Οι αγροτικοί συνεταιρισμοί αποτελούν βέλτιστο εργαλείο πολιτικής που ανταποκρίνεται στις ανάγκες των αγροτών για να αντεπεξέλθουν στην «Πράσινη Συμφωνία», καθώς και για να βελτιώσουν την οικονομική και κοινωνική τους θέση στη διατροφική αλυσίδα. Για τους λόγους αυτούς, πρέπει να υποστηρίζονται αποτελεσματικά.
Αυτό ήταν το κοινό συμπέρασμα της συνάντησης της Επιτροπής Γεωργίας του Ευρωκοινοβουλίου και των εκπροσώπων των Ευρωπαίων αγροτών της προηγούμενης Δευτέρας στις Βρυξέλλες. Αντίθετα, στην ελληνική Βουλή, στην έναρξη της συζήτησης για το νομοσχέδιο περί συνεταιρισμών, το κλίμα χθες, Πέμπτη, ήταν διαφορετικό.
Μεγάλο μέρος της συζήτησης, για παράδειγμα, αναλώθηκε στο τι κρύβεται πίσω από τη ρύθμιση του 35% που μπορεί να κατέχει ο ιδιώτης επενδυτής. Είναι σχέδιο άλωσης και ξεπουλήματος, είπαν κάποιοι. Είναι η πόρτα για τους ιδιώτες μετά το παράθυρο που άνοιξε η προηγούμενη κυβέρνηση, είπαν κάποιοι άλλοι. Είναι τρόπος ισχυροποίησης ενός συνεταιρισμού που, με απόφαση ενισχυμένης πλειοψηφίας, θα μπορεί να προσελκύσει κεφαλαία για να σταθεί στον ανταγωνισμό, είπαν οι εισηγητές του νομοσχεδίου.
Βέβαια, ελάχιστα ειπώθηκαν για εκείνα που αφορούν τη «συνεταιριστική μας κακοδαιμονία». Γιατί, για παράδειγμα, περίπου ένας στους δύο ενεργούς συνεταιρισμούς με βάση το Μητρώο έχει κύκλο εργασιών μικρότερο από 50.000 ευρώ. Γιατί η πορεία του μεγάλου μέρους του συνεταιριστικού μας οικοδομήματος είναι φθίνουσα, ενώ ο αγροδιατροφικός τομέας της χώρας διευρύνεται. Γιατί δεν δημιουργούνται νέες συνεταιριστικές επιχειρήσεις, ακολουθώντας το παράδειγμα εκείνων των επιτυχημένων οργανώσεων που διαθέτουμε. Γιατί, τέλος, όλα αυτά συμβαίνουν, ενώ η συνεταιριστική νομοθεσία αλλάζει συνεχώς.
Ένα είναι βέβαιο. Η πρόταση κάθε πολιτικής δύναμης ή των διάφορων ειδικών και μη, επί του θέματος, πρέπει να δίνει πειστικές απαντήσεις όχι μόνο για το τι πρέπει να γίνει αύριο και στο μέλλον, αλλά και πώς οδηγηθήκαμε στο σήμερα. Αυτά αναμένουμε να ακούσουμε την ερχόμενη εβδομάδα, όταν οι συζητήσεις στη Βουλή θα ενταθούν.
