Τα τελευταία χρόνια της βαθιάς κρίσης, αγρότες κινητοποιούνται όχι για να κερδίσουν κάποια αιτήματά τους, αλλά κυρίως για να διαφυλάξουν κατακτήσεις του παρελθόντος. Δυστυχώς, όμως, πολλές από αυτές έχουν χαθεί για την υπόλοιπη κοινωνία. Συνεπώς, όσο οι αγρότες θέτουν στην προμετωπίδα των κινητοποιήσεων το φορολογικό και το ασφαλιστικό, η υποστήριξη από άλλες κοινωνικές ομάδες θα φθίνει. Μάλιστα, ειδικά αυτά τα δύο ζητήματα συχνά διχάζουν και τους ίδιους τους αγρότες, με τους σχετικά μεγαλύτερους να προτάσσουν το φορολογικό και τους σχετικά μικρότερους το ασφαλιστικό.
Δεν είναι όμως αυτές οι μοναδικές αιτίες που εξηγούν τη διαχρονική απομαζικοποίηση των κινητοποιήσεων. Κάποτε, στο επίκεντρο των αιτημάτων ήταν η ανάπτυξη του αγροτικού τομέα και της υπαίθρου, οι προϋποθέσεις που θα οδηγούσαν σε αυτή. Ωστόσο σήμερα, ζητήματα όπως η συνεχής μείωση του παραγωγικού δυναμικού στα κηπευτικά και τα κτηνοτροφικά, η προοπτική των δύο μεγάλων κλάδων φρούτων, των εσπεριδοειδών και των ροδάκινων, η κατάρρευση του σταριού, οι παράνομες εμπορικές πρακτικές και οι νοθείες που υπονομεύουν κλάδους όπως το μέλι ή τα όσπρια, η αποεπένδυση, η ρευστότητα, οι χαμηλοί ρυθμοί εισόδου νέας τεχνολογίας και γνώσης, ο τρόπος που λειτουργούν οι αλυσίδες λιανικής, το γεγονός ότι σημαντικό μέρος των συναλλαγών γίνεται «μαύρα», οι επιπτώσεις της δεσπόζουσας θέσης στην αγορά πολλών επιχειρήσεων των αγροτικών εισροών και βέβαια ο καταλυτικός και αναντικατάστατος ρόλος των συνεταιρισμών και άλλων παραγωγικών δομών, φαίνεται να απουσιάζουν.
Και για να έρθουν όλα αυτά στο προσκήνιο, απαιτείται η δημιουργία μίας νέας, ενιαίας αξιόπιστης, μαζικής συνδικαλιστικής οργάνωσης των αγροτών. Άλλη λύση δεν υπάρχει.
