Αντιθέσεις: Εργασιακό νομοσχέδιο

Στο νομοσχέδιο για τα εργασιακά σύγκρουση του παλιού με το νέο

Συνεργοί κατά της εργασίας και αυτουργοί της υποκρισίας

Η αντιπαράθεση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και κομμάτων της αντιπολίτευσης με την κυβέρνηση, με αφορμή το νομοσχέδιο για τα εργασιακά, είναι επί της ουσίας μια αντιπαράθεση του παλιού με το νέο. Του σύγχρονου και ευρωπαϊκού, με το παρωχημένο και βαλκανικό. Κι αυτή η αντιπαράθεση, που οδήγησε στην προχθεσινή απεργία και στις διαδηλώσεις, είναι μια αντιπαράθεση από την οποία θα εξαρτηθεί το αύριο της ανάπτυξης, αλλά και το αύριο της θέσης των εργαζομένων στην ελληνική κοινωνία.

Τι προβλέπει το νομοσχέδιο που έχει ξεσηκώσει τόσο σκληρές αντιδράσεις από τη ΓΣΕΕ, την ΑΔΕΔΥ, αλλά και τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ, το ΚΚΕ και το Μέρα 25; Ως προς το οκτάωρο, για το οποίο καταναλώνεται τόση προπαγάνδα, προβλέπει την πλήρη προστασία του. Απλούστατα, για λόγους διευκόλυνσης των επιχειρήσεων, αλλά και των εργαζομένων, οι 40 ώρες δουλειάς την εβδομάδα θα μπορούν να κατανέμονται με τρόπο που οι δυο πλευρές θα συμφωνούν. Μπορεί δηλαδή ο εργαζόμενος να εργαστεί τέσσερις μέρες επί δέκα ώρες την ημέρα, και την Παρασκευή να έχει ρεπό. Κι αυτό μόνο μετά από δική του αίτηση, και όχι από απαίτηση της εργοδοσίας.

Τι προβλέπει για τις γενικές συνελεύσεις, τις αποφάσεις για απεργίες και κινητοποιήσεις; Τη συμμετοχή της πλειοψηφίας των εργαζομένων στις γενικές συνελεύσεις, έστω και με ηλεκτρονική μορφή. Μια διαδικασία δηλαδή σύγχρονη, που εξασφαλίζει τη συμμετοχή και τη δημοκρατία στα συνδικάτα, αντί για τον εργατοπατερισμό που κυριαρχεί σήμερα. Και που σε τόσα προβλήματα και τόσες ζημιές οδήγησε κατά το πρόσφατο παρελθόν.

Τι υποστηρίζει η αντιπολίτευση, σε αγαστή συνεργασία με τις γραφειοκρατικές και εν πολλοίς ανυπόληπτες ηγεσίες των συνδικάτων; Να αποσυρθεί το νομοσχέδιο, να μη γίνει νόμος του κράτους, να παραμείνει το αγκυλωμένο τοπίο που επικρατεί σήμερα και μπαίνει εμπόδιο στην ανάπτυξη και δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα των εργαζομένων. Να αποφασίζουν οι συντεχνιακές ηγεσίες, ιδιαίτερα στον δημόσιο τομέα, πώς και με ποιους όρους θα εξυπηρετούν οι υπάλληλοι το κοινωνικό σύνολο. Να εκβιάζουν για αυξήσεις και προνόμια παρόμοια με εκείνα που οδήγησαν στην κρίση και στα μνημόνια. Και να ασκούν επί της ουσίας εξουσίες που ο λαός ανέθεσε με την ψήφο του σε μια υπεύθυνη κυβέρνηση, και όχι στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία.

Δεν είναι συνεπώς καθόλου περίεργο που η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν πρόκειται να κάνει πίσω σε καμία περίπτωση. Το εργασιακό νομοσχέδιο θα γίνει νόμος του κράτους και θα εφαρμοστεί, όσο κι αν φωνάζουν συνδικαλιστές με βεβαρυμμένο παρελθόν και κόμματα με ανεύθυνο παρόν.

Ε.Κ.

Υπάρχουν δύο σοβαρά ζητήματα που προκύπτουν τόσο από το νομοσχέδιο για τα εργασιακά, όσο και από τον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση το προπαγανδίζει και επιχειρεί να το επιβάλει. Το ένα ζήτημα είναι οι διατάξεις του νομοσχεδίου, που ως γνωστόν υπαγορεύτηκαν από τον ΣΕΒ και γυρίζουν τους εργαζόμενους στον 19ο αιώνα. Το οκτάωρο καταργείται, οι απλήρωτες υπερωρίες αυξάνονται, οι εργαζόμενοι έχουν απώλειες στο εισόδημα και στον ελεύθερο χρόνο, ενώ οι συνδικαλιστικές ελευθερίες περιστέλλονται μέχρις εξαφανίσεως. Ακόμα και η Δικαιοσύνη υπονομεύεται, καθώς το νομοσχέδιο προβλέπει ότι αν το δικαστήριο κρίνει μια απόλυση παράνομη, ο εργοδότης δεν έχει υποχρέωση να προσλάβει εκ νέου τον απολυμένο!

Το άλλο ζήτημα είναι πώς, με πόση υποκρισία, και χρησιμοποιώντας τη συντριπτική υπεροπλία της στα ΜΜΕ -βλέπε λίστα Πέτσα κ.λπ.- η κυβέρνηση παρουσιάζει και διαφημίζει το νομοσχέδιο. Και μόνο από όσα είπε ο κ. Χατζηδάκης για το θέμα του οκτάωρου, μπορεί να καταλάβει κανείς ότι έχουμε να κάνουμε με μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία που ή δεν έχει ιδέα τι γίνεται στο πεδίο της εργασίας ή, ακόμα χειρότερα, ξέρει αλλά αποφάσισε να παίξει τον ρόλο του Φαρισαίου. Διότι, όταν
ο κ. Χατζηδάκης λέει ότι αν θα δουλέψει οκτώ ή δέκα ώρες ο εργαζόμενος θα το αποφασίσει και θα το προτείνει ο ίδιος στον εργοδότη του, καταλαβαίνει κανείς ότι αναφέρεται σε έναν κόσμο που ούτε υπάρχει, ούτε θα είναι εύκολο να υπάρξει. Στον ιδιωτικό τομέα, κυρίως, ο εργοδότης, ιδιαίτερα όταν μιλάμε για τη μεγάλη εργοδοσία, έχει και τα γένια και τα χτένια. Αυτός και όχι ο υπάλληλος αποφασίζει για τις υπερωρίες, τα ρεπό, τις άδειες, με βάση τα δικά του κέρδη και όχι την ανάγκη του εργαζόμενου να μαζέψει τις… ελιές του, που επικαλέστηκε ο υπουργός.

Λογικό είναι τις ρυθμίσεις για το ωράριο και τις υπερωρίες να συνοδεύουν και ρυθμίσεις που θέλουν τους εργαζόμενους βουβούς και τα συνδικάτα ανίσχυρα. Η παλιά συνταγή για συντεχνίες, γραφειοκρατικές ηγεσίες και αγκυλωμένα συνδικάτα βγήκε από τη ναφθαλίνη για να εξυπηρετήσει τις προπαγανδιστικές ανάγκες της κυβέρνησης. Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι, που κατέβηκαν προχθές σε απεργίες και διαδηλώσεις, εμφανίζονται από την κυβερνητική προπαγάνδα είτε ως όργανα της αντιπολίτευσης, είτε ως μια μάζα άβουλη που δεν καταλαβαίνει το συμφέρον της. Σε κάθε περίπτωση, όμως, είναι αυτή η «μάζα» που θα πετάξει στον κάλαθο τον αχρήστων το νομοσχέδιο, ακόμα κι αν γίνει νόμος. Γιατί ποτέ, κανένας νόμος δεν ευδοκίμησε χωρίς τη συναίνεση της κοινωνίας και εκείνων που αυτός αφορά.

Ε.Σ.