Η ανεξάρτητη δικαιοσύνη στο στόχαστρο του ΣΥΡΙΖΑ |
Όταν διώκεται η δημοσιογραφία, καταδιώκεται η δημοκρατία |
|
Αυτό που έχει σημασία να επισημάνει κανείς με την υπόθεση της δίωξης της δημοσιογράφου Γιάννας Παπαδάκου, και πολύ περισσότερο με τη δίωξη του Κώστα Βαξεβάνη, είναι η στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης. Μια στάση που δεν συνάδει από καμία άποψη με τη θεσμική ευαισθησία που θα έπρεπε να χαρακτηρίζει την αξιωματική αντιπολίτευση. Και παραμένει ίδια και αναλλοίωτη, από τα χρόνια της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Τότε, ως κυβέρνηση, επιχειρούσε να χειραγωγήσει τη Δικαιοσύνη με τη σκευωρία της Νοβάρτις. Τώρα, ως αντιπολίτευση, επιχειρεί να την εμφανίσει ως χειραγωγούμενη. Η Δικαιοσύνη, στην πιο πρόσφατη περίπτωση του Κώστα Βαξεβάνη, αποφάσισε τη δίωξή του με σοβαρότατες κατηγορίες για την εμπλοκή του ίδιου και της εφημερίδας του (Documento) στη σκευωρία της Νοβάρτις. Και πριν καν προσέλθει για να απολογηθεί, ο ΣΥΡΙΖΑ σήκωσε εκστρατεία δυσφήμησης της Δικαιοσύνης, ότι ενεργεί με υποδείξεις του Μαξίμου. Βουλευτές και μέλη του διαδήλωσαν έξω από τον Άρειο Πάγο, ο Βαξεβάνης κηρύχτηκε όχι μόνο αθώος, αλλά και θύμα επίθεσης εναντίον του, και η ελληνική Δικαιοσύνη εμφανίστηκε από τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα ως εργαλείο της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού. Στην πραγματικότητα, αυτό που προέκυψε, είναι ότι ο μεν δημοσιογράφος θα έχει κάθε δυνατότητα, όπως συμβαίνει σε κάθε δημοκρατικό κράτος, να υπερασπιστεί τον εαυτό του απέναντι στους δικαστές και να κριθεί αν είναι ένοχος ή αθώος. Ο ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά ο Αλέξης Τσίπρας όμως έχουν ήδη κριθεί από το «δικαστήριο» της κοινής γνώμης για τη στάση και την πολιτική τους όχι μόνο απέναντι στη Δικαιοσύνη, αλλά και γενικότερα απέναντι στους θεσμούς της δημοκρατίας. Κι αυτό διότι καθημερινά επιβεβαιώνεται ότι η παλιότερη δήλωση του Αλέξη Τσίπρα για τους «αρμούς» του κράτους δεν ήταν ένα πυροτέχνημα της στιγμής, αλλά μια σταθερή στρατηγική κατάληψης των «αρμών», όπως η Δικαιοσύνη, τα σώματα ασφαλείας κ.λπ., και υποταγής τους στο κόμμα και στην εκτελεστική εξουσία.  Πρόκειται για μια αντίληψη επικίνδυνη, γιατί σε τελευταία ανάλυση αυτό που αμφισβητείται εδώ είναι το ίδιο το δημοκρατικό πολίτευμα, όπως διαμορφώθηκε και κατοχυρώθηκε από τη ΝΔ του Κωνσταντίνου Καραμανλή στη μεταπολίτευση. Κι αυτό θα σήμαινε περιπέτειες και τραγωδίες όπως εκείνες που έζησε ο ελληνικό λαός πριν από την αποκατάσταση και κατοχύρωση της δημοκρατίας. Αυτό είναι κάτι που δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να το επιτρέψουν ούτε η ανεξάρτητη Δικαιοσύνη, ούτε η κυβέρνηση της ΝΔ, ούτε οι δημοκρατικοί πολίτες. Ε.Κ. |
Όταν η κυβέρνηση και ο κ. Μητσοτάκης εμφανίζονται ως υπερασπιστές της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης και καταγγέλλουν τον ΣΥΡΙΖΑ για παρεμβάσεις στο έργο της, θα πρέπει οι πολίτες να κουμπώνονται. Γιατί μιλάμε για την ίδια παράταξη και τους ίδιους ανθρώπους που απειλούσαν μάρτυρες και δικαστές, απαιτούσαν να «βγουν οι κουκούλες» από τους προστατευόμενους μάρτυρες και υπέβαλαν μηνύσεις εναντίον εισαγγελέων, κατά τη διερεύνηση του σκανδάλου της Νοβάρτις. Και, όταν έγιναν κυβέρνηση, οργάνωσαν τη δίωξη του υπουργού κατά της διαφθοράς και της εισαγγελέως διαφθοράς, βαφτίζοντας ένα τεράστιο σκάνδαλο «σκευωρία». Με αποτέλεσμα να γελά όλη η υφήλιος, γιατί στη μεν Αμερική η Νοβάρτις δέχτηκε να συμβιβαστεί στο δικαστήριο, καταβάλλοντας 350 εκατομμύρια για όσα έκανε στην Ελλάδα, αλλά στην Ελλάδα, όπου τα έκανε, διώκονται εκείνοι που προσπάθησαν να τα αποκαλύψουν και να αποδώσουν δικαιοσύνη. Ουρά αυτής της ιστορίας είναι και η δίωξη της Γιάννας Παπαδάκου και του Κώστα Βαξεβάνη. Μια δίωξη τόσο ανόητα εκδικητική και τόσο εξόφθαλμα εχθρική προς την ελευθερία του Τύπου, ώστε να ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων από τις δημοσιογραφικές ενώσεις στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο. Και να φορτώσει με τόνους αρνητικής δημοσιότητας την κυβέρνηση, τον κ. Μητσοτάκη, αλλά και τη χώρα μας, προκαλώντας αντιδράσεις ακόμα και στις γραμμές του κυβερνώντος κόμματος, όπως δείχνουν οι αναρτήσεις του ευρωβουλευτή, Γιώργου Κύρτσου. Οι διώξεις αυτές συνεπώς δεν είναι ούτε υπόθεση κάποιων προσώπων, ούτε υπόθεση του ΣΥΡΙΖΑ, όπως θέλουν να την εμφανίσουν. Είναι υπόθεση ελευθεροτυπίας και δημοκρατίας. Όταν ένας δημοσιογράφος φορτώνεται με βαρύτατες κατηγορίες όχι επειδή έγραψε ψέματα, αλλά επειδή έγραψε αλήθειες, τότε κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της εκτελεστικής εξουσίας και της Δικαιοσύνης. Και προφανώς είναι καθήκον της αντιπολίτευσης να στηλιτεύσει μια τέτοια κατάσταση, γιατί μεταξύ άλλων αυτή είναι η υπεράσπιση της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης στην πράξη και όχι με υποκριτικές κορώνες. Ποιος ΣΥΡΙΖΑ και παραμύθια για μικρά παιδιά, όταν και το ΜΕΡΑ25, και το ΚΚΕ, και η Ομοσπονδία των δημοσιογράφων, και μια σειρά εφημερίδες που μόνο αντιπολιτευόμενες δεν τις λες, και όλες οι διεθνείς δημοσιογραφικές οργανώσεις και παρατηρητήρια Τύπου, καταγγέλλουν τη δίωξη δημοσιογράφων στην Ελλάδα; Το ψέμα και η κακοποίηση της αλήθειας για τις διώξεις αυτές είναι το τελευταίο καταφύγιο μιας κυβέρνησης και ενός πρωθυπουργού, που και τη Δημοκρατία ψαλιδίζουν, και την ελευθεροτυπία υπονομεύουν, και την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης εξευτελίζουν. Κι αυτό δεν μπορεί να περάσει και δεν θα περάσει. Ε.Σ. |
