Με την έλευση του «θεριστή» Ιούνη, μπήκαμε στη διαδικασία συγκομιδής των μεγάλων ετήσιων καλλιεργειών, που θα ολοκληρωθεί το φθινόπωρο με το βαμβάκι.
Πολλά έχουν αλλάξει με τα σιτηρά στην Ελλάδα. Μέσα σε μία γενιά γεωργών, για παράδειγμα, οι στρεμματικές αποδόσεις σχεδόν τριπλασιάστηκαν. Μία σύγχρονη μηχανή θερίζει σε μία ημέρα όσο 500 εργάτες γης, χωρίς βέβαια να υπολογίζουμε τον παράλληλο αλωνισμό, που κάποτε γινόταν με το δοκάνι.
Όμως, τα σιτηρά στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια φθίνουν και από τα 11 εκατομμύρια στρέμματα στην αρχή της δεκαετίας βρίσκονται πλέον στα 8 εκατομμύρια στρέμματα. Όλα αυτά, παρά το γεγονός ότι αποτελούν την «καλλιέργεια της κρίσης», λόγω της συγκριτικά μειωμένης χρηματοδοτικής ρευστότητας και εισροών που απαιτούν.
Οι αιτίες είναι γνωστές. Οι τιμές που λαμβάνει ο σιτοπαραγωγός της υπόλοιπης Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι περίπου 10% υψηλότερες στο σκληρό και 20% υψηλότερες στο μαλακό σιτάρι ίδιας ποιότητας από ό,τι ο Έλληνας.
Η απουσία μεγάλων, βιώσιμων συνεταιριστικών εξειδικευμένων σχημάτων όπως συμβαίνει στην υπόλοιπη ΕΕ σε ένα προϊόν που θα αποθηκευτεί για μεγάλα χρονικά διαστήματα και η περιορισμένη ρευστότητα δίνουν τη δυνατότητα σε ιδιωτικά σχήματα να πιέζουν ασύμμετρα τις τιμές παραγωγού.
Τους δίνουν, επίσης, τη δυνατότητα να υποβαθμίζουν ή κάποιες φορές ακόμη και να υπονομεύουν τις προσπάθειες εκείνων των οργανώσεων που δημιουργούν θετικό κλίμα στην αγορά. Και αυτό φαίνεται από τις τιμές που διαρρέουν ότι, τελικά, θα επικρατήσουν και που κυμαίνονται σαφώς πιο κάτω από την τρέχουσα εικόνα της υπόλοιπης ΕΕ. Εκεί η μέση τιμή Απριλίου για τα περσινά αποθέματα, για παράδειγμα, διαμορφώθηκε στα 22,2 λεπτά για το σκληρό, στα 19 λεπτά για το μαλακό σιτάρι αρτοποιίας και στα 17,7 λεπτά για το κτηνοτροφικό κριθάρι.
Τελικά, η αντίληψη της Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης, την οποία ακολουθούν πολλές επιχειρήσεις στη χώρα, όπως καταγράφεται στο ειδικό αφιέρωμα της σημερινής «ΥΧ», πρέπει σίγουρα να επεκταθεί και σε κάποιες από τις επιχειρήσεις της εμπορίας σιτηρών.
