Το τεκμήριο της αθωότητας ισχύει και για τον Δ. Λιγνάδη |
Προσπάθεια συγκάλυψης με διαστάσεις σκανδάλου |
|
Η υπόθεση Λιγνάδη, οι σοβαρές κατηγορίες εις βάρος του, έχουν πάρει ήδη τον δρόμο τους στη Δικαιοσύνη. Και μέσα στο νοσηρό κλίμα που καλλιεργείται τις τελευταίες ημέρες, καλό είναι να θυμίσουμε ότι η Δικαιοσύνη είναι η μόνη αρμόδια να κρίνει και να καταδικάσει ή να αθωώσει. Δεν είναι ούτε τα «λαϊκά δικαστήρια» των σόσιαλ μίντια, ούτε κάποιοι δημοσιογράφοι, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε βέβαια ο κάθε αναμάρτητος που σπεύδει πρώτος να ρίξει την πέτρα του. Υπήρξε όμως, και βρίσκεται σε εξέλιξη, μια προσπάθεια να αποδοθούν ευθύνες στην κυβέρνηση, στην υπουργό Πολιτισμού, Λίνα Μενδώνη, ακόμα και στον πρωθυπουργό, για δήθεν απόπειρα συγκάλυψης αυτής της θλιβερής ιστορίας. Προσπάθεια που βασίζεται στο γεγονός ότι η κυρία Μενδώνη καθυστέρησε δήθεν να υποχρεώσει σε παραίτηση τον πρώην καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου και να απευθυνθεί στη Δικαιοσύνη για τη διαλεύκανση της υπόθεσης. Και διά της Μενδώνη, την οποία ο πρωθυπουργός δεν απέλυσε, παρά τις πιέσεις, οι κατηγορίες περνούν και στον Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Αν υπάρχει έγκλημα και τι είδους και έκτασης είναι, θα αποφανθεί η Δικαιοσύνη. Μέχρι τότε, στη δημοκρατική ευρωπαϊκή χώρα που λέγεται Ελλάδα, ισχύει για όλους ανεξαιρέτως το λεγόμενο τεκμήριο της αθωότητας. Είναι δηλαδή αθώοι και οφείλουν όλοι να τους αντιμετωπίζουν ως αθώους έως ότου το δικαστήριο τους καταδικάσει. Αν τους καταδικάσει.  Αν τα πράγματα τα δούμε έτσι, με δημοκρατική ψυχραιμία, τότε έχει δίκιο ο πρωθυπουργός που «δεν έριξε στα σκυλιά» τον Λιγνάδη. Και που δεν έσπευσε να διώξει την υπουργό του. Από την άλλη, μόλις οι ανώνυμες καταγγελίες εξελίχθηκαν σε προσφυγή στη Δικαιοσύνη, η κυρία Μενδώνη έκανε δεκτή την παραίτηση Λιγνάδη και προσέφυγε και η ίδια στη Δικαιοσύνη, για τη διερεύνηση της υπόθεσης. Προφανώς και η εξήγηση της υπουργού, που είπε ότι επέλεξε τον συγκεκριμένο για τη συγκεκριμένη θέση χωρίς να τον γνωρίζει προσωπικά, αλλά γνωρίζοντας το σπουδαίο σκηνοθετικό του έργο, δεν είναι για ορισμένους αρκετή. Αν όμως είναι λογικό να αποδίδουν πολιτικές ευθύνες στην υπουργό, είναι εντελώς παράλογο, τραβηγμένο από τα μαλλιά, και εντέλει επικίνδυνο, να εμφανίζουν την κυβέρνηση σαν συμμορία από παιδεραστές, της οποίας προΐσταται ο κ. Μητσοτάκης. Αυτό δεν είναι πολιτική, είναι βιασμός της πολιτικής και της λογικής. Ε.Κ. |
Προφανώς και η ποινική διάσταση της υπόθεσης Λιγνάδη, μιας υπόθεσης να θυμίσουμε πολύ σοβαρής, καθώς έχει να κάνει με βιασμό ανηλίκου, θα κριθεί από τη Δικαιοσύνη. Και θα είχε πάρει εντελώς διαφορετική δημοσιότητα, αν δεν ανέδυε οσμή πολιτικού σκανδάλου, τόσο λόγω της επιλογής του συγκεκριμένου για τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, όσο και λόγω της άκομψης προσπάθειας συγκάλυψης από την πλευρά της υπουργού, Λίνας Μενδώνη, έτσι που να μπορούμε σήμερα να μιλάμε για «σκάνδαλο Μενδώνη-Λιγνάδη». Η κυρία Μενδώνη, πρώτα-πρώτα, άλλαξε τον νόμο και σταμάτησε τον σχετικό διαγωνισμό για να διορίσει στην κορυφαία αυτή θέση τον κ. Λιγνάδη. Για λόγους δημοσίου συμφέροντος, όπως επί λέξει είπε στη Βουλή, και προφανώς σε συνεννόηση με τον πρωθυπουργό. Η κυρία Μενδώνη, αλλά και ο πρωθυπουργός, ενώ με τις καταγγελίες Μπεκατώρου αντέδρασαν αστραπιαία, έτσι που ο δράστης να διαγραφεί από τη ΝΔ, στην περίπτωση Λιγνάδη επέδειξαν εντελώς άλλη συμπεριφορά. Επί βδομάδες τον κρατούσαν στη θέση του παρά τις καταγγελίες και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος έλεγε ψέματα στον ελληνικό λαό, ακόμα και όταν ο κ. Λιγνάδης παραιτήθηκε, αποδίδοντας την παραίτηση σε προσωπικούς λόγους. Η κυρία Μενδώνη, παρά τη γενική κατακραυγή, στην οποία συμμετέχουν και αρκετοί βουλευτές της συμπολίτευσης, παραμένει στη θέση της με απόφαση του πρωθυπουργού. Αν όλα αυτά δεν αποτελούν ενδείξεις πολιτικού σκανδάλου, που έχει να κάνει όχι μόνο με την εύνοια για τον γνωστό σκηνοθέτη, αλλά και με προσπάθεια συγκάλυψης, τότε οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους. Και είναι βαθιά υποκριτικό ο πρωθυπουργός να καταγγέλλει το νοσηρό κλίμα σε μέρος των μίντια και στο διαδίκτυο, για να συμπεράνει τελικά ότι και για το συγκεκριμένο σκάνδαλο, αλλά και για τη διαχείρισή του υπεύθυνος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ! Το πιο σημαντικό ίσως είναι ότι η στάση της αρμόδιας υπουργού, αλλά και του πρωθυπουργού, δίνει στην κοινωνία και κυρίως στα θύματα τέτοιου είδους κακοποίησης ένα λάθος σήμα. Αντί δηλαδή η πολιτεία να εμφανίζεται ως στήριγμα και συμπαραστάτης, εμφανίζεται να κλείνει το μάτι στους θύτες. Από πολιτική άποψη, λοιπόν, το συμπέρασμα είναι ότι το τεκμήριο της αθωότητας στην περίπτωση αυτή δεν ισχύει για τον πρωθυπουργό. Και αν για την ενοχή του κ. Λιγνάδη υπεύθυνη να αποφανθεί είναι η Δικαιοσύνη, για την πολιτική ευθύνη του κ. Μητσοτάκη υπεύθυνοι να αποφανθούμε είμαστε όλοι μας. Ε.Σ. |
