Αντιθέσεις: Κηδεία του τέως Βασιλιά

Ζήτημα Δημοκρατίας η ταφή του τέως

Μία κηδεία με πολλή ασέβεια και ψηφοθηρία

Η γραμμή που διαχωρίζει μία δημοκρατική κυβέρνηση από ένα αυταρχικό καθεστώς είναι -και πρέπει να είναι- ξεκάθαρη και διακριτή. Αποστολή δε κάθε δημοκρατικής κυβέρνησης είναι να μην ξεχνάει αυτήν τη διάκριση ποτέ. Και αυτό ακριβώς συνέβη με την κηδεία του τέως βασιλιά της Ελλάδας, Κωνσταντίνου Γλύξμπουργκ. Ενός βασιλιά που πρωτίστως και αμετάκλητα έχει κριθεί από την ίδια την Ιστορία, αλλά συνέχιζε να χαίρει υποστήριξης από μία μερίδα των Ελλήνων μέχρι και την τελευταία του πνοή.

Ο κόσμος που προσήλθε στο παρεκκλήσι του Αγίου Ελευθερίου της Μητρόπολης των Αθηνών, για να πει το τελευταίο αντίο στον τελευταίο βασιλιά της Ελλάδας, αποδεικνύει του λόγου το ασφαλές. Σε κάθε περίπτωση όμως για την κυβέρνηση Μητσοτάκη η δημοκρατία και ο ανθρωπισμός ισχύουν για όλους ανεξαιρέτως. Και προϋπόθεση σεβασμού, ιδιαίτερα σεβασμού σε ένα νεκρό, δεν είναι και δεν μπορεί να είναι η συμφωνία με τις απόψεις του, ή και η θετική αποτίμηση της ζωής του.

Τα δημοκρατικά αντανακλαστικά της Νέας Δημοκρατίας, όμως, παρερμηνεύτηκαν σκοπίμως από μερίδα της αντιπολίτευσης και κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος πίσω ακόμα και από τον θάνατο βλέπει ψηφοθηρία και μικροπολιτική. Παραβλέποντας τα γεγονότα και αποδίδοντας φιλοβασιλική χροιά στην απόφαση για λαϊκό προσκύνημα, η αξιωματική αντιπολίτευση επέλεξε για ακόμη μία φορά την πόλωση, επιδεικνύοντας παράλληλα τη μηδενική ανοχή που έχει σε κάθε τι διαφορετικό από τη δική της πολιτική γραμμή και πεποίθηση.

Διότι, είναι γεγονός ότι ο θάνατος του Γλύξμπουργκ υπογράμμισε το τέλος μιας εποχής, όπως δήλωσε ο Στέλιος Πέτσας. Δήλωση που φυσικά παρερμηνεύτηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι επίσης γεγονός ότι ο τέως βασιλιάς αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής Ιστορίας, όπως δήλωσε ο υπουργός Εσωτερικών, Μάκης Βορίδης,δήλωση που επίσης παρερμηνεύτηκε κατά το δοκούν.

Και είναι, τέλος, γεγονός ότι ο Κωνσταντίνος υπήρξε ο τελευταίος βασιλιάς της Ελλάδας, όπως έγραψε ο υπουργός Υγείας, Θάνος Πλεύρης, στα συλλυπητήριά του. Μια δήλωση που επίσης διαστρεβλώθηκε από την Κουμουνδούρου.

Η εργαλειοποίηση του θανάτου φαίνεται πως πλέον βρήκε τη θέση της στο οπλοστάσιο της αντιπολίτευσης και του κ. Τσίπρα. Και είναι κρίμα για ένα κόμμα που βρίσκεται στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης να πέφτει τόσο χαμηλά και τόσο κοντά στον αυταρχισμό, τον οποίον υποτίθεται πολεμάει.

Ε.Κ.

Η αλήθεια είναι ότι καμιά αντιπολίτευση και κανένας ΣΥΡΙΖΑ δεν ευθύνεται για το θλιβερό πανηγύρι που στήθηκε με αφορμή τον θάνατο του τέως. Η κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός απέδειξαν ότι δεν είναι σε θέση να χειριστούν με σοβαρότητα και σεβασμό, τόσο απέναντι στους πολίτες, όσο και στον εκλιπόντα, ένα τέτοιο ευαίσθητο από πολλές απόψεις ζήτημα.

Τα γεγονότα επιβεβαιώνουν αυτή την άποψη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετώπισε το θέμα με μια λιτή ανακοίνωση, χωρίς επιθετικό πνεύμα, στην οποία μαζί με τα συλλυπητήριά του διατύπωνε και μια προσεκτική αποτίμηση για την αρνητική πορεία του Κωνσταντίνου, όσο ήταν βασιλιάς της χώρας. Στο ίδιο πνεύμα κινήθηκαν και ο Αλέξης Τσίπρας και όσα στελέχη κλήθηκαν να σχολιάσουν τον θάνατό του. Ο κ. Μητσοτάκης όμως κινήθηκε με άλλα κριτήρια και σε άλλο κλίμα. Πρώτα αποφάσισε να είναι η κηδεία ιδιωτική, να εκπροσωπηθεί η κυβέρνηση από την υπουργό Πολιτισμού και να μην υπάρξει λαϊκό προσκύνημα. Σε συνέχεια, μετά τη φιλοβασιλική δήλωση Σαμαρά, ανέκρουσε πρύμναν. Αναβάθμισε την κυβερνητική εκπροσώπηση στην εξόδια τελετή, στέλνοντας εκεί τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, κ. Πικραμμένο. Και επέτρεψε το λαϊκό προσκύνημα, που εξελίχθηκε σε κανονικό «τσίρκο», στο παρεκκλήσι της Μητρόπολης.

Όταν όμως τα εσωτερικά της ΝΔ χρωματίζουν ακόμα και μια κηδεία, δύσκολα μπορούμε να μιλάμε για σοβαρότητα. Το ίδιο ισχύει και για την κα Μενδώνη, που έσπευσε, ενώ ο τέως ήταν εν ζωή, να «καλλωπίσει» άρον-άρον το Τατόι, για τις ολοφάνερα ψηφοθηρικές δηλώσεις στελεχών της κυβέρνησης, που χαρακτηρίστηκαν από άλλα στελέχη της παράταξης οψίμως φιλοβασιλικές, αλλά και για τη δημόσια διαμάχη που ξέσπασε με αφορμή τον θάνατο του τέως.

Προφανώς, ακόμα και ο θάνατος ενός δημόσιου προσώπου, πολύ περισσότερο ενός προσώπου που έπαιξε τραγικά αρνητικό ρόλο στη σύγχρονη Ιστορία της χώρας, είναι λογικό να αντιμετωπιστεί όχι μόνο ανθρώπινα, αλλά και πολιτικά. Όμως, η φτήνια, η εμφανής σκοπιμότητα και η ψηφοθηρική παρέλαση πάνω και γύρω από ένα φέρετρο, μόνο σεβασμό και σοβαρότητα δεν αποπνέουν. Ακόμα περισσότερο όταν αυτό αφορά μια κυβέρνηση και έναν πρωθυπουργό που διαφημίζουν τον εαυτό τους με όρους αριστείας και σύγχρονης σκέψης και δεν είναι σε θέση να οργανώσουν ούτε μία κηδεία χωρίς τη σφραγίδα της κομματικής ιδιοτέλειας και φαγωμάρας.

Η εποχή του θρόνου και των βασιλέων έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Δυστυχώς, όμως, όπως απέδειξε η κηδεία του τέως, ζει και βασιλεύει η εποχή της δεξιάς παραχάραξης της Ιστορίας και της εκμετάλλευσης των πάντων για λόγους κομματικής και προσωπικής επιβίωσης.

Ε.Σ.