Στο εργασιακό συγκρούονται οι εργατοπατέρες με την κοινωνία |
Η αντίσταση στον εργασιακό μεσαίωνα είναι πρόοδος |
|
Το νομοσχέδιο για τις εργασιακές σχέσεις, που αυτές τις μέρες συζητιέται στη Βουλή, έδειξε με σαφήνεια όχι μόνο τις δύο λογικές και στρατηγικές, αλλά και τους δύο κόσμους που καθρεφτίζονται στο πολιτικό σκηνικό της χώρας. Από τη μία ο κόσμος της προόδου, της Ευρώπης και του αύριο. Και απέναντί του ο κόσμος της καθυστέρησης, των «κεκτημένων» που εμποδίζουν κάθε κίνηση προς τα εμπρός και, τελικά, του χτες. Από τη μία ο κόσμος της υγιούς επιχειρηματικότητας και της δημιουργίας, από την άλλη ο κόσμος ενός παρωχημένου και αρτηριοσκληρωτικού συνδικαλιστικού κινήματος, που δεν εκφράζει παρά τους επαγγελματίες συνδικαλιστές. Από τη μία ο κόσμος της ΝΔ και της κυβέρνησης Μητσοτάκη, από την άλλη ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ και ορισμένων δυνάμεων της αντιπολίτευσης που αναζητούν στον τυχοδιωκτισμό κάποια κοινωνική και πολιτική επιρροή. Για την ουσία του νομοσχεδίου έχουν γίνει εκατοντάδες αναλύσεις και συζητήσεις. Έχει πια γίνει φανερό σε κάθε λογικό άνθρωπο ότι είναι μύθος η κατάργηση του οκτάωρου, η παρεμπόδιση του απεργιακού δικαιώματος, οι συνδικαλιστικές απαγορεύσεις κ.λπ. Η σχετική προπαγάνδα, που κάνει το άσπρο μαύρο, δεν έχει καμιά σχέση με την αλήθεια. Αντίθετα, μάλιστα, από όσα ακούγονται, το ωράριο με όρους αναγκών του εργαζόμενου και της επιχείρησης, που εφαρμόζεται σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, στον μεν εργοδότη θα δώσει τη δυνατότητα καλύτερης αξιοποίησης του εργατικού του δυναμικού, στους δε εργαζόμενους τη δυνατότητα καλύτερης αξιοποίησης του ελεύθερου χρόνου τους. Με αυτά τα δεδομένα, που δύσκολα και μόνο χρησιμοποιώντας fake news και… συνθήματα παλαιάς κοπής μπορεί κανείς να αμφισβητήσει, αποτελεί απόδειξη όχι μόνο παλαιοημερολογιτισμού, αλλά και ανευθυνότητας η υποδαύλιση και στήριξη κινητοποιήσεων που και την ομαλή ζωή της χώρας, κυρίως της πρωτεύουσας, διαταράσσουν, αλλά και σοβαρά προβλήματα σε μεγάλες ομάδες του πληθυσμού προκαλούν. Με τους εκπαιδευτικούς σε απεργία, μπαίνει σε κίνδυνο η διαδικασία των εξετάσεων. Με τους ναυτικούς σε απεργία, γίνεται ακόμα μεγαλύτερη η δυσκολία για τα νησιά μας, που ήδη δοκιμάζονται από την κάμψη του τουρισμού λόγω της πανδημίας. Και είναι πραγματικά ακατανόητο για πολιτικά κόμματα, και κυρίως για την αξιωματική αντιπολίτευση, να επενδύουν πολιτικά στη στήριξη τέτοιου είδους απεργιακών κινητοποιήσεων.  Εδώ εμφανίζονται καθαρά οι δύο κόσμοι που αναφέραμε στην αρχή. Ο κόσμος της πολιτικής και κοινωνικής ευθύνης και ο κόσμος του γαία πυρί μιχθήτω, της πολιτικής και κοινωνικής ανευθυνότητας, που βάζει το κομματικό συμφέρον πάνω από το συμφέρον των εργαζομένων, της οικονομίας, και της χώρας. Ε.Κ. |
Η Δεξιά του κυρίου Μητσοτάκη μας έχει συνηθίσει να εμφανίζει τα πιο αντιδραστικά, αυταρχικά, αντιλαϊκά μέτρα που παίρνει ως αναγκαία για την πρόοδο, τη δημοκρατία, τους πολίτες. Ο πτωχευτικός έγινε για να διευκολύνει τους δανειολήπτες, που θα χάσουν μεν τα σπίτια τους, θα έχουν όμως τη δυνατότητα να συνεχίσουν με καθαρό μητρώο. Η αστυνομία στα πανεπιστήμια μπαίνει για να μπει εκεί η δημοκρατία. Πτυχία των κολεγίων -πληρώνεις και το τσεπώνεις…- εξισώνονται με πτυχία ΑΕΙ, εν ονόματι της ελευθερίας των σπουδών. Και το εργασιακό νομοσχέδιο που συζητά η Βουλή αυτές τις μέρες έχει σκοπό να απαλλάξει την εργασία από βάρη του παρελθόντος και να φέρει την πρόοδο στις σχέσεις εργοδότη και εργαζόμενου! Αυτή είναι όμως η μία πλευρά του νομίσματος της δεξιάς προπαγάνδας. Η άλλη πλευρά είναι η δυσφήμηση με κάθε είδους παραμύθια και fake δράκους όσων αντιδρούν στα μέτρα της κυβέρνησης. Αναρχικοί, ταραξίες, εχθροί της ανάπτυξης και της προόδου, οπαδοί του παλιού και αντίπαλοι του νέου, είναι κάποιοι από τους χαρακτηρισμούς που συνοδεύουν όσους αντιστέκονται στα σχέδια του κ. Μητσοτάκη και των οικονομικά ισχυρών που τον στηρίζουν. Δεν είναι κεραυνός εν αιθρία, συνεπώς, ό,τι γίνεται και με το εργασιακό. Τα πιο σκληρά αντεργατικά μέτρα, όπως η κατάργηση του οκτάωρου, ο εκμηδενισμός των συνδικαλιστικών ελευθεριών, η ουσιαστική απαγόρευση της απεργίας, διαφημίζονται ως η επιτομή του φιλεργατισμού. Ενώ όσοι αντιστέκονται σε αυτόν τον οδοστρωτήρα -συνδικάτα, οργανώσεις, και πολίτες- δυσφημούνται ως κομματικά όργανα, θιασώτες του εργατοπατερισμού, οπαδοί συμφερόντων και του παλιού. Και φτάσαμε ΟΛΑ τα πολιτικά κόμματα της αντιπολίτευσης να χαρακτηρίζονται ανεύθυνα και η αρνητική στάση τους απέναντι στο νομοσχέδιο να αποδίδεται σε λόγους κομματικού συμφέροντος. Μόνο η ΝΔ δηλαδή και η κυβέρνησή της ενδιαφέρονται για τα συμφέροντα της ανάπτυξης και των εργαζομένων, ενώ όλοι οι άλλοι δεν ενδιαφέρονται παρά μόνο για το δικό τους συμφέρον. Πρόκειται για ένα σύγχρονο κυνήγι μαγισσών, το οποίο προσπαθεί να απαντήσει στο τεράστιο κύμα άρνησης και αντίστασης στο καθεστώς που επιχειρεί να επιβάλει η κυβέρνηση στις εργασιακές σχέσεις. Και μια σοβαρή πλευρά της αναμέτρησης που βρίσκεται σε εξέλιξη είναι αν θα αποδεχτεί η κοινωνία τη φίμωση και τον παραγκωνισμό της, με οποιαδήποτε επιχειρήματα, πράγμα που οδηγεί σε περασμένους αιώνες, ή αν η κοινωνία θα είναι παρούσα και μαχόμενη, όπως επιτάσσει μια σύγχρονη δημοκρατία, στις αποφάσεις που την αφορούν. Κι αυτή είναι μια μάχη που δεν πρόκειται οι εργαζόμενοι, αλλά ούτε η κοινωνική πλειοψηφία, να τη χάσουν. Ε.Σ. |
