Αντιθέσεις: Τεθωρακισμένα στην Ουκρανία

Τα τεθωρακισμένα στην Ουκρανία θωρακίζουν την πατρίδα

Όποιος κοιμάται «πρόθυμος» θα ξυπνήσει πολύ άσχημα

Τα εθνικά μας θέματα, οι σχέσεις με τη γειτονική Τουρκία, και η στάση της Ελλάδας απέναντι στην εισβολή της Ρωσίας, στην Ουκρανία έχουν φέρει στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Και, δυστυχώς, ακόμα και αυτό το πεδίο, που απαιτεί εθνική σύνεση και συνεννόηση, η αντιπολίτευση το μετατρέπει σε πεδίο κομματικής αντιπαράθεσης.

Τι ακριβώς συμβαίνει τον τελευταίο καιρό; Η κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός αποφάσισαν, όπως και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, να παράσχουν στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία για να αντισταθεί στη ρωσική επίθεση. Στην αρχή καλάσνικοφ και στη συνέχεια άλλα οπλικά συστήματα, για την παροχή των οποίων ευχαρίστησε την Ελλάδα ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ. Και πρόσφατα, μετά από συνάντηση του κ. Μητσοτάκη με τον Γερμανό καγκελάριο κ. Σολτς, ο τελευταίος ανακοίνωσε ότι η Ελλάδα θα στείλει στην Ουκρανία τεθωρακισμένα σοβιετικού τύπου -που μπορούν πιο εύκολα να τα χειρίζονται οι Ουκρανοί- και σε αντάλλαγμα θα λάβει από τη Γερμανία σύγχρονα τεθωρακισμένα, που θα αντικαταστήσουν όσα σταλούν στον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο.

Την ίδια στιγμή, η Τουρκία αναβαθμίζει της προκλήσεις της εναντίον της Ελλάδας. Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών έθεσε πριν από λίγες μέρες θέμα κυριαρχίας των νησιών του Αιγαίου, για τα οποία η Τουρκία απαιτεί να αποστρατιωτικοποιηθούν! Και ο ίδιος ο Ερντογάν δήλωσε ότι διακόπτει κάθε είδους επαφές με τον Έλληνα πρωθυπουργό.

Είναι προφανές για κάθε καλόπιστο άνθρωπο ότι αυτά τα δύο -η στάση της Ελλάδας απέναντι στη ρωσική εισβολή και οι προκλήσεις της Τουρκίας- συνδέονται.
Η Ελλάδα ενισχύει τους συμμαχικούς δεσμούς της με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και ισχυρές ευρωπαϊκές χώρες, ενισχύοντας έτσι τη θέση της απέναντι στην Τουρκία. Και στη δεδομένη στιγμή, η ενίσχυση αυτών των συμμαχικών δεσμών περνάει και μέσα από τη στρατιωτική ενίσχυση της Ουκρανίας. Δεν είναι τυχαίο, ούτε άνευ σημασίας, ότι τόσο ο πρόεδρος Μπάιντεν, όσο και ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ, έσπευσαν να χαιρετίσουν την ελληνική στάση, ενώ ο καγκελάριος Σολτς συμφώνησε να παράσχει σύγχρονα όπλα στη χώρα μας, εφόσον εκείνη στείλει τεθωρακισμένα στην Ουκρανία.

Σε έναν κόσμο αλληλεξάρτησης, στον οποίο οι συμμαχίες παίζουν σημαντικό ρόλο, και με έναν γείτονα επιθετικό και επικίνδυνο, είναι απορίας άξιο πώς δεν καταλαβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και σε άλλες δυνάμεις της αντιπολίτευσης, ότι οι κινήσεις της κυβέρνησης δεν είναι παρά κινήσεις θωράκισης της χώρας. Εκτός πια αν αδιαφορούν και για αυτό.

Ε.Κ.

Πρώτα η Ελλάδα στέλνει καλάσνικοφ στην Ουκρανία, χωρίς ο κ. Μητσοτάκης να ρωτήσει, ή να ενημερώσει, κανέναν. Στη συνέχεια, ο Αμερικανός -όχι ο Έλληνας!- υπουργός Άμυνας κάνει γνωστό ότι η χώρα μας στέλνει οπλικά συστήματα στην Ουκρανία και αποκαλύπτεται ότι η κυβέρνηση το κρατάει μυστικό. Και πριν από λίγες μέρες, ο Γερμανός καγκελάριος -όχι ο Έλληνας πρωθυπουργός!- ανακοινώνει ότι η Ελλάδα θα στείλει στην Ουκρανία τεθωρακισμένα και σε αντάλλαγμα θα πάρει από τη Γερμανία σύγχρονα άρματα μάχης. Στο ενδιάμεσο, δύο ελληνικά τάνκερ αιχμαλωτίζονται στον Περσικό, ως αντίποινα για την πρωτοβουλία της ελληνικής κυβέρνησης να επιτρέψει στους Αμερικανούς να κατασχέσουν το ιρανικό πετρέλαιο από ρωσικό σκάφος στο λιμάνι της Καρύστου, εφαρμόζοντας το εμπάργκο στο Ιράν, στο οποίο ούτε η ΕΕ, αλλά ούτε και η Ελλάδα, συμμετέχουν.

Η αλυσίδα αυτών των κινήσεων, σε συνδυασμό με την κατακόρυφη άνοδο της τουρκικής προκλητικότητας, δικαιολογεί τις πιο μεγάλες εθνικές ανησυχίες. Ο κ. Μητσοτάκης άλλαξε δραματικά, επειδή έτσι έκρινε, το δόγμα της εξωτερικής μας πολιτικής, που ακολούθησαν όλες οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης. Σύμφωνα με αυτό, η Ελλάδα είναι πυλώνας σταθερότητας και γέφυρα ειρήνης στην περιοχή και προσπαθεί να διατηρεί καλές σχέσεις με όλους τους γείτονες στη Μεσόγειο και στον Βορρά και, φυσικά, με τις ομόθρησκες Ουκρανία και Ρωσία.

Αντίθετα με αυτό το δόγμα, ο κ. Μητσοτάκης έκανε την Ελλάδα από μέρος της λύσης και της ειρήνης μέρος της κρίσης και του πολέμου. Αντί να στηρίξει την Ουκρανία πολιτικά, ηθικά, και με ανθρωπιστική βοήθεια, μπλέκει τη χώρα στην πολεμική σύγκρουση με την αποστολή όπλων. Και δεν είναι τυχαίο ότι το κρύβει αυτό από την κοινή γνώμη, πράγμα απαράδεκτο, που δεν συμβαίνει σε καμιά ευρωπαϊκή χώρα.

Γιατί το κάνει; Προφανώς, γιατί πιστεύει ότι εφαρμόζοντας το «δόγμα Παπάγου», της δεκαετίας του ’50, και καθιστώντας τη χώρα μας τον πιο υπάκουο σύμμαχο των ΗΠΑ στην Ευρώπη, θα έχει ανάλογη στήριξη απέναντι στις τουρκικές προκλήσεις. Και μια ματιά στον χάρτη της Κύπρου να ρίξει όμως κανείς, όπως και στη στάση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ απέναντι στην Τουρκία αυτόν τον καιρό, θα καταλάβει πόσο αστήριχτο και επικίνδυνο είναι κάτι τέτοιο. Στις διεθνείς σχέσεις υπάρχουν μόνο συμφέροντα – εθνικά, γεωστρατηγικά και άλλα. Και όποιος κοιμάται με τον ύπνο του πρόθυμου συμμάχου, που θα τον στηρίξουν οι σύμμαχοί του στα δύσκολα, θα ξυπνήσει πολύ άσχημα. Δυστυχώς για την πατρίδα μας.

Ε.Σ.