Η σημερινή δεξιά δεν ιδιωτικοποιεί αλλά ξεπουλάει δημόσια αγαθά

Οι επενδυτές δεν είναι εχθροί αλλά κοινωνικοί εταίροι

Οι αποκρατικοποιήσεις, ή πιο σωστά ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων επιχειρήσεων, είναι αναπόφευκτες σε συνθήκες παγκοσμιοποιημένης οικονομίας και ισχύος των κανόνων της ΕΕ. Αν κανείς συμφωνεί με αυτές πολιτικά ή ιδεολογικά, είναι άλλης τάξεως ζήτημα. Το βέβαιο είναι ότι δεν μπορεί να διαχειριστεί οποιαδήποτε κυβέρνηση την οικονομία, πολύ περισσότερο μια οικονομία που το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα χρεοκόπησε, χωρίς να έχει σαφή πολιτική ιδιωτικοποιήσεων. Κι ας μην ξεχνάμε το γεγονός ότι συχνά οι ιδιωτικοποιήσεις, λόγω μνημονίων, ήταν όρος των δανειστών.

Το πραγματικό ζήτημα λοιπόν δεν είναι κάποια πραγματική ή φανταστική διαφορά αντιλήψεων για τις ιδιωτικοποιήσεις. Είναι πολύ απλά ΤΙ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΕΙ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ, ΚΑΙ ΠΩΣ. Αν προστατεύουμε τα εθνικά συμφέροντα και τα συμφέροντα της κοινωνίας, ή ξεπουλάμε τα ασημικά μας. Αν και στις ιδιωτικοποιήσεις ισχύουν οι νόμοι της αγοράς που η Δεξιά επικαλείται ως ευαγγέλια, ή ισχύουν εκεί ειδικοί κανόνες. Για παράδειγμα, στην υπόθεση της ΔΕΗ, έχουν ξεκινήσει εδώ και πολύ καιρό να απαξιώνουν αυτό που θέλουν να πουλήσουν. Να εμφανίζουν τη Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού στα όρια της χρεοκοπίας, οπότε καταλαβαίνει κανείς ότι κάποιον λάκκο έχει η φάβα. Στην ελεύθερη αγορά κανένας, εκτός αν είναι τρελός, δεν δυσφημεί αυτό που θέλει να πουλήσει. Πολύ περισσότερο, δεν εμφανίζεται να διαφημίζει τον ανταγωνιστή του, όπως έκανε ο κ. Χατζηδάκης με το αυτοκίνητο ιδιωτικής εταιρείας ηλεκτρισμού.

Αυτή η συνταγή, απαξιώνουμε και ξεπουλάμε, δεν ισχύει μόνο για τη ΔΕΗ, μια επιχείρηση που το παραγωγικό της κομμάτι θα έπρεπε να παραμείνει δημόσιο, γιατί η ενέργεια είναι εθνικού χαρακτήρα. Ισχύει και για τα ΕΛΠΕ, και για το αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος, και για μια σειρά άλλων περιπτώσεων, στις οποίες η σημερινή δεξιά νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση εμφανίζεται δημόσια όχι ως πωλητής, αλλά ως ιδιοκτήτης που θέλει να ξεφορτωθεί όπως-όπως την ιδιοκτησία του.

Μόνο που σε καμιά περίπτωση οι δημόσιες επιχειρήσεις δεν είναι ιδιοκτησία οποιασδήποτε κυβέρνησης. Είναι κοινωνική ιδιοκτησία και όφειλε οποιοσδήποτε, όσο κι αν πιστεύει ότι κάθε δημόσια επιχείρηση είναι εξ ορισμού βλαπτική για την οικονομία, τουλάχιστον να τηρεί τους κανόνες της αγοράς όταν επιδιώκει να την εκποιήσει. Η ιδεοληψία του ξεπουλήματος, που σε πολλές περιπτώσεις, όπως έδειξε το παρελθόν, κρύβει συναλλαγές κάτω από το τραπέζι, ούτε με την ελεύθερη αγορά, ούτε με το εθνικό συμφέρον συμβαδίζει.

Ε.Σ.

Ο αριστερός δογματισμός της προηγούμενης κυβέρνησης κόστισαν πανάκριβα στην οικονομία και στη χώρα. Όχι μόνο με το καταστροφικό πρώτο εξάμηνο του 2015, αλλά και με τη διαχείριση του δημόσιου πλούτου, όπως και με την αντιμετώπιση των επενδύσεων, απέναντι στις οποίες είχε διαμορφωθεί μια υπόγεια, λόγω της εποπτείας των δανειστών, εχθρότητα. Η ΔΕΗ απαξιώθηκε δραματικά εν ονόματι του αριστερού λαϊκισμού, μεγάλες επενδύσεις όπως του Ελληνικού κόλλησαν στην αριστερή διστακτικότητα και γραφειοκρατία, η επένδυση στις Σκουριές τέθηκε εκποδών με μια σειρά κινήσεων, ενώ σημαντικές επενδύσεις αποθαρρύνθηκαν, εξαιτίας της καχυποψίας των επενδυτών για την κυβέρνηση Τσίπρα.

Η σημερινή κυβέρνηση κινείται με την ακριβώς αντίθετη λογική. Προσέλκυση επενδύσεων, ενθάρρυνση και κίνητρα σε πιθανούς επενδυτές, και φυσικά άνοιγμα στην αγορά για την αποκρατικοποίηση δημόσιων επιχειρήσεων που, στα χέρια του κράτους, και κυρίως του αριστερού κράτους, είχαν καταντήσει γίγαντες με πήλινα πόδια. Η αποκρατικοποίηση περιουσιακών στοιχείων της ΔΕΗ όχι μόνο θα διασώσει μια επιχείρηση πολύτιμη για την ελληνική οικονομία, που βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης, αλλά και θα εξασφαλίσει επενδύσεις, θέσεις εργασίας και την απαραίτητη στις σημερινές συνθήκες ευελιξία της επιχείρησης. Το ίδιο ισχύει για τα ΕΛΠΕ, για το αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος, και μια σειρά άλλων επιχειρήσεων, στις οποίες η παρουσία του Δημοσίου μόνο φραγμούς βάζει και προβλήματα προκαλεί.

Μια πραγματικά ελεύθερη οικονομία βασίζεται σε μια βασική αρχή: Η επιχειρηματικότητα και οι επενδύσεις είναι ο κινητήρας της. Ούτε θέσεις εργασίας, ούτε αξιοπρεπείς μισθοί, ούτε δυνατότητα αντοχής στον ανελέητο ανταγωνισμό μπορούν να υπάρξουν χωρίς αυτό.

Η αποκρατικοποίηση του ΟΤΕ είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πώς μια μεγάλη επιχείρηση μπορεί να προχωρήσει, να εξελιχθεί και να προσφέρει στην κοινωνία, όταν απαλλαγεί από τα γραφειοκρατικά δεσμά του κράτους. Χρειάζεται, όμως, κάποιος να βλέπει την αλήθεια κατάματα και να κατανοεί αυτό που η προηγούμενη κυβέρνηση δεν ήταν δυνατό να κατανοήσει, λόγω της ιδεοληψίας της: Οι επενδυτές, είτε στον δημόσιο, είτε στον ιδιωτικό τομέα, δεν είναι εχθροί, αλλά κοινωνικοί εταίροι. Και είναι άλλο πράγμα η αυτονόητη διαφάνεια σε κάθε είδους συναλλαγή του κράτους μαζί τους, όπως και η συμμόρφωση στους κανόνες, ιδιαίτερα για την προστασία του περιβάλλοντος, και άλλο η κρυφή ή και φανερή αποθάρρυνση ή και εχθρότητα.

Ε.Κ.