Στον στόχο και όχι … Σύριζα ο Δένδιας στην Άγκυρα |
Οι εσωκομματικές ίντριγκες στην ΝΔ υπονομεύουν την εθνική γραμμή |
|
Η αποφασιστική απάντηση του Νίκου Δένδια στις προκλητικές δηλώσεις του Τούρκου ομολόγου του στην Άγκυρα φυσικό ήταν να γίνουν δεκτές με ανακούφιση, ακόμα και με ενθουσιασμό, από όσους δεν βλέπουν την εξωτερική πολιτική της χώρας με κομματικά γυαλιά. Το διαδίκτυο, τα δημοσιεύματα, οι αναλύσεις και οι δηλώσεις βεβαιώνουν την ορθότητα αυτής της διαπίστωσης. Ακόμα και οι πολιτικοί αντίπαλοι της κυβέρνησης ή επιδοκίμασαν χλιαρά τη στάση του Έλληνα υπουργού, ή επέλεξαν να περάσουν… ΣΥΡΙΖΑ. Προτίμησαν δηλαδή, αντί να ασχοληθούν με την ουσία της ελληνικής στάσης, να ασχοληθούν με τη διαρροή από το Μέγαρο Μαξίμου ότι η στάση του Δένδια δεν ήταν προσωπική του επιλογή, αλλά σε συνεννόηση με τον πρωθυπουργό. Το αυτονόητο δηλαδή, που πάντοτε ισχύει σε όλες τις δημοκρατικές χώρες, έγινε αντικείμενο αντιπολιτευτικής γκρίνιας. Που αγνοεί ότι η στάση αυτή της κυβέρνησης δεν έχει να κάνει με κάποιο καπρίτσιο, ή με εσωτερικούς υπολογισμούς, αλλά με την απόφαση της Ελλάδας να στείλει ένα σαφές μήνυμα τόσο προς την Τουρκία, την Ευρώπη, τη διεθνή κοινότητα: Ως εδώ! Κι αυτό διότι, με κίνητρο τη «δραπέτευση» από τα μεγάλα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που η πολιτική του δημιουργεί, αλλά και τον μεγαλοϊδεατισμό που έχει επιλέξει ως στρατηγική του, ο Ερντογάν ξεπέρασε τελευταία κάθε όριο.  Επιθετικές δηλώσεις, έρευνες στην ελληνική ΑΟΖ, μια συμφωνία-φάρσα με την κυβέρνηση της Λιβύης, όπως και μια σειρά από απειλές, έχουν δημιουργήσει επικίνδυνη κατάσταση στην περιοχή, κάτι που απαιτούσε από την ελληνική πλευρά, μαζί με την επιμονή της στον διάλογο, να υπάρξει και μια σαφής προειδοποίηση: «Είμαστε έτοιμοι για ειρήνη, επειδή είμαστε έτοιμοι για πόλεμο». Μια τέτοια αποφασιστική στάση είναι κρίμα να γίνεται βορά σε αντιπολιτευτικές κορώνες και τακτικές. Η κατασκευή σεναρίων για δήθεν διαφορετική στρατηγική Δένδια και Μητσοτάκη, η αναζήτηση αντιφάσεων και συγκρούσεων στην ελληνική πλευρά, ο υποβιβασμός γενικά ενός εθνικού θέματος στην κομματική αρένα, κάνει ζημιά όχι στην κυβέρνηση, αλλά στη χώρα. Οι τουρκικές προκλήσεις δεν πρόκειται να σταματήσουν -η παρενόχληση γαλλικού πλοίου εντός της ελληνικής ΑΟΖ πριν από λίγες μέρες το αποδεικνύει- και αυτό απαιτεί από την πλευρά της Ελλάδας αρραγές εθνικό μέτωπο, αποφασιστική στάση και, ταυτόχρονα, ετοιμότητα τόσο για διάλογο, όσο όμως και για καταστάσεις αντιπαράθεσης στο Αιγαίο. Αν αυτό το κατανοήσουν όλες οι πολιτικές δυνάμεις, με πρώτο τον διαρκώς εθνικά ανεύθυνο ΣΥΡΙΖΑ, η θέση της Ελλάδας θα είναι πολύ ενισχυμένη. Ε.Κ. |
Ο πρωθυπουργός έχει επιλέξει τον τελευταίο καιρό μια τακτική «κατευνασμού» απέναντι στην Άγκυρα. Η εθνική του «πλειοδοσία», όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν κυβέρνηση, έχει μεταλλαχθεί σε εθνική υποχωρητικότητα, από τη στιγμή που ανέλαβε ο ίδιος την τύχη της χώρας. Οι προκλήσεις της Άγκυρας με έρευνες εντός της ελληνικής ΑΟΖ αντιμετωπίστηκαν με έκδηλη χλιαρότητα, η παραβίαση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας από τον «σουλτάνο» με αμηχανία και η στάση Πόντιου Πιλάτου της Ευρώπης με χαρακτηριστική ανεκτικότητα. Η ελληνική κυβέρνηση δίνει εδώ και καιρό την εντύπωση ότι ανέχεται σοβαρές παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου και των δικαιωμάτων της χώρας, εν ονόματι κάποιας διαπραγμάτευσης, και μάλιστα εκτός εθνικής γραμμής. Διαπραγμάτευσης, δηλαδή, όχι μόνο για ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα, που είναι η εθνική γραμμή, αλλά, όπως έχει διατυπωθεί επίσημα από την ελληνική πλευρά, για τις «θαλάσσιες ζώνες». Η ανησυχία που εξέφρασε πριν από λίγο καιρό ο Κώστας Καραμανλής, απαντώντας στον Κώστα Σημίτη, ήταν επί της ουσίας ένα μήνυμα προς τον πρωθυπουργό, να μη διανοηθεί να ξεφύγει από αυτή την εθνική γραμμή. Και η στάση τον Νίκου Δένδια στην Άγκυρα προκαλεί προβληματισμό, όχι γιατί δεν ήταν σωστή, που ήταν, αλλά για το αν όντως αυτή εκφράζει τον πρωθυπουργό, ή αν αποτέλεσε μια προσχεδιασμένη κίνηση του υπουργού για να υποχρεωθεί ο κ. Μητσοτάκης να ακολουθήσει άλλη στρατηγική. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που ο κάθε λογικός άνθρωπος απαιτεί από την κυβέρνηση είναι μια σταθερή γραμμή, που δεν ξεφεύγει από τις πάγιες ελληνικές θέσεις για μία και μόνη διαφορά με την Τουρκία-ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα. Μια γραμμή που παρεμβαίνει αποφασιστικά στους συμμάχους και στην Ευρώπη για να μπει τέρμα στη στάση δήθεν ουδετερότητας που ευνοεί και ενθαρρύνει τον Ερντογάν. Το γεγονός όμως ότι η τελευταία τουρκική πρόκληση εναντίον γαλλικού πλοίου, μέσα στην ελληνική ΑΟΖ, αντιμετωπίστηκε από την κυβέρνηση στην αρχή σαν διαφορά Γαλλίας-Τουρκίας, και μόνο αφού πέρασαν 48 ώρες έγινε ελληνικό διάβημα, εντείνει την ανησυχία για τη στρατηγική ταλαντεύσεων του κ. Μητσοτάκη. Το εντελώς αχρείαστο και αψυχολόγητο non paper του Μαξίμου, που έσπευσε να υπογραμμίσει το αυτονόητο, ότι ο υπουργός Εξωτερικών «δεν κάνει του κεφαλιού του», αλλά βρίσκεται σε συνεννόηση με το Μαξίμου, έχει προκαλέσει άλλη μια εύλογη ανησυχία. Την ανησυχία μήπως η εξωτερική πολιτική της χώρας παγιδεύεται όχι μόνο σε κομματικές αντιπαραθέσεις, αλλά και σε εσωκομματικές ίντριγκες. Και κάτι τέτοιο θα ήταν ο δρόμος προς εθνικές απώλειες, αν όχι τραγωδίες. Ε.Σ.
|
