Γιατί κήρυξε πόλεμο στο δικαίωμα της απεργίας ο πρωθυπουργός; |
Απεργούν οι λίγοι, ταλαιπωρούνται οι πολλοί |
|
Δεν είναι η πρώτη φορά, και δεν θα είναι η τελευταία, που το δικαίωμα στην απεργία αμφισβητείται και διαβάλλεται, ενώ η ίδια η απεργία συκοφαντείται. Με πανομοιότυπο περίπου τρόπο, από τη μεγάλη εργοδοσία και τους συντηρητικούς πολιτικούς της εκφραστές. Η προχθεσινή απεργιακή κινητοποίηση, στην οποία πήραν μέρος η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ, όλα σχεδόν τα εργατικά κέντρα, οι ομοσπονδίες και το ΠΑΜΕ, έγινε αφορμή για να εκδηλωθεί το παραδοσιακό μένος της Δεξιάς εναντίον του απεργιακού δικαιώματος, το οποίο ακρωτηριάζεται με ειδική διάταξη του αναπτυξιακού νομοσχεδίου. Για πρώτη φορά, μάλιστα, τη μέρα της απεργίας, ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας βγήκε δημοσίως για να καταδικάσει τους απεργούς ως «λίγους» που ταλαιπωρούν τους «πολλούς». Μια δήλωση για την οποία ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Χαρίτσης, επεφύλαξε το σχόλιο ότι θα μπορούσε να είναι ανακοίνωση του ΣΕΒ. Το παραμύθι περί λίγων και πολλών το ακούμε εδώ και δεκαετίες. Προφανώς, κάθε απεργία, όπως και κάθε διαδήλωση, ταλαιπωρεί κόσμο. Προφανώς, επίσης, κανένας δεν απεργεί και δεν διαδηλώνει έτσι για πλάκα. Η προχτεσινή απεργία, για παράδειγμα, αποτελεί την αντίδραση των συνδικάτων σε ένα νομοσχέδιο, που καταργεί επί της ουσίας τις συλλογικές συμβάσεις, δυσκολεύει αφάνταστα τη διαιτησία, υπονομεύει «πονηρά» το απεργιακό δικαίωμα, και οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη μείωση των ήδη αναιμικών μισθών και μεροκάματων.  Όταν ο κ. Μητσοτάκης σχολιάζει αυτή την κινητοποίηση ως ταλαιπωρία των πολλών από τους λίγους, τότε απλώς κηρύσσει τον πόλεμο στους πολλούς εν ονόματι των λίγων. Όπως σημειώνει ο Αλέξης Χαρίτσης, την ώρα που ο κ. Μητσοτάκης «καταργεί τις συλλογικές συμβάσεις, ακυρώνει το δικαίωμα μονομερούς προσφυγής των εργαζομένων στη διαιτησία, καταργεί την αιτιολόγηση των απολύσεων και ακυρώνει τη νομοθετημένη αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 7,5% είναι θράσος να εμφανίζεται ως υπερασπιστής των πολλών». Όχι μόνο θράσος, αλλά και εξυπηρέτηση των λίγων, εις βάρος των πολλών, θα λέγαμε. Γιατί η μέχρι τώρα κυβερνητική θητεία του μόνο μέτρα υπέρ των λίγων και κατά των πολλών έχει να επιδείξει. Και επειδή προφανώς η κυβέρνηση προετοιμάζει και άλλα τέτοια «δώρα» για τους πολλούς, το βαρύ πυροβολικό της, ο κ. Μητσοτάκης, επιχειρεί να εξουδετερώσει το απεργιακό δικαίωμα. Το όπλο των πολλών, κατά της ασυδοσίας του ίδιου και των λίγων… Ε.Σ. |
Ο πρωθυπουργός είχε το θάρρος, εν μέσω της απεργιακής κινητοποίησης της περασμένης Τετάρτης, να πει έξω από τα δόντια μερικές αλήθειες για την ίδια την απεργία και το συνδικαλιστικό κίνημα. Οι αντιδράσεις που προκάλεσε η ανάρτησή του στο Facebook ήταν αναμενόμενες και το μόνο που έδειξαν ανάγλυφα είναι πόσο δίκιο έχει ο κ. Μητσοτάκης. Πρώτα-πρώτα, είναι αλήθεια ότι για άλλη μια φορά η απεργία εξελίχθηκε σε ταλαιπωρία των πολλών από τους λίγους. Ποιος το αμφισβητεί αυτό; Ποιος πολίτης που δεν είχε διάθεση να απεργήσει και δεν είχε τη δυνατότητα να κλειστεί στο σπίτι του δεν έζησε την τρέλα να προσπαθεί να διασχίσει μια πόλη σε κατάσταση χάους, για να πάει στη δουλειά του; Δεύτερον, ποιος αμφισβητεί ότι η ελίτ των συνδικαλιστών, κρυμμένη πίσω από μεγαλόστομες φιλεργατικές ρητορείες, έχει κύριο εχθρό της τη διαφάνεια; Και αντλεί την όποια δύναμή της από τη δυνατότητά της να οδηγεί σε απεργιακές κινητοποιήσεις, που ταλαιπωρούν όλη την κοινωνία, χωρίς καν να έχει τη ρητή συγκατάθεση της πλειοψηφίας του κλάδου; Και τέλος, ποιος δεν έχει καταλάβει, ότι η ελληνική κοινωνία έχει κουραστεί μ’ αυτή τη συνεχή κήρυξη απεργιών που το μόνο που πετυχαίνουν είναι να δυσχεραίνουν τη θέση των εργαζομένων, τους οποίους υποτίθεται ότι θέλουν να διευκολύνουν; Προφανώς, ο ΣΥΡΙΖΑ κρούει ανοιχτές θύρες, όταν λέει ότι η κυβέρνηση συμφωνεί στο σημείο αυτό με τον ΣΕΒ. Το ζήτημα εδώ είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί τον ΣΕΒ «διάβολο» και αρνείται να κατανοήσει ότι χωρίς τη συνεννόηση ανάμεσα στους κοινωνικούς εταίρους (επιχειρηματίες, βιομήχανους, εφοπλιστές, εργαζόμενους) καμία ανάπτυξη και καμία πρόοδος δεν μπορεί να υπάρξει. Αν ορισμένοι επιμένουν ανιστόρητα στην ξεπερασμένη αντίληψη της ταξικής πάλης και σύγκρουσης και δεν είναι σε θέση να δουν τη σημερινή οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα, τότε μόνο κακά προκαλούν και στη χώρα και στους εργαζομένους. Και η ταλαιπωρία εκατομμυρίων ανθρώπων σε αναίτιες απεργίες, που μόνο σκοπό έχουν να επιβεβαιώσουν τη δύναμη μιας συνδικαλιστικής μειοψηφίας να εκβιάζει την κοινωνία, είναι το μικρότερο από αυτά. Η ανάσχεση της ανάπτυξης, της μόνης που παράγει θέσεις εργασίας και καλύτερες συνθήκες δουλειάς και αμοιβής, είναι το μεγαλύτερο. Κι αυτό η κυβέρνηση δεν μπορεί να το ανεχτεί, όπως έκανε σαφές ο πρωθυπουργός. Ε.Κ. |
