Στην Ειδομένη, το πιο γνωστό διεθνώς χωριό της ελληνικής υπαίθρου, η σχέση μεταξύ αλήθειας και πλάνης, συνείδησης και πραγματικότητας, αναδεικνύεται διαρκής και ασταμάτητη, ίσως και ένα ανεξέλεγκτο παιχνίδι.
Μοιάζει με ένα θεατρικό έργο, που εκτυλίσσεται σε δύο διαφορετικούς σκηνικούς χώρους, του ίδιου όμως θλιβερού καταυλισμού. Έχει εναλλαγές εικόνων, δραματικές εντάσεις, αλλά και πολλαπλές και ποικίλες γωνίες θέασης.
Από τη μια πλευρά, πρόσφυγες και μετανάστες υποταγμένοι, χωρίς καθορισμένη ταυτότητα και συχνά χωρίς όνομα, παλεύουν για ένα καλύτερο αύριο και από την άλλη, συνθήκες και καταστάσεις σκοτεινές, αδιαφανείς και κυρίως ασυντόνιστες. Εδώ, η έννοια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας έχει χαθεί, κάθε σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα έχει καταπατηθεί και οι λέξεις είναι φτωχές για να αποτυπώσουν αυτήν την τραγωδία. Η απόλυτη εξαθλίωση. Κάθε σκηνή και μια ανθρώπινη, πικρή, ιστορία. Και δυστυχώς, κάποιους τους συμφέρει να παραμείνει η κατάσταση ως έχει.
της Αφροδίτης Χρυσοχόου
Διαβάστε ολόκληρο το ρεπορτάζ στην “Ύπαιθρος Χώρα” που κυκλοφορεί
