Είχα αποφασίσει να κάνω ένα διάλειμμα από τη «μουρμούρα» για τις εθνικές μας παθογένειες και τον αντίκτυπό τους στο περιβάλλον των Βρυξελλών που είναι και το «φυσικό» μου ως Κομισάριος. Αλλά και Κομισάριος να είσαι δεν μπορείς να «αγιάσεις», γιατί η πρόσβασή σου στην πληροφόρηση είναι τέτοια που δεν σου το επιτρέπει. Ας αφήσω τη μακροσκελή εισαγωγή για να περάσω στο ψητό. Τι έμαθα, που λέτε, τις προάλλες;
ΚΑΤΑ
Η χώρα μας, λέει, ψήφισε μαζί με την Ιταλία κατά της παροχής επιπλέον ποσόστωσης για το τυνησιακό ελαιόλαδο από την ΕΕ, ως επίδειξη αλληλεγγύης προς τον τυνησιακό λαό. Πού έγινε αυτό; Στην τελευταία διαχειριστική επιτροπή όπου συζητήθηκε το ζήτημα. Καλά, θα μου πείτε…
«ΤΡΕΧΕΙ»
…και θα έχετε και δίκιο, δεν χαίρεσαι; Όχι, αγαπητοί, δεν χαίρομαι γιατί στην προκειμένη περίπτωση δεν ισχύει το «κάλλιο αργά παρά ποτέ». Με λίγα λόγια, όπως γνωρίζετε, η υπόθεση «τρέχει» από τον περασμένο Σεπτέμβριο και έκτοτε έχουν μεσολαβήσει πολλές συνεδριάσεις και πολλές συσκέψεις…
ΙΔΙΟΤΡΟΠΙΕΣ
…εν ολίγοις το θέμα έχει σχεδόν κλείσει. Και εμείς αποφασίσαμε να δείξουμε την πυγμή μας στην εκπνοή του, ενώ μέχρι στιγμής εκφράζαμε απλώς τις επιφυλάξεις μας και ζητούσαμε μελέτες αντικτύπου. Ε, λοιπόν, έτσι δεν γίνεται δουλειά. Θα με πείτε κουραστικό, θα με πείτε ιδιότροπο τεχνοκράτη…
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΚΑΠ
…όμως ο δρόμος της επιτυχίας εδώ στις Βρυξέλλες περνά μέσα από τέτοιες τεχνοκρατικές ιδιοτροπίες που συγκλίνουν σε μία βασική αρχή: οι διαπραγματεύσεις θέλουν χρόνο και στρατηγική και πυγμή εξ αρχής. Ό,τι περάσει «ντούκου» ή «ήξεις αφήξεις» χάνεται. Ας μην περάσω σε πιο δύσκολες έννοιες όπως αυτές του «λόμπινγκ» – το οποίο αδίκως έχουμε δαιμονοποιήσει στη χώρα μας λόγω συμπλεγματικών απόψεων και γενικότερου θολού τοπίου… Τρέμω στην ιδέα του τι θα γίνει όταν συζητηθεί το μέλλον της ΚΑΠ.
