Ηαπόφαση των προηγούμενων ημερών ότι η Επιτροπή Γεωργίας του Ευρωκοινοβουλίου θα συναποφασίζει με την Επιτροπή Περιβάλλοντος την αγροτική πολιτική της ΕΕ δίνει τέλος σε ό,τι ίσχυε από τη θέσπιση της ΚΑΠ πριν από περίπου 60 χρόνια. Εξέλιξη που μπορεί να σημαίνει ότι η ΚΑΠ μεταλλάσσεται από πολιτική της γεωργίας και της υπαίθρου σε πολιτική που θέτει στο επίκεντρο την προστασία του περιβάλλοντος. Ή, στην καλύτερη περίπτωση, εξέλιξη που θα διαταράξει περαιτέρω τις προτεραιότητες της ΚΑΠ.
Όλα αυτά δεν αποτελούν μία «αναίμακτη νίκη» του περιβαλλοντικού λόμπι εις βάρος του αγροδιατροφικού, όπως αναφέρεται σε μερίδα του ευρωπαϊκού Τύπου. Οι επιφυλάξεις των αγροτών εδράζονται σε ό,τι έχει συμβεί σε εκείνες τις χώρες-μέλη όπου το υπουργείο Γεωργίας συγχωνεύτηκε με το υπουργείο Περιβάλλοντος.
Ωστόσο, τα γεγονότα αυτά έχουν βαθιές ρίζες. Για παράδειγμα, έως και τη δεκαετία του ’90, τα θεσμικά όργανα της ΕΕ καλούσαν πρωτίστως τους εκπροσώπους (και) των Ελλήνων βαμβακοπαραγωγών ή καπνοπαραγωγών για τη θέσπιση πολιτικών των προϊόντων αυτών.
Στην πορεία, οι επαγγελματικές οργανώσεις σταδιακά αντικαταστάθηκαν από μη κυβερνητικές οργανώσεις για την ανάγκη πρόσβασης βαμβακοπαραγωγών της Αφρικής στην ευρωπαϊκή αγορά, ή για την «αντικαπνιστική εκστρατεία», ταυτίζοντας την αντικαπνιστική με την αντικαπνική πολιτική. Η τομή αυτή σχετίζεται με τη βαθιά μετάλλαξη των δομών και του ζητήματος της εκπροσώπησης στην ευρωπαϊκή κοινωνία. Μετάλλαξη, που βάζει στη θέση του εκπροσώπου μιας κοινωνικής ή επαγγελματικής ομάδας τον εκπρόσωπο «της κοινωνίας» ευρύτερα ή μιας ΜΚΟ.
Είναι όλες αυτές οι εξελίξεις που κάνουν τους Ευρωπαίους αγρότες να πιστεύουν ότι η οικονομική και κοινωνική βαρύτητα του τομέα τους συνεχώς συρρικνώνεται.
