Λίγο πριν από τη σημαντική εκλογική αναμέτρηση της 21ης Μαΐου, η «ΥΧ» συνοψίζει τις θέσεις των αρχηγών των μαχόμενων κομμάτων, τα πεπραγμένα τους την τετραετία που πέρασε και τα σχέδιά τους για την τετραετία που έρχεται.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ
Σταθερά, τολμηρά, αλλά πώς;
Με κεντρικό προεκλογικό μότο «Σταθερά. Τολμηρά. Μπροστά», ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιδιώκει να παραμείνει για ακόμη μία τετραετία στο τιμόνι της χώρας. Στο οπλοστάσιό του έχει τις επιτυχίες της διακυβέρνησής του από το 2019 έως τώρα, όμως παράλληλα έχει και αρκετούς σκελετούς στην ντουλάπα του, ακόμα κι αν ο ίδιος τους έχει βαφτίσει και αυτούς «επιτυχίες».
Η αλήθεια είναι πως η Νέα Δημοκρατία κλήθηκε πράγματι να διαχειριστεί πολλαπλές και διεθνείς κρίσεις, που κανείς δεν θα μπορούσε να προβλέψει και να πει με βεβαιότητα ότι κάποιος άλλος θα τις διαχειριζόταν καλύτερα.
Οι σκελετοί στην ντουλάπα του Κ. Μητσοτάκη, λοιπόν, δεν έχουν να κάνουν με το πώς διαχειρίστηκε αυτές τις κρίσεις, αλλά με το ότι έκανε τα πάντα για να μη μαθευτούν οι αδυναμίες των χειρισμών του. Θα έλεγε κανείς πως αν είχε ασχοληθεί με την κρίση της ακρίβειας ή με την πανδημία με τον ίδιο ζήλο που ασχολήθηκε με τη συγκάλυψη λαθών και παραλείψεων, τώρα δεν θα μιλούσαμε για ντέρμπι ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ, αλλά για σίγουρη δεύτερη τετραετία.
Υπό τη σκιά αυτών των χειρισμών και των επικείμενων εκλογών, ο νυν πρωθυπουργός έχει μία δύσκολη ισορροπία να διατηρήσει. Από τη μία, να ικανοποιήσει το εκλογικό σώμα και τα κομματικά στελέχη της συντηρητικής Δεξιάς και της Κεντροδεξιάς, που η Νέα Δημοκρατία ιστορικά εκπροσωπεί, και από την άλλη να προσελκύσει όσους περισσότερους υποστηρικτές της άκρας Δεξιάς, αλλά και άστεγους οπαδούς του παλιού ΠΑΣΟΚ μπορεί. Αυτή βέβαια είναι μια δύσκολη άσκηση, καθώς οι παραδοσιακοί οπαδοί της ΝΔ είναι καχύποπτοι, τουλάχιστον απέναντι στους ακραίους. Και τα αποτελέσματα το βράδυ της Κυριακής θα δείξουν αν ο Κ. Μητσοτάκης θα λύσει με επιτυχία την εξίσωση.
ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ
Ακόμα στη σκηνή, με αξιώσεις
Ο Αλέξης Τσίπρας διεκδικεί εκ νέου με αξιώσεις τη διακυβέρνηση της χώρας κι αυτό από μόνο του είναι είδηση. Γιατί δείχνει ότι έχουμε να κάνουμε με έναν πολιτικό που είναι «σκληρό καρύδι» και αντέχει να πρωταγωνιστεί ακόμα και σήμερα, παρά την ταραχώδη και μακρά διαδρομή του.
Για πολλούς, είναι φθαρμένος και αναξιόπιστος και βάλλεται τόσο από τα δεξιά, όσο και από τα αριστερά του. Από την άλλη, όμως, καταφέρνει, οκτώ χρόνια από τη μέρα που αναδείχτηκε πρωθυπουργός και τέσσερα από τη μέρα που βρέθηκε στην αντιπολίτευση, να συγκεντρώνει υπολογίσιμη υποστήριξη.
Η τετραετία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν το λιγότερο ταραχώδης. Για τη ΝΔ και τους οπαδούς της, ήταν μια «μαύρη» περίοδος. Από την άλλη, είναι πολλοί εκείνοι που θεωρούν ότι η «αριστερή παρένθεση» άφησε πίσω της σημαντικό έργο. Έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια, με απώλειες αλλά όχι με καταστροφή, την κράτησε στο ευρώ, άφησε το μαξιλάρι των 37 δισ. και την ίδια στιγμή κατάφερε να στηρίξει κάπως το κοινωνικό κράτος, το ΕΣΥ και την Παιδεία, ενώ η συμφωνία των Πρεσπών θεωρείται από τους οπαδούς του κορυφαία πράξη του ΣΥΡΙΖΑ και η άποψη αυτή βρίσκει ευήκοα ώτα και στον κόσμο της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Με αυτά τα όπλα του παρελθόντος, ο Αλ. Τσίπρας διακηρύσσει ότι αυτή θα είναι η πρώτη ευκαιρία για τον ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει με το δικό του πρόγραμμα και όχι με τις τρόικες που άλλοι του κληροδότησαν. Καθώς ο ίδιος έχει θεσπίσει την απλή αναλογική, δεν ζητάει αυτοδυναμία, αλλά «κυβέρνηση προοδευτικής συνεργασίας», στρέφοντας τα πυρά του σχεδόν αποκλειστικά κατά του Κυριάκου Μητσοτάκη, τον οποίο διαχωρίζει από την παράδοση της ΝΔ, αξιοποιώντας τις «πληγές» που κατάφεραν στη δημοκρατία οι υποκλοπές.
Προφανώς είναι ένα δύσκολο στοίχημα. Που δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα το κερδίσει.
ΝΙΚΟΣ ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ
Μεγάλες προσδοκίες
Ο Νίκος Ανδρουλάκης βρίσκεται στην πιο «ευαίσθητη» ίσως θέση από όλους τους πολιτικούς αρχηγούς. Κι αυτό γιατί παρέλαβε μετά τον θάνατο της Φώφης Γεννηματά ένα ΠΑΣΟΚ με δύο ψυχές. Η μία είναι η κλασική αντιδεξιά ψυχή, που σε καμιά περίπτωση δεν θέλει «αγάπες» με τη ΝΔ, για λόγους ιστορικούς, αλλά και γιατί αυτό το σκληρό μάθημα πήρε από τη συνεργασία με την κυβέρνηση Σαμαρά και την «εξαέρωση» του ΠΑΣΟΚ. Η άλλη βλέπει με μεγάλη αντιπάθεια τον ΣΥΡΙΖΑ που «τους έκλεψε τον κόσμο» κι αυτό τη φέρνει πιο κοντά στη ΝΔ. Προεξάρχουσα φυσιογνωμία ο Α. Λοβέρδος.
Ο Ανδρουλάκης κατεβαίνει στις εκλογές με διμέτωπο, σε μια προσπάθεια να ισορροπήσει αυτές τις δυο ψυχές, με την ηλικία του και το γεγονός ότι είναι σχετικά «άφθαρτος» να έχουν δημιουργήσει μεγάλες προσδοκίες.
Γιατί ζητάει την ψήφο μας; Για να συμβάλει στην πρόοδο και τη σταθερότητα. Την ίδια στιγμή, δεν αποκλείει συνεργασία ούτε με τη ΝΔ, ούτε με τον ΣΥΡΙΖΑ. Βάζει όμως ως όρο να μην είναι πρωθυπουργός ούτε ο Μητσοτάκης, ούτε ο Τσίπρας. Αυτό τον βολεύει προεκλογικά, καθώς ικανοποιεί το όλο ΠΑΣΟΚ, αλλά προφανώς δημιουργεί καχυποψία στους εν δυνάμει ψηφοφόρους του, που θέλουν να ξέρουν με ποιον έχει σκοπό να πάει αν…
Ο Τσίπρας τον πολιορκεί με ανοιχτή πρόταση συνεργασίας για «προοδευτική κυβέρνηση». Ο Μητσοτάκης μιλάει για αυτοδυναμία, αλλά λοξοκοιτάζει και προς το ΠΑΣΟΚ που επικρίνει. Όλα πάντως θα εξαρτηθούν από το εκλογικό αποτέλεσμα. Αν δεν πετύχει το διψήφιο ποσοστό που έχει ως στόχο, η θέση του θα είναι πολύ δύσκολη.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ
Ο επίμονος κηπουρός
Το ΚΚΕ, με επικεφαλής τον Δημήτρη Κουτσούμπα, κατεβαίνει και σε αυτές τις εκλογές με κύριο επιχείρημα την ταξική συνέπειά του. Την επιμονή του δηλαδή στην ίδια γραμμή που ακολουθεί εδώ και δεκαετίες. Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό, με το ΚΚΕ ισχυρό. Όλοι μας και μόνοι τους.
Γιατί ζητάει την ψήφο του λαού; Όχι για να κυβερνήσει. Αυτό ούτε κατά διάνοια δεν το προκρίνει, το θεωρεί μάλιστα πολιτικό ολίσθημα. Ούτε για να συμμετάσχει στις όποιες ζυμώσεις και διαδικασίες για τον σχηματισμό κυβέρνησης μετά τις εκλογές.
Είναι απέναντι σε όλους. Ζητάει όμως την ψήφο μας για να υπάρχει ένα ισχυρό ΚΚΕ που θα διεκδικεί υπέρ των εργαζομένων, θα ξεσκεπάζει, θα καταγγέλλει, θα κινητοποιεί. Αν η πολιτική ζωή είναι δικαστήριο, το ΚΚΕ είναι ο συνήγορος υπεράσπισης της κοινωνίας. Δεν έχει κανένα ενδιαφέρον για τη θέση των δικαστών που αποφασίζουν και πολύ περισσότερο για τη θέση του εισαγγελέα. Δεν θέλει να αποφασίζει, θέλει να κρίνει αυτούς που αποφασίζουν και να επηρεάζει τις αποφάσεις τους.
Έτσι, ο Δημήτρης Κουτσούμπας ταυτίζει σε μεγάλο βαθμό τον ΣΥΡΙΖΑ με τη ΝΔ. Σε μια τελευταία μάλιστα δήλωσή του είπε πως η κυβέρνηση Τσίπρα ήταν η χειρότερη της μεταπολίτευσης, διαπίστωση που προσπάθησε να «μαζέψει» αργότερα. Και σε μετέπειτα δηλώσεις του λέει ότι δεν ταυτίζει τα δύο κόμματα, απλώς επισημαίνει ότι ταυτίζονται τα προγράμματά τους.
Θα έχει ενδιαφέρον το ποσοστό που θα καταγράψει με τις θέσεις του αυτές. Όποιο όμως και να είναι αυτό, το ΚΚΕ δηλώνει ότι δεν πρόκειται να αλλάξει. Θα καλλιεργεί τον κήπο της «λαϊκής εξουσίας» και της «λαϊκής οικονομίας», σε πείσμα του γεγονότος ότι αυτός δεν ανθίζει.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΒΕΛΟΠΟΥΛΟΣ
Πολύ σκληρός για να πεθάνει
Ο Κυριάκος Βελόπουλος είχε μια ενδιαφέρουσα διαδρομή στους δρόμους της σκληρής Δεξιάς, την οποία συχνά ονομάζουμε άκρα Δεξιά. Καμιά σχέση με τη Χρυσή Αυγή, που αποδείχτηκε συμμορία. Ο Κ. Βελόπουλος κινείται στο πλαίσιο του Συντάγματος και των νόμων. Είναι κατά της «λαθρομετανάστευσης», αλλά δεν στήνει ενέδρες να κακοποιεί, ή και να σκοτώνει, «λάθρο».
Η εμφάνισή του στο ντιμπέιτ έδειξε πόσο επιδέξιος είναι στο να συγκινεί τις εθνικιστικές καρδιές. Το έθνος, η Ορθοδοξία, ο ελληνισμός, είναι οι εικόνες στο δικό του πολιτικό εικονοστάσι. Για να γίνει πιο πειστικός, μάλιστα, μας έδειξε και εικόνες που προσβάλλουν τα χριστιανικά ήθη, όπως η Παναγία με κιμονό.
Είναι κατά της συμφωνίας των Πρεσπών, υπέρ της σκληρής στάσης απέναντι στην Τουρκία και, όχι τυχαία, υπέρ του Πούτιν. Δεν αμφισβητεί το σύστημα, στο οποίο εξάλλου διαπρέπει, πουλώντας πάσης φύσεως εθνικά και θρησκευτικά εμπορεύματα. Από κηραλοιφές μέχρι επιστολές του Ιησού. Είναι ένας ταλαντούχος πωλητής, ή καλύτερα τηλεπωλητής, που έχει καταφέρει να επιβιώσει πολιτικά, μεταφέροντας την τέχνη του στην πολιτική. Πουλάει αυτό που πουλάει, πατρίδα, θρησκεία και οικογένεια, με έναν τρόπο που δεν προκαλεί μίσος, αλλά συμπάθεια.
Αυτό, συν το γεγονός ότι το κόμμα του Κασιδιάρη έχει τεθεί εκτός μάχης, του δίνει πιθανότητες να αυξήσει την επιρροή του με το σύστημα της απλής αναλογικής. Τι θα κάνει με αυτή την επιρροή, ουδείς γνωρίζει. Ο ίδιος πάντως πέταξε έξω από το κόμμα του κάποιους υποψηφίους που «τα βρήκαν» στο παρασκήνιο με τη ΝΔ. Αυτό βέβαια δεν διασκεδάζει τη φήμη ότι, αν προκύψει, δεν θα διστάσει να βρεθεί σε κυβέρνηση με τον Κ. Μητσοτάκη.
ΓΙΑΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ
Ρήξη με… ένα νι
Ο Γιάνης Βαρουφάκης, που επιμένει να γράφει το μικρό του όνομα με ένα νι, είναι επεισοδιακός πολιτικός. Ξεκίνησε από σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου, μετακόμισε στην ομάδα του Τσίπρα την περίοδο των δύσκολων διαπραγματεύσεων με τις τρόικες, διαφώνησε και έγραψε ένα βιβλίο και πολλά άρθρα κατά του Τσίπρα, για να ιδρύσει τελικά το Μέρα25 και να καταφέρει να μπει στη Βουλή στις προηγούμενες εκλογές, «χωρίς την παραμικρή δέσμευση σε συμφέροντα», όπως έλεγε, αφήνοντας εμφανείς αιχμές για τα υπόλοιπα κόμματα του Ελληνικού Κοινοβουλίου.
Στις εκλογές της 21ης Μαΐου, το κόμμα του κατεβαίνει με το σύνθημα και τον στόχο της Ρήξης. Η Ελλάδα είναι αποικία χρέους, πρέπει να έρθει σε ρήξη με τους δανειστές, αν χρειαστεί και με την Ευρώπη, να χαράξει έναν δικό της δρόμο, έξω από τα μνημόνια που έφεραν η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι μάλιστα ο πολιτικός που υποστηρίζει ότι και σήμερα βρισκόμαστε σε μνημόνιο και δεν θα απελευθερωθούμε ποτέ χωρίς Ρήξη. Το 2021 τη θέση της Ρήξης είχε η «ριζοσπαστικοποίηση» του κόμματος, «ενόψει Τεχνοφεουδαρχίας», όπως είχε γράψει ο Γ. Βαρουφάκης, εν μέσω αυτοκριτικής για τα γεγονότα του 2015.
Τελευταία έκανε τη δήλωση για το σχέδιο Δήμητρα, που θεωρήθηκε σχέδιο για έξω από το ευρώ και ο Κ. Μητσοτάκης το εκμεταλλεύτηκε για να επιτεθεί στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Αλ. Τσίπρας, από τη μεριά του, μετά από αυτό, τον περνάει «πριονοκορδέλα». Ο ίδιος βέβαια πιστεύει ότι στις εκλογές θα αποσπάσει ένα σημαντικό ποσοστό των νέων ψηφοφόρων, που οι ρήξεις τούς συγκινούν περισσότερο από τους παλιότερους.
