Η αυτοδυναμία της ΝΔ το κλειδί για ασφάλεια και σταθερότητα
|
Σταθερότητα με ψήφο δύο ταχυτήτων δεν υπάρχει
|
|
Με την προεκλογική εκστρατεία να έχει ήδη επί της ουσίας αρχίσει, η ανακοίνωση του πρωθυπουργού ότι οι εκλογές θα γίνουν στις 21 Μαΐου δίνει και τυπικά το σήμα της εκκίνησης για μια εκλογική αναμέτρηση ιδιαίτερα κρίσιμη. Κι αυτό γιατί στις πρώτες εκλογές, που θα διεξαχθούν με την απλή αναλογική του ΣΥΡΙΖΑ, θα κριθεί με την ψήφο του λαού ποιος θα κυβερνήσει τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Στις δεύτερες, που θα διεξαχθούν με την ενισχυμένη της ΝΔ, θα κριθεί πώς θα κυβερνήσει, με ποιους συσχετισμούς και ποιες προϋποθέσεις. Ο Κ. Μητσοτάκης ξεκαθάρισε για ακόμη μία φορά τα πράγματα. Στόχος της ΝΔ είναι η ανάδειξη αυτοδύναμης κυβέρνησης, που δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνο με το μπόνους των 40 εδρών, που προβλέπει το σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής. Άρα, λόγος γίνεται για μια ιδιαίτερη εκλογική αναμέτρηση σε δύο φάσεις. Που η δεύτερη, η πιο κρίσιμη, θα λάβει χώρα στις αρχές του Ιούλη. Γιατί η ΝΔ επιμένει σε αυτοδύναμη κυβέρνηση; Γιατί μόνο έτσι εξασφαλίζεται η απαραίτητη κυβερνητική σταθερότητα. Αποφεύγονται τα παζάρια και οι εκβιασμοί μεταξύ των κομμάτων. Γίνεται καθαρό το τοπίο που προκύπτει από τις κάλπες και το πρόγραμμα που καλείται το πρώτο κόμμα να εφαρμόσει. Και δεν υπάρχει ο κίνδυνος της ακυβερνησίας, όταν κάποιος από τους εταίρους αποφασίσει να σπάσει τον συνεταιρισμό.  Στον αντίποδα, οι λεγόμενες κυβερνήσεις συνεργασίας είναι σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, με τη συγκεκριμένη πολιτική κουλτούρα, αδύναμες και ευάλωτες. Τα μικρότερα κόμματα προβάλλουν υπερβολικές αξιώσεις και το πρόγραμμα νοθεύεται με προσμείξεις ξένες. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης έφτασε τελευταία να προβάλλει τον εαυτό του ως υποψήφιο πρωθυπουργό, αν και το κόμμα του θα είναι πιθανότατα τρίτο στις εκλογές. Αν αυτό λέγεται δημοκρατική τάξη και ομαλότητα, οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους. Αυτό που θα κριθεί στις επόμενες εκλογές είναι πάρα πολύ απλό και κρίσιμο. Αν η χώρα θα αποκτήσει μια σταθερή κυβέρνηση τετραετίας, με σταθερή κοινοβουλευτική πλειοψηφία και συγκεκριμένο πρόγραμμα, ή αν θα περιπέσει στην περιπέτεια, ίσως και στη δίνη, μιας κυβέρνησης συνεργασίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ακόμα και αν αφαιρέσουμε το γεγονός ότι σήμερα κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης δεν έχει διάθεση να συνεργαστεί με κανένα, η προοπτική αυτή δεν εξασφαλίζει παρά κλυδωνισμούς και αστάθεια. Ε.Κ. |
Το να θεωρείται δημοκρατικό και δίκαιο, ένα κόμμα με το 1/3 των ψήφων να κερδίζει την απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή και να σχηματίζει «αυτοδύναμη» κυβέρνηση, είναι μια ελληνική ιδιαιτερότητα. Όπως και η ψήφος δύο ταχυτήτων. Να θεωρείται δηλαδή τίμιο να «κλέβει» το πρώτο σε ψήφους κόμμα έδρες από τα υπόλοιπα κόμματα. Να ψηφίζει δηλαδή ο πολίτης ΚΚΕ, και να πηγαίνει η ψήφος του στη ΝΔ. Μα, οι αυτοδύναμες κυβερνήσεις διασφαλίζουν τη σταθερότητα, λέει ο αντίλογος. Αλλά όσοι επικαλούνται αυτό το επιχείρημα ξεχνούν, ή θέλουν να ξεχάσουμε, ότι οι αυτοδύναμες και άρα εκ των πραγμάτων αυταρχικές κυβερνήσεις ευθύνονται για τη χρεοκοπία της χώρας και το δράμα των μνημονίων. Ευθύνονται επίσης για αυτό που και ο πρωθυπουργός ακόμα αναγνώρισε μετά την τραγωδία των Τεμπών, την απαξίωση του πολιτικού συστήματος. Ευθύνονται τέλος για μια σειρά σκάνδαλα που έφτασαν, όπως για παράδειγμα στην περίπτωση του Άκη Τσοχατζόπουλου, να οδηγήσουν υπουργούς στη φυλακή. Ο ΣΥΡΙΖΑ θέσπισε τον εκλογικό νόμο της απλής αναλογικής, που θα ισχύσει για πρώτη φορά από το 1974. Η σύνθεση της Βουλής θα αντανακλά έτσι με γνήσιο τρόπο τους εκλογικούς συσχετισμούς και θα ανοίξει ο δρόμος για κυβερνήσεις συνεργασίας, που τα πλεονεκτήματά τους είναι: Πρώτον, ότι διαθέτουν ευρεία βάση στην κοινωνία και δεν εκπροσωπούν τη μειοψηφία. Δεύτερον, εξασφαλίζουν τον έλεγχο του ενός κόμματος από το άλλο. Και τρίτον, εξομαλύνουν εκ των πραγμάτων τα πολιτικά ήθη και δημιουργούν μια κουλτούρα συναινέσεων στη θέση της σημερινής τοξικότητας. Για όλους αυτούς τους λόγους, ο ΣΥΡΙΖΑ καθιέρωσε την απλή αναλογική, αν και με την εφαρμογή της μειώνεται δραστικά η κοινοβουλευτική του δύναμη. Και σήμερα κατέρχεται στις εκλογές όχι με επιδίωξη την αυτοδυναμία, αλλά μια προοδευτική κυβέρνηση της ευρύτερης δυνατής συνεργασίας. Που θα της προσδίδει σταθερότητα το κοινό πρόγραμμα στο οποίο θα καταλήξουν τα κόμματα που την απαρτίζουν, αλλά και η ευρεία κοινωνική της βάση. Ο Κ. Μητσοτάκης διακινεί το γνωστό αφήγημα, ότι κάτι τέτοιο θα σημαίνει αστάθεια και περιπέτειες. Αστάθεια και περιπέτειες, όμως, απαντά ο Αλέξης Τσίπρας, γεννά ο πλουτισμός των λίγων εις βάρος των πολλών, η κακοποίηση του κράτους δικαίου, το ξεχαρβάλωμα κάθε δημόσιας δομής και η εκποίησή της, η αδιαφάνεια και τα σκάνδαλα. Μια κυβέρνηση συνεργασίας με πρόγραμμα δικαιοσύνης παντού θα είναι και αποτελεσματική και σταθερή. Ε.Σ. |
