Ένας… σκευωρός ο μόνος ένοχος για το σκάνδαλο της Νοβάρτις |
Το σκάνδαλο της Νοβάρτις στην υπηρεσία μίας σκευωρίας |
|
Αυτό που συμβαίνει με το σκάνδαλο της Νοβάρτις είναι πρωτοφανές στα πολιτικά και δικαστικά χρονικά της χώρας, μετά τη μεταπολίτευση τουλάχιστον. Ενώ το σκάνδαλο βρίσκεται ακόμα υπό διερεύνηση από τη Δικαιοσύνη, ενώ αίρεται η ασυλία πολιτικών προσώπων (Λοβέρδος) για να καθίσουν στο σκαμνί, ενώ εκκρεμεί ακόμα η εισαγγελική κρίση για άλλα πολιτικά πρόσωπα (Γεωργιάδης και Αβραμόπουλος), έρχεται η κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή, και χαρακτηρίζει την υπόθεση σκευωρία! Γιατί; Μα, προφανώς, γιατί για το πάρτι της Νοβάρτις είναι υπόλογα τα δυο κόμματα εξουσίας της εποχής εκείνης: Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Και κατηγορούνται στελέχη των δύο κομμάτων, που διετέλεσαν υπουργοί Υγείας και με την υπογραφή τους έδωσαν τη δυνατότητα στη Νοβάρτις να απομυζά δισεκατομμύρια, τη στιγμή που η χώρα βρισκόταν στη δίνη της κρίσης.  Είναι όμως γνωστό, ότι: ✱ Η σκανδαλώδης διαδικασία προμήθειας φαρμάκων, επί ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αύξησε τη φαρμακευτική δαπάνη στην Ελλάδα από τα 300 εκατ ευρώ το 1989 στα 7,3 δισ. το 2010. ✱ Όταν στις υπόλοιπες χώρες του κόσμου οι φαρμακευτικές δαπάνες αυξάνονταν ετησίως κατά 3,5% κατά μέσο όρο, ο Έλληνας πολίτης επιβαρυνόταν με άνοδο των τιμών του φαρμάκου κατά 11,1%. Το υψηλότερο, δηλαδή, ποσοστό ανάμεσα στις χώρες του ΟΟΣΑ. Η φαρμακευτική δαπάνη αυξήθηκε κατά 32,68 δισ. ευρώ την περίοδο 2000-2014. ✱ Η χώρα μας, ως χώρα μέσου επιπέδου ανάπτυξης, επελέγη ως χώρα τιμής αναφοράς. Έπαιρναν δηλαδή τιμή από εμάς, σε πρώτη φάση, 29 χώρες από όλο τον κόσμο και σε δεύτερη φάση άλλες 50. Η υψηλή τιμή, λοιπόν, του φαρμάκου, εδώ μεταφραζόταν σε υψηλή τιμή αναφοράς διεθνώς. Και γιατί διάλεξαν τη δική μας χώρα; Προφανώς, επειδή υπήρχε στην Ελλάδα γόνιμο έδαφος διαφθοράς για να πετύχουν τους σκοπούς τους. Αυτό το σκάνδαλο δισεκατομμυρίων πάνε να κουκουλώσουν, στέλνοντας στο Ειδικό Δικαστήριο ποιον; Τον υπουργό που προσπάθησε να το αποκαλύψει και να το στείλει στη Δικαιοσύνη. Για να καταλάβουμε επιτέλους όλοι, πόσο αμετανόητοι, εκδικητικοί, αλλά και ανόητοι –κάποια στιγμή όλα θα βγουν στο φως– είναι εκείνοι που έκαναν τα σκάνδαλα καθεστώς, οδήγησαν τη χώρα στα βράχια, και σήμερα δυστυχώς βρίσκονται πάλι στα πράγματα… Ε.Σ. |
Φυσικά και υπάρχει σκάνδαλο Νοβάρτις, με διεθνείς μάλιστα προεκτάσεις. Εξάλλου, στην Ελλάδα, τα παράνομα πεπραγμένα της πολυεθνικής αυτής ήρθαν στο φως, αφού το ξήλωμα είχε αρχίσει σε πολλές άλλες χώρες, πρώτα και κύρια στις ΗΠΑ, όπου το FBI διεξάγει μεγάλη έρευνα. Το σκάνδαλο όμως αυτό χρησιμοποιήθηκε από την κυβέρνηση Τσίπρα για να οργανωθεί μια απίστευτη σκευωρία και να εμφανιστούν ως εμπλεκόμενα σ’ αυτό στελέχη της τότε αντιπολίτευσης, για προφανείς μικροκομματικούς λόγους. Πολιτικοί με ανεπίληπτη διαδρομή και επιρροή στην ελληνική κοινωνία, όπως ο Αντώνης Σαμαράς, ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο Ανδρέας Λοβέρδος, ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, βρέθηκαν στο επίκεντρο μιας κατευθυνόμενης δικαστικής έρευνας, που αποσκοπούσε να σπιλώσει το όνομα και την παράταξή τους. Κρεμάστηκαν στα μανταλάκια, έγιναν στόχος συκοφαντικών επιθέσεων, είδαν το όνομά τους να σέρνεται στη λάσπη. Και αυτουργός αυτής της σκοτεινής σκευωρίας ήταν ο αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης Παπαγγελόπουλος, με συναυτουργούς κάποιους, ευτυχώς λίγους, ανώτατους δικαστικούς. Είναι προσχηματική, όπως υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, η παραπομπή του Παπαγγελόπουλου σε προανακριτική επιτροπή της Βουλής; Και μια ματιά να ρίξει κανείς στις καταθέσεις τόσο του κυρίου Αγγελή, όσο και της κυρίας Ράικου, ανώτατων δικαστικών, με γνώση της υπόθεσης, θα δει ότι υπάρχουν σοβαρά στοιχεία για την ενοχή του πρώην υπουργού. Ο Παπαγγελόπουλος πίεζε τους δικαστές να εμπλέξουν συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα, προσπαθούσε να καθοδηγήσει τη Δικαιοσύνη σε συγκεκριμένες κατευθύνσεις και επεδίωκε συστηματικά όχι τη διαλεύκανση του σκανδάλου, αλλά τη διαπόμπευση πολιτικών αντιπάλων της κυβέρνησης. Δεν δίστασε να προβεί σε σκανδαλώδη κατάχρηση της εξουσίας του. Ήταν, συνεπώς, καθήκον της κυβερνητικής πλειοψηφίας να ανοίξει τον δρόμο για τη διερεύνηση αυτής της ιστορίας, πίσω από την οποία διακρίνεται από τις καταθέσεις των δύο δικαστικών, αλλά και από τη μήνυση του Αντώνη Σαμαρά, η σκιά του Ρασπούτιν. Ο Τσίπρας είχε το θράσος στη Βουλή να κατηγορήσει για δειλία τον πρωθυπουργό, επειδή ούτε ο ίδιος, ούτε κανένας υπουργός δεν ήταν παρών κατά τη συζήτηση του θέματος. Τη θεσμική δηλαδή απουσία της εκτελεστικής εξουσίας από μια υπόθεση που είναι αντικείμενο της νομοθετικής εξουσίας, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης την αντιλαμβάνεται ως δειλία. Αυτή είναι η αντίληψή του για τους θεσμούς. Τέλος, για την τζάμπα παλικαριά του, να λοιδορεί ως δειλία επίσης τη μη παραπομπή του, με παρέμβαση του Κυριάκου Μητσοτάκη, ουδέν σχόλιο. Με εξασφαλισμένη την ατιμωρησία του, και ο πιο δειλός μπορεί να κάνει το λιοντάρι. Ε.Κ. |
