Το όργωμα και το σβάρνισμα είναι οι πιο κοινές πρακτικές για τη διαχείριση του εδάφους στους ελαιώνες της Μεσογείου. Μια νέα μελέτη επιβεβαιώνει την αξία εναλλακτικών μεθόδων που βασίζονται στην κάλυψη εδάφους και μπορούν να βελτιώσουν σημαντικά τη δομή του, να μειώσουν τη διάβρωση, ενώ παράλληλα να διατηρούν τις αποδόσεις.
Η μελέτη πραγματοποιήθηκε σε ελαιώνες της Νότιας Ιταλίας, όπου τέθηκαν σε ισχύ δύο συστήματα διαχείρισης του εδάφους.
Στο «συμβατικό σύστημα», η επιφάνεια οργώθηκε δύο με τρεις φορές τον χρόνο, διατηρώντας τα εδάφη καθαρά από χόρτα, ενώ τα δέντρα κλαδεύτηκαν κάθε δύο χρόνια.
Στο «βιώσιμο σύστημα» του μη οργώματος, η φυσική βλάστηση αφέθηκε να συσσωρευτεί και να μείνει στην επιφάνεια του εδάφους μετά από τη συλλογή. Τα δέντρα κλαδεύτηκαν ελαφρά μία φορά τον χρόνο και το υλικό από το κλάδεμα παρέμεινε στο έδαφος.
Και στα δύο συστήματα καταγράφηκε η ετήσια απόδοση ομάδων δέντρων. Μετρήθηκαν οι επιπτώσεις στη δομή του εδάφους, της υδραυλικής αγωγιμότητας (η ευκολία με την οποία το νερό ρέει μέσα από τα εδάφη) και η περιεκτικότητα του εδάφους σε νερό.
Στο σύστημα στο οποίο δεν πραγματοποιήθηκε όργωμα η βελτίωση ήταν εμφανής. Είχε βελτιωθεί η κίνηση του νερού, υπήρχε βαθύτερη διείσδυσή του στα στρώματα του εδάφους και μεγαλύτερη χωρητικότητα αποθήκευσης του βρόχινου νερού ιδιαίτερα το φθινόπωρο και τον χειμώνα.
