζί με τον Σάββα δουλέψαμε πολύ παραγωγικά, συμμετείχαμε σε εκθέσεις, παρουσιάσαμε τα προϊόντα μας και διδαχθήκαμε πώς λειτουργεί ο αγροδιατροφικός τομέας», καταλήγει.
