Ο Τσίπρας δεν κάνει ο,τι ο Κυριάκος με τον Παυλόπουλο |
Εκλογή Σακελλαροπούλου νίκη της συναίνεσης |
|
Είναι ολοφάνερο ότι ο πρωθυπουργός, στριμωγμένος από το φιάσκο της επίσκεψής του στην Ουάσινγκτον, από το δυσάρεστο γεγονός ότι η Ελλάδα δεν κλήθηκε να συμμετάσχει στη διάσκεψη για τη Λιβύη –ενώ κλήθηκαν όχι μόνο η Τουρκία, αλλά και το Κογκό– και κυρίως από την πλήρη αποτυχία του στο μεταναστευτικό και το προσφυγικό, που τον υποχρέωσε να ανασυστήσει το υπουργείο που είχε σπεύσει να καταργήσει, επέλεξε τη φυγή προς τα μπρος, εφαρμόζοντας κι εδώ τον βασικό κανόνα του: Υπεράνω όλων η επικοινωνία. Έτσι, λοιπόν, ανακοίνωσε την υποψηφιότητα της Κατερίνας Σακελλαροπούλου για τη θέση της Προέδρου της Δημοκρατίας. Η κα Σακελλαροπούλου θεωρείται γενικά μια έντιμη δικαστής, προοδευτικών αντιλήψεων, η οποία διακρίνεται για την ανεξαρτησία της γνώμης της και είχε διοριστεί πρόεδρος του ΣτΕ από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι, ο κ. Μητσοτάκης, αφού επί μήνες οργάνωσε κανονική πολιτική πασαρέλα για την προεδρία και ουκ ολίγα ονόματα έρχονταν, καίγονταν, και πήγαιναν στην κάλαθο των αχρήστων καθημερινά, ανακοίνωσε το όνομά της, σε μια εμφανή προσπάθεια να εμφανιστεί προοδευτικός –πράγμα που όπως λέγεται ενόχλησε πολύ τον κ. Σαμαρά– και συναινετικός, πράγμα που έρχεται σε αντίθεση με τον έως τώρα βίο και πολιτεία του. Τα επιτελεία του ΣΥΡΙΖΑ και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας προβληματίστηκαν σοβαρά για τη στάση τους. Από τη μια, η απόπειρα του κ. Μητσοτάκη να ξεπλυθεί, σε μία δύσκολη στιγμή για αυτόν. Από την άλλη, το πρόσωπο της υποψήφιας ΠτΔ. Για πρώτη φορά γυναίκα Πρόεδρος και με μια αύρα προοδευτική, δεν ήταν καθόλου εύκολο να απορριφθεί. Στο κάτω-κάτω, ο Τσίπρας δεν ήθελε σε καμιά περίπτωση να εμφανιστεί ως άλλος Μητσοτάκης, που καταψήφισε τον Παυλόπουλο πριν από πέντε χρόνια και τον πέταξε στο περιθώριο τώρα, χωρίς να δεήσει να δώσει καμιά πολιτική ή άλλου είδους εξήγηση.  Έτσι, φτάσαμε σε μια, ας πούμε, αναγκαστική συναίνεση. Ο μεν Κυριάκος κερδίζει τις εντυπώσεις, εμφανίζεται ως υπεράνω και προοδευτικός, ωραιοποιώντας έτσι επικοινωνιακά την εικόνα της κυβέρνησης και του κόμματός του. Ο δε Τσίπρας κερδίζει μία Πρόεδρο που, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, είναι πιο κοντά στη δική του αισθητική και στις δικές του ιδέες, παρά στου Μητσοτάκη. Ε.Σ. |
Η αλήθεια είναι ότι ο Μητσοτάκης στρίμωξε τον Τσίπρα με την πρότασή του για την Προεδρία της Δημοκρατίας, κάνοντας αυτό που από καιρό με διαρροές είχε προαναγγείλει. Πρότεινε ένα πρόσωπο το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι πολύ δύσκολο να καταψηφίσει, χωρίς να αιτιολογήσει την άρνησή του. Ένα πρόσωπο δηλαδή που έχει μεγαλύτερη σχέση με τον λεγόμενο προοδευτικό χώρο, και μικρότερη με τον συντηρητικό, στον οποίο κατατάσσουν τη ΝΔ. Το γεγονός ότι ο Τσίπρας αποφάσισε τελικά να στηρίξει την επιλογή Μητσοτάκη είναι μια νίκη της συναίνεσης, που προωθεί η ΝΔ, και μια ήττα του διχασμού, που προωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι επίσης μια απόδειξη ότι ο σημερινός πρωθυπουργός διαθέτει και το θάρρος και την ευρύτητα να κάνει δύσκολες επιλογές, που ενοχλούν κάποιους ακόμα και μέσα στο κόμμα του. Ακόμα κι αυτό που του προσάπτουν, την ανασύσταση του υπουργείου μεταναστευτικής πολιτικής, είναι μια πράξη θάρρους. Δείχνει ότι είναι έτοιμος να διορθώνει λάθη, να αντιμετωπίζει αστοχίες, να προχωρά σε μέτρα τα οποία ξέρει ότι ο αντίπαλοί του θα τα στρέψουν εναντίον του. Η πρόταση για τη Σακελλαροπούλου δεν είναι όμως μια πρόταση επικοινωνιακή ή μια κίνηση που αποσκοπεί να στριμώξει την αξιωματική αντιπολίτευση. Είναι πρωτίστως μια κίνηση εθνικής ενότητας, απαραίτητης στις μέρες που περνάμε. Διότι, εφόσον όπως όλα δείχνουν η νέα Πρόεδρος εκλεγεί με τεράστια πλειοψηφία, στην κορυφή τουλάχιστον του πολιτεύματος θα υπάρχει ένα πρόσωπο αποδεκτό από όλες, ή σχεδόν όλες, τις πολιτικές δυνάμεις. Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό, όχι μόνο για την εικόνα της χώρας, αλλά και για την ομαλή λειτουργία της δημοκρατίας. Από την άποψη αυτή, θα πρέπει να αποδοθούν εύσημα στον πρωθυπουργό, που έκανε την πρόταση, και στην κυρία Σακελλαροπούλου, που την αποδέχτηκε. Έδωσαν ένα μάθημα σε κόμματα και πρόσωπα που κινούνται στη σφαίρα της πολιτικής, ότι πάντα υπάρχει η δυνατότητα για συναινέσεις και συμπορεύσεις, όταν υπάρχει η βούληση. Κι όταν πρόσωπα και κόμματα αντιλαμβάνονται τη μεγάλη σημασία του σκοπού, για τον οποίο είναι απαραίτητη η ενότητα, στο επίπεδο τουλάχιστον της πολιτικής εξουσίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ επέμενε μέχρι τέλους για ακόμη μία θητεία του Παυλόπουλου. Υπάρχει σήμερα κανείς που αμφιβάλλει ότι η Σακελλαροπούλου είναι καλύτερη επιλογή, πιο φρέσκια και πιο αποδεκτή; Ε.Κ. |
