Η καρδιά του Λαύκου χτυπάει στο καφενείο του Φορλίδα
Ο Λαύκος είναι ένα γραφικό παραδοσιακό χωριό του Νοτίου Πηλίου και απέχει γύρω στα 50 χιλιόμετρα από την πόλη του Βόλου. Βρίσκεται σε υψόμετρο 330 μέτρων και μαγεύει κάθε επισκέπτη με την υπέροχη θέα που προσφέρει προς τον Παγασητικό κόλπο.
Στο κέντρο του χωριού δεσπόζει η πλατεία με τα γιγάντια σκιερά πλατάνια που προσφέρουν μια μοναδική δροσιά σε αυτούς που θα θελήσουν να απολαύσουν την Πηλιορείτικη κουζίνα στις ταβέρνες, τα εστιατόρια και τα ουζερί. Ανάμεσα στα μαγαζιά της πλατείας, βρίσκεται το καφενείο του Φορλίδα. Ένα πρόσφατα ανακαινισμένο διόροφο πέτρινο αρχοντικό, κρύβει μέσα του έναν θησαυρό, το παλιότερο ελληνικό καφενείο. Σκοτεινό, αλλά με περίεργες ζώνες φωτός απο τα μικρά παράθυρα, ένα δάπεδο από παλιά τσιμεντοκονία, στους τοίχους στρώσεις αλλεπάλληλες λουλακιού και ένα ταβάνι που αντέχει με κόπο το βάρος της ιστορίας των 250 χρόνων.
Παλιές ψάθινες καρέκλες, τραπεζάκια με μάρμαρα Πηλίου και στη μέση η ξυλόσομπα. Ο καφενές της οικογένειας Φορλίδα λειτουργεί ανελλειπώς από το 1785 καθώς μας ενημερώνει, ο κυρ Μανώλης, η έβδομη γενιά Φορλίδων: “ To μαγαζί έχει την ιστορία του. Στην γωνία στο βάθος έπινε το κρασάκι του ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, το «καλογεροπαίδι» όπως τον ελέγαν, όταν ερχόμενος από την Σκιάθο, αποβιβαζόταν στον Πλατανιά, διανυκτέρευε στο Χάνι που βρίσκονταν στον όροφο του καφενέ και από κεί με τα πόδια έφθανε στην Μηλίνα, όπου τον παρελάμβανε το καΐκι για τον Βόλο. Μέχρι το 1960 η σύνδεσή μας με τον Βόλο γινόταν μέσω θαλάσσης. Σύχναζαν και άλλες προσωπικότητες στον καφενέ μας. Ο Βάρναλης που ήταν γυμνασιάρχης στην Αργαλαστή, αλλά και ο Δερμούζος διευθυντής στο Παρθεναγωγείο Βόλου».
Ο πληθυσμός του καφενείου λιγοστός, μέσος όρος ηλικίας πάνω από τα 80 χρόνια, αλλά οι θαμώνες ένας κι ένας, μερακλήδες και εκλεκτοί. Σήμερα Κυριακή πρωί, το μαγαζί είχε ακόμα λιγότερο κόσμο. Δυό κηδείες γερόντων είχαν μαζέψει τον κόσμο στο κεντρικό καφενείο, αυτό απέναντι από την εκκλησία, για τον καφέ της παρηγοριάς. Κι ήταν και πελάτες του!
