Εργασιακό: Η ΝΔ χτίζει – ο Σύριζα τάζει… |
Η δικαιοσύνη στην εργασία όρος για την ανάπτυξη |
|
Έχει ενδιαφέρον η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να εμφανιστεί με κάποια πρωτοβουλία κινήσεων και να αποτινάξει την εικόνα αντιπολιτευτικής αμηχανίας που μεταφράζεται σε μεγάλες απώλειες στις δημοσκοπήσεις. Ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει ότι η προσπάθειά του αυτή παραμένει ετερόφωτη, με την έννοια ότι αποτελεί απάντηση στις καταιγιστικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης. Το προσπάθησε με την πανδημία και τα κυβερνητικά μέτρα, με τον νέο πτωχευτικό, με την πανεπιστημιακή αστυνομία. Τώρα, το προσπαθεί με το εργασιακό, που έγινε νόμος του κράτους πρόσφατα, ανακηρύσσοντας τη σχετική αναμέτρηση μητέρα των μαχών. Το θέμα για τον ΣΥΡΙΖΑ προφανώς δεν είναι τα μέτρα εκσυγχρονισμού της αγοράς εργασίας. Είναι η πεποίθησή του, που αναφέρεται όμως σε καταστάσεις περασμένων εποχών, ότι μπορεί να εκφράσει τους «μη προνομιούχους», όπως τους βάφτισε ο Ανδρέας Παπανδρέου, και ιδιαίτερα τους εργαζόμενους. Είναι επίσης ότι όχι μόνο η αξιωματική, αλλά το σύνολο της αντιπολίτευσης έχει ταχθεί κατά του σχετικού νόμου, όπως και τα λυμφατικά συνδικάτα του ιδιωτικού τομέα, που η αξιοπιστία τους είναι στο ναδίρ. Άρα, μπορεί ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης να αποκτήσει κάποιους πρόσκαιρους συμμάχους. Έτσι, την περασμένη Δευτέρα, ο Αλέξης Τσίπρας παρουσίασε ένα πρόγραμμα που βρίθει από «θα». Θα καταργήσει τον νόμο του Χατζηδάκη, που τον αποκαλεί αντεργατικό. Θα αυξήσει τον κατώτερο μισθό στα 800 ευρώ. Θα εφαρμόσει, στην αρχή πιλοτικά, το 35ωρο χωρίς μείωση των αμοιβών. Και θα αποκαταστήσει το δικαίωμα στην απεργία, όπως και τις συλλογικές συμβάσεις και διαπραγματεύσεις. Ένα σύνολο δηλαδή από υποσχέσεις που είναι προορισμένες μάλλον να χαϊδέψουν αφτιά, παρά να απαντήσουν σε πραγματικά προβλήματα της σύγχρονης εποχής.  Είναι χαρακτηριστικό ότι το σύνολο σχεδόν των προτάσεων του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρονται στο παρελθόν, παρά στο σήμερα ή, κυριότερα, στο αύριο. Καμιά γνώση της αγοράς εργασίας και των νέων ρυθμίσεων που είναι αναγκαίες και εφαρμόζονται σε όλη την Ευρώπη. Καμιά απόσταση από ένα παρελθόν που με τη δημαγωγία του ΠΑΣΟΚ οδήγησε τη χώρα σε τεράστια προβλήματα. Και, φυσικά, καμιά πρόβλεψη για την ανάγκη επενδύσεων, που είναι απαραίτητες αν όντως θέλουμε να υπάρξουν νέες θέσεις εργασίας, σταθερές και καλοπληρωμένες, ιδιαίτερα για τους νέους ανθρώπους που είναι τα μεγάλα θύματα της ανεργίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας, με την πολιτική τους στον νόμο για το εργασιακό, και με τις προτάσεις που διατύπωσαν ως απάντηση στη συγκεκριμένη πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη, αποδεικνύουν ότι είναι ακόμα κολλημένοι σε κάποιες καταστάσεις που έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Η πραγματικότητα είναι αδιαμφισβήτητη: Η ΝΔ χτίζει, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ… τάζει. Ε.Κ. |
Το θέμα των εργασιακών σχέσεων δεν προσφέρεται για ιδεολογικές ταμπέλες. Σε αυτό, όπως έγινε φανερό και στην εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ πριν από λίγες μέρες, συγκρούονται δύο διαμετρικά αντίθετες πολιτικές. Η πολιτική της σημερινής κυβέρνησης και η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και όλων των δυνάμεων, πολιτικών και κοινωνικών, που πιστεύουν ότι η εργασία δεν είναι κάποιους είδους κομπάρσος, αλλά πρωταγωνιστής της ανάπτυξης. Η κυβέρνηση επέλεξε πάνω στο σοκ της πανδημίας να ξηλώσει το 8ωρο και να νομιμοποιήσει την απλήρωτη εργασία, με τον νόμο Χατζηδάκη. Επίσης, να ιδιωτικοποιήσει την επικουρική ασφάλιση, με το ασφαλιστικό νομοσχέδιο. Η σύγχρονη πραγματικότητα, όμως, που επικαλείται συχνά ο πρωθυπουργός, ακυρώνει ολοκληρωτικά το αφήγημά της. Ακόμη και στην καρδιά του δυτικού καπιταλισμού, στις ΗΠΑ, ο πρόεδρος Μπάιντεν μίλησε για το τέλος του νεοφιλελεύθερου μοντέλου και την ανάγκη αύξησης των μισθών. Επίσης, μέσα στην πανδημία, από την αρχή του έτους, 17 χώρες της ΕΕ έχουν αυξήσει τον κατώτατο μισθό. Σε άλλες χώρες όμως, χωρίς τεράστιες διαφορές με την Ελλάδα, όπως η Ισπανία, έχει τεθεί από την κυβέρνηση το θέμα του 35ωρου. Η πραγματικότητα επίσης διαψεύδει το δήθεν ευρωπαϊκό αφήγημα της κυβέρνησης. Στην ουσία, το ζήτημα για τη χώρα μας δεν ήταν ποτέ αν θα «μείνουμε Ευρώπη», αλλά εάν θα «γίνουμε Ευρώπη». Στην ΕΕ, οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας καλύπτουν πάνω από το 60% των εργαζομένων, στην Ελλάδα το 14,7%. Ο μέσος όρος ανεργίας στην ΕΕ είναι 7,3%, στην Ελλάδα 17%. Η μέση διάρκεια της εργασιακής εβδομάδας στην Ευρωζώνη είναι 37 ώρες, στην Ελλάδα 42. Είναι απλό: Η αναχρονιστική πολιτική και οικονομική ελίτ, που εκφράζει πολιτικά η ΝΔ του κ. Μητσοτάκη, βλέπει την Ελλάδα σαν φτωχό Βαλκάνιο συγγενή. Και με αυτά τα δεδομένα, έχει κομβική σημασία η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν δεσμεύεται μόνο για την κατάργηση του νόμου Χατζηδάκη, αλλά για μία εντελώς άλλη συμπεριφορά απέναντι στην εργασία, που ορίζουν πέντε αρχές: Δικαιοσύνη, ασφάλεια, δημοκρατία, αξιοπρέπεια, προοπτική. Τα συγκεκριμένα μέτρα που διατύπωσε ως δέσμευση ο Αλ. Τσίπρας -800 ευρώ κατώτερος μισθός, 35ωρο, συλλογικές συμβάσεις, προστασία από απολύσεις, προστασία των επισφαλώς εργαζομένων, κ.λπ.-, αναφέρονται συνεπώς στο σήμερα και στο αύριο, με όρους του σήμερα και του αύριο, και όχι με όρους της χρεοκοπημένης ιδεοληψίας, που υποστηρίζει ότι τα υπερκέρδη των λίγων συμβάλλουν στη βελτίωση της ζωής των πολλών. Ε.Σ. |
