Αντιθέσεις: Ελληνοτουρκικά

Συμμαχίες και νέα όπλα η απάντηση στον Ερντογάν

Γιατί θα πρέπει να ανησυχούμε για τις εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά

Η ανάγνωση της έντασης στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο δεν είναι δύσκολη. Ο Ερντογάν, για τους δικούς του εσωτερικούς λόγους, ακολουθεί μια τακτική προκλήσεων απέναντι στην Ελλάδα. Η τουρκική οικονομία πάει από το κακό στο χειρότερο, το κόμμα του χάνει κάθε μέρα έδαφος, η παλιά συνταγή δηλαδή επανέρχεται υπό νέες συνθήκες. Ο Τούρκος πρόεδρος στρέφει την προσοχή της κοινής γνώμης στην αντιπαράθεση με την Ελλάδα και ενεργοποιεί τον τουρκικό εθνικισμό για να εκτονώσει τις αντιδράσεις για τις εσωτερικές εξελίξεις.

Η ελληνική κυβέρνηση αντιμετωπίζει με χαρακτηριστική ψυχραιμία αυτή την κατάσταση, δρώντας προς δύο κατευθύνσεις. Από τη μία, αναβαθμίζει τον εξοπλισμό της χώρας. Τα αεροπλάνα Ραφάλ και οι φρεγάτες Μπελχάρα από τη Γαλλία, καθώς και η παραγγελία για F35 από τις ΗΠΑ, είναι τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα. Από την άλλη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσπαθεί να ενισχύσει τις σχέσεις της Ελλάδας με το ΝΑΤΟ, αλλά και με σύμμαχες χώρες. Έχει συνάψει την ελληνογαλλική αμυντική συμφωνία, έχει βελτιώσει αισθητά τις σχέσεις με την Αμερική, κινείται για προώθηση των ελληνικών θέσεων στο ΝΑΤΟ. Η ενίσχυση των σχέσεων με τις ΗΠΑ είναι εξάλλου ένας από τους λόγους που η Ελλάδα παρέχει οπλισμό κάθε είδους, ακόμα και βαρύ, στην Ουκρανία. Δεν είναι μυστικό ότι έτσι ικανοποιεί μια επιθυμία των ΗΠΑ, στις οποίες έχει παραχωρήσει με τη νέα συμφωνία έξι βάσεις επί ελληνικού εδάφους, μεταξύ των οποίων και στην Αλεξανδρούπολη.

Η προσπάθεια της αντιπολίτευσης να μειώσει τη σημασία των κινήσεων αυτών και να εμφανίσει τη χώρα μας απλώς ως «δεδομένο» σύμμαχο των ΗΠΑ, είναι μια κίνηση αμηχανίας. Καθένας καταλαβαίνει ότι σε δύσκολες συνθήκες όπως οι σημερινές χρειαζόμαστε όχι μόνο αποφασιστικότητα και όπλα, αλλά και συμμάχους. Κι αυτά η κυβέρνηση Μητσοτάκη τα εξασφαλίζει με συντονισμένες προσπάθειες στο επίπεδο της διπλωματίας και με μια δέσμη κινήσεων, όπως φάνηκε στην τελευταία σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ, στην οποία ο Ερντογάν υποχρεώθηκε να κάνει πίσω από τις σκληρές θέσεις του για την ένταξη της Φινλανδίας και της Σουηδίας στη συμμαχία, αποσιωπώντας τελείως τις παράλογες θέσεις του για την Ελλάδα.

Και μπορεί ως «αντάλλαγμα» για το «τουρκικό παζάρι» του να εισέπραξε τα συγχαρητήρια του Μπάιντεν και την αναβάθμιση του τουρκικού στόλου των F16, αλλά τις ανοησίες για αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών και γκρίζες ζώνες δεν τόλμησε να τις βάλει στο τραπέζι. Κι αυτό ήταν αδιαμφισβήτητα μια ελληνική επιτυχία.

Ε.Κ.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κατάσταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, με επίκεντρο κυρίως το Αιγαίο, είναι κρίσιμη. Και όλοι, αντιπολίτευση και συμπολίτευση, συμφωνούν ότι υπεύθυνη για αυτήν είναι η πολιτική του Ερντογάν. Τον τελευταίο καιρό, εντούτοις, σύμφωνα με την τελευταία τοποθέτηση του Αλέξη Τσίπρα στη Βουλή, θα πρέπει οι ελληνικές ανησυχίες να ενταθούν. Κι αυτό γιατί:

✱ Οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν πανηγυρικά την αναβάθμιση του τουρκικού στόλου των F16, που από καιρό ζητούσε η Τουρκία.

✱ Η Τουρκία κατάφερε να επιβάλει στην Ευρώπη τον εντελώς απαράδεκτο από κάθε άποψη όρο Turkaegean (Τουρκικό Αιγαίο) με ευρωπαϊκή σφραγίδα.

✱ Στην τελευταία σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ, με το μνημόνιο που υπέγραψαν με την Τουρκία, η Φινλανδία και η Σουηδία, υπό την ομπρέλα της συμμαχίας, δεσμεύονται ότι -χωρίς περιορισμούς και προϋποθέσεις- θα πουλάνε όπλα στην Τουρκία και θα στηρίζουν τη συμμετοχή της στην Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Άμυνας της ΕΕ σήμερα και στο μέλλον, ανεξαρτήτως των τουρκικών ενεργειών στο Αιγαίο, την Ανατολική Μεσόγειο, την Κύπρο, τη Συρία και τη Λιβύη.

Και η ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο δεν δείχνει να ανησυχεί, αλλά δηλώνει ότι το μνημόνιο Τουρκίας-Φιλανδίας-Σουηδίας «ικανοποιεί την Ελλάδα, διότι δεν επηρεάζει τη χώρα και τις σχέσεις ΕΕ-Τουρκίας»!

Η κυβέρνηση που έλεγε ότι το Oruc Reis «το πήρε ο αέρας» όταν παραβίαζε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και στη συνέχεια ότι «δεν μπορεί να κάνει έρευνες λόγω θορύβου», ενώ έφτανε έξω από τη Ρόδο και το Καστελόριζο, συνεχίζει να παράγει επανάπαυση και προπαγάνδα για να καλύψει την οδυνηρή για τα εθνικά μας συμφέροντα πραγματικότητα. Ακόμα χειρότερο και πιο ανησυχητικό είναι ότι σε στιγμές που απαιτείται εθνική σύνεση και συνεννόηση ο κύριος Μητσοτάκης επιμένει σε μια ΙΧ εξωτερική πολιτική. Μέρος του πολέμου, αντί μέρος της ειρήνης. Και επιμένει επίσης στη στάση του «δεδομένου» συμμάχου, ενώ όλα τα στοιχεία προειδοποιούν ότι αυτή η στάση απεργάζεται και διευκολύνει εθνικές περιπέτειες.

Έτσι αποθρασύνεται η Άγκυρα, ενώ το μήνυμα που λαμβάνουν οι εταίροι μας είναι ότι η Ελλάδα όχι μόνο δεν έχει πρόβλημα, αλλά «ικανοποιείται» κιόλας με την παροχή στήριξης στην Τουρκία. Πρόκειται για μια επικίνδυνη και επιπόλαια πολιτική, καθώς βασίζει τα πάντα στους συμμάχους, οι οποίοι όμως στηρίζουν υλικά και πολιτικά την Τουρκία και περιορίζονται σε ρόλο Πόντιου Πιλάτου για τα εθνικά μας θέματα. Είναι αλήθεια συνετό να ξεχνάμε το 1974, την Κύπρο, τον Αττίλα και τη στάση του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ;

Ε.Σ.