Κανονικότητα με απολύσεις και μείωση των μισθών |
Κανονικότητα στην οικονομία με την στήριξη της κυβέρνησης |
|
Η νέα Κοινή Υπουργική Απόφαση Βρούτση-Σταϊκούρα δεν αφήνει αμφιβολίες ως προς τον δρόμο που επιλέγει η κυβέρνηση Μητσοτάκη για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης. Μπαίνει σιγά-σιγά σε εφαρμογή η γνωστή παλιά συνταγή, που αποτελεί το ευαγγέλιο της ΝΔ. Απολύσεις και μειώσεις μισθών, μέσα από την πλήρη απορρύθμιση του εργασιακού καθεστώτος. Η απελευθέρωση των απολύσεων από τα μέσα Ιουλίου, η παγίωση της οριζόντιας εκ περιτροπής εργασίας, η ουσιαστική μείωση των μισθών για πάνω από ένα εκατομμύριο εργαζόμενους, αποκαλύπτουν αυτό που είχε αρχίσει να γίνεται φανερό από τις πρώτες μέρες της πανδημίας. Ότι, δηλαδή, με την παρέμβαση του ΣΕΒ και των άλλων οργανώσεων της μεγάλης εργοδοσίας, η κρίση αντιμετωπίζεται ως ευκαιρία, για να γυρίσει η εργασία πολλά χρόνια πίσω και να επιβάλουν όσα μέτρα δεν κατάφεραν να επιβάλουν με τα μνημόνια, λόγω του «ατυχήματος» του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, όσο και για τον κόσμο της εργασίας. Με την παγκόσμια κοινότητα των ανεπτυγμένων χωρών να κατευθύνει από το κράτος στις επιχειρήσεις και στους εργαζόμενους πρωτοφανή ποσά, η ελληνική κυβέρνηση επιλέγει πεισματικά την «τσιγκουνιά». Αρνείται να παρέμβει με ένα γενναίο εμπροσθοβαρές πρόγραμμα δημοσιονομικής στήριξης και εγγυήσεων, ούτως ώστε να κρατήσει ζωντανή τόσο την προσφορά, όσο και τη ζήτηση. Και εφόσον είναι φανερό σε όλους ποια θα είναι τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής, για τη μικρομεσαία επιχειρηματικότητα και την εργασία πρωτίστως, δεν μπορεί κανείς παρά να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν πρόκειται για λάθος ή αμέλεια, αλλά για συνειδητή επιλογή. Εξάλλου, ο υφυπουργός Οικονομικών δεν μάσησε πρόσφατα τα λόγια του. Πρέπει να αφήσουν τις «επιχειρήσεις-ζόμπι» και τους «μπαταχτσήδες» να πέσουν στον γκρεμό.  Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, δηλαδή, έχει σκοπό να αφήσει ένα μέρος της ελληνικής οικονομίας να καταστραφεί, για να οικοδομηθεί επί των ερειπίων ένα νέο καθεστώς. Με το μεγάλο κεφάλαιο που καραδοκεί να καταπίνει τη μικρή επιχείρηση, τις μεγάλες φίρμες να καταπίνουν τον εμποράκο και την πολιτική εξουσία, σε συμμαχία με την οικονομική ελίτ, να γυρίζουν την εργασία πολλά χρόνια πίσω. Αν αυτό θα περάσει ή όχι, είναι μια άλλη ιστορία. Που έχει να κάνει με την αντίδραση της κοινωνικής πλειονότητας και τους πολιτικούς συσχετισμούς στους οποίους αυτή θα οδηγήσει. Η εξέλιξη των ετών 2010-2015 προσφέρεται για διδάγματα. Ε.Σ. |
Με τη νέα Κοινή Υπουργική Απόφαση των υπουργείων Οικονομικών και Εργασίας για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της πανδημίας στην οικονομία, η κυβέρνηση επεκτείνει την προστασία επιχειρήσεων και εργαζομένων μέχρι το τέλος Μαΐου. Παράλληλα, επεκτείνει την προστασία των θέσεων εργασίας όσων επιχειρήσεων έχουν επιδοτηθεί από το Δημόσιο μέχρι τα μέσα Ιουλίου, ενώ προβλέπει επέκταση της οριζόντιας εκ περιτροπής εργασίας. Είναι προφανές, ότι μέσα στις δύσκολες συνθήκες που δημιουργεί μια εντελώς νέα κατάσταση, με επιπτώσεις στην παγκόσμια οικονομία, η ελληνική κυβέρνηση δεν μένει με σταυρωμένα τα χέρια. Παρεμβαίνει πριν η κρίση πάρει διαστάσεις και προσπαθεί τις μικρές φωτιές που ανάβει ο κορωνοϊός να τις περιορίσει για να μην εξελιχθούν σε καταστροφικές πυρκαγιές, ούτως ώστε η ελληνική οικονομία να βρεθεί στην επόμενη μέρα, όποτε έρθει αυτή, όχι διαλυμένη και σε κατάσταση σοκ, αλλά με όλες τις ζωτικές της λειτουργίες σε θέση «μάχης». Πρόκειται φυσικά για ένα δύσκολο εγχείρημα. Πρώτον, γιατί κανένας αυτήν τη στιγμή δεν γνωρίζει ποια θα είναι η διάρκεια της πανδημίας, αν θα υπάρξουν αναζωπυρώσεις και ποια θα είναι η κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας, από την οποία εξαρτάται και η ελληνική σε μεγάλο βαθμό. Είναι χαρακτηριστικό για τη βαρύτητα του οικονομικού πλήγματος παγκόσμια, ότι, σύμφωνα με σοβαρούς υπολογισμούς, έχουν εξαγγελθεί και εφαρμόζονται μόνο από τους G10 μέτρα που ξεπερνούν τα 15 τρισεκατομμύρια δολάρια, ποσό που ξεπερνάει κάθε άλλη δημόσια παρέμβαση στην Ιστορία. Σε κάθε περίπτωση, με δεδομένες τις πρωτοφανείς δυσκολίες, είναι εντελώς εκτός κλίματος η προσπάθεια της αντιπολίτευσης να εμφανίσει την κρίση ως «κρίση Μητσοτάκη» και, ακολουθώντας την πεπατημένη του παλαιοκομματισμού, να «μοιράζει δισεκατομμύρια», τα οποία δεν υπάρχουν. Και όσα υπάρχουν, είτε στα δημόσια ταμεία, είτε από ενισχύσεις της ΕΕ, δεν είναι δυνατόν να διατεθούν χωρίς να λαμβάνεται υπόψη ότι η χώρα δεν μπορεί να μείνει ανοχύρωτη μπροστά στο θολό ακόμα μέλλον. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η επιστροφή στην οικονομική και εργασιακή κανονικότητα θα οδηγήσει σε αναδιαρθρώσεις, σε κλείσιμο επιχειρήσεων που δεν ήταν σε θέση να αντέξουν τη δοκιμασία, ακόμα και σε απολύσεις εργαζομένων και αύξηση της ανεργίας. Είναι όμως επικίνδυνη ιδεοληψία, αν όχι απλώς φτηνή προπαγάνδα, να πιστεύει κανείς ότι είναι δυνατό να παγώσει η κινητικότητα στην οικονομία και στην εργασία, χωρίς καταστροφικές επιπτώσεις για όλους. Πρωτίστως για τους εργαζόμενους. Ε.Κ.
|
