Η επόμενη γενιά της υπαίθρου μπορεί να είναι και η… τελευταία

Διάχυτος είναι ο προβληματισμός που εγείρουν τα νεότερα στοιχεία από την ελληνική περιφέρεια με το «καλημέρα» της φετινής σχολικής χρονιάς, καθώς οι επιπτώσεις του δημογραφικού προβλήματος βαραίνουν ολοένα και περισσότερο την εκπαίδευση. Παρότι το εκτεταμένο φαινόμενο των συγχωνεύσεων σχολείων και τμημάτων δεν περιορίζεται μόνο σε απομακρυσμένα χωριά ή ακριτικές περιοχές της ηπειρωτικής ή νησιωτικής Ελλάδας, η ύπαιθρος είναι δεδομένα εκείνη που πληρώνει για άλλη μια φορά το μεγαλύτερο τίμημα.

Ενδεικτικά, πέρσι, η σχολική χρονιά 2024-25 ξεκίνησε με 1.300 συγχωνεύσεις τμημάτων πανελλαδικά, ενώ τουλάχιστον 45 σχολεία συγχωνεύθηκαν ή έκλεισαν, σύμφωνα με στοιχεία εκπαιδευτικών ομοσπονδιών. Σε αυτή την εικόνα έρχονται να προστεθούν καινούργια δεδομένα, σκιαγραφώντας ακόμα πιο πιεστικές συνθήκες. Στην αφετηρία της τρέχουσας εκπαιδευτικής περιόδου, η «ΥΧ», ανταποκρινόμενη στο καθήκον να αναδείξει το πρόβλημα, καταγράφει την κατάσταση και τις ανησυχητικές τάσεις από το σύνολο των αγροτικών περιοχών της χώρας, δίνοντας μια πρόγευση για το τι πρόκειται να επακολουθήσει τα επόμενα χρόνια, εφόσον δεν δοθούν «εργαλεία» και κίνητρα ανάσχεσης της δημογραφικής κατάρρευσης στους ανθρώπους της υπαίθρου.

Τα απογοητευτικά αριθμητικά στοιχεία που προκύπτουν από την ελληνική περιφέρεια με την έναρξη της σχολικής σεζόν 2025-26 επιταχύνουν τη συνεχιζόμενη υποβάθμιση της εκπαιδευτικής διαδικασίας, ενισχύοντας έναν φαύλο κύκλο αλλαγών για τους εναπομείναντες μαθητές της ελληνικής επαρχίας: Χαμηλότερη ποιότητα διδασκαλίας λόγω μειωμένου –σε πολλές περιπτώσεις– εκπαιδευτικού προσωπικού, αδυναμία παροχής εξατομικευμένης διδασκαλίας σε παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες και πολυάριθμα τμήματα των 30 μαθητών (σ.σ. που είναι το ανώτατο αριθμητικό όριο σε μια τάξη), χωρίς να υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές, ώστε να υποστηρίζονται καταλλήλως τα τελευταία.

Ο κίνδυνος που αντιμετωπίζει η αγροτική Ελλάδα είναι άμεσος: Κάθε «λειψή» επόμενη γενιά, που κάθεται στα λειψά μαθητικά έδρανα, βρίσκεται –μαζί με το μέλλον της– κυριολεκτικά στον αέρα και φλερτάρει με τη ζοφερή προοπτική να είναι η… τελευταία. Κάθε χρόνο, το πρόβλημα έρχεται στην επικαιρότητα, θίγεται με ξύλινη γλώσσα, αλλά λύσεις δεν έρχονται. Η θέση την πολιτείας γύρω από όλη αυτή την αδιέξοδη κατάσταση ποια είναι; Ας απαντήσει επιτέλους κάποιος, χωρίς υπεκφυγές. Τελικά, υπάρχει σοβαρό πλάνο σωτηρίας; Ρητορικά, δυστυχώς, τα ερωτήματα.