«Έμοιαζε με τελετή γάμου. Μία λευκή τέντα στις όχθες μίας γραφικής λίμνης και ένας από τους συμμετέχοντες να συμφωνεί να αλλάξει το όνομά του». Έτσι ξεκίνησε το άρθρο του ο ανταποκριτής του BBC από τις Πρέσπες.
Αναμφισβήτητα, αυτός ο «γάμος» θα επιδράσει και στην αγροδιατροφή. Όπως αναφέρθηκε και στο προηγούμενο φύλλο της «ΥΧ», η πΓΔΜ εισάγει σημαντικές ποσότητες ευρωπαϊκών προϊόντων αγροδιατροφής, αρκετά από τα οποία προέρχονται και από την Ελλάδα. Ωστόσο, οι επίσημες στατιστικές δεν καταγράφουν τουλάχιστον δύο πτυχές των συναλλαγών αυτών. Αφενός ότι μεγάλες ποσότητες ελληνικών προϊόντων, κυρίως οπωροκηπευτικών, κινούνται στη σκιώδη οικονομία και εξάγονται χύμα. Αφετέρου ότι αγροτικά προϊόντα της πΓΔΜ εισάγονται στην Ελλάδα και είτε ελληνοποιούνται, είτε αποτελούν πρώτη ύλη συχνά επώνυμων τροφίμων που το ευρύ κοινό θεωρεί ότι παράχθηκαν στην «ελληνική ύπαιθρο».
Σοβαρά ζητήματα προκύπτουν και στα εμπορικά σήματα από τη χρήση του ονόματος «Μακεδονία» σε προϊόντα των δύο χωρών. Βέβαια, αποτελεί υπερβολή ο ισχυρισμός ότι επιχειρήσεις όπως η ΜΕΒΓΑΛ μπορούν να επηρεαστούν. Ή ότι οι συνεταιρισμοί όφειλαν να είχαν αναγνωρίσει ως ΠΟΠ ή ΠΓΕ την «ελιά Μακεδονίας» αντί των ελιών Χαλκιδικής ή Θάσου. Ωστόσο, είναι βέβαιο ότι θα υπάρξουν προβλήματα που, αν υποβαθμιστούν, θα έχουν σοβαρές συνέπειες.
Καλούμαστε, λοιπόν, ως αποτέλεσμα και της συμφωνίας, να μεταφέρουμε εμπορικές δραστηριότητες από τη σκιώδη στην επίσημη οικονομία, ώστε να αυξήσουμε και την προστιθέμενη αξία τους. Καλούμαστε, επίσης, να διασφαλίσουμε τις ελληνικές επιχειρήσεις στο πλαίσιο της Διεθνούς Επιτροπής του ΟΗΕ, που θα συσταθεί για να αντιμετωπίσει τα παραπάνω το συντομότερο δυνατόν και όχι σε τρία έτη που προβλέπεται.
Σε όλα αυτά, πρέπει να προστεθεί και ο εμπορικός πόλεμος που ξεκίνησαν οι ΗΠΑ με την επιβολή δασμών στις εισαγωγές χάλυβα και αλουμινίου. Η προσθήκη αγροδιατροφικών προϊόντων στη λίστα εκείνων που η ΕΕ θα επιβάλει υψηλούς δασμούς ως απάντηση, δημιουργεί σοβαρούς κινδύνους αντιποίνων από τις ΗΠΑ σε προϊόντα διατροφής. Το γεγονός αυτό, εκτός των άλλων, καταδεικνύει, πρώτον, ότι η ΕΕ για ακόμη μία φορά «θυσιάζει» τα αγροτικά προϊόντα για να προστατεύσει άλλα βιομηχανικά. Δεύτερον, από τη διαδικασία αυτή κινδυνεύει σοβαρά ο βηματισμός της εξωστρέφειας που έχει αποκτήσει η ελληνική αγροδιατροφή την τελευταία περίοδο.
