Στο Βόρειο Ισραήλ, στη Γαλιλαία, υπάρχει ένα χωριό που κουβαλά μακρά ιστορία, μαζί και τη φήμη αλλά και το προσωνύμιο του “βασιλιά” στην παραγωγή λαδιού.
Είναι το χωριό Ραμέχ, το οποίο φέρεται να ξεπερνά σε ιστορία και παράδοση τις μεγαλύτερες εμπορικές χώρες παραγωγής ελαιόλαδου, όπως η νότια Ισπανία και η νοτιοανατολική Ιταλία, αφού, σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες, η γη που περιβάλλεται από τη Θάλασσα της Γαλιλαίας ήταν η πρώτη στην οποία καλλιεργήθηκαν ελιές από το 5.000 π.Χ.
Σήμερα, περίπου 2.000 στρέμματα αιωνόβιων ελιών περιβάλλουν το χωριό, με τις ελιές του να περιγράφονται από γαστρονομικά περιοδικά και εφημερίδες ως “οι καλύτερες που έχετε δει ποτέ”, τη στιγμή που το ίδιο το χωριό αποκαλείται ως “βασιλιάς του λαδιού”.
Εστιατόρια των γύρω περιοχών, αποθηκεύουν και χρησιμοποιούν τόνους λαδιού από το Ραμέχ, ενώ αρκετοί σεφ το αποκαλούν ως “το καλύτερο που έχουμε δοκιμάσει”, όπως ο 47χρονος σεφ, Γιουσέφ Χάνα από την Τιβεριάδα, με το κριτήριο σύγκρισής του να είναι τα “ελαιόλαδα από όλο τον κόσμο” που ισχυρίζεται πως έχει δοκιμάζει.
Τι είναι, όμως, αυτό που κάνει το ελαιόλαδου του Ραμέχ να ξεχωρίζει;
Πολλοί στέκονται στη γεύση, την υφή και το άρωμα της ελιάς, αρκετοί ωστόσο διακρίνουν την “ωριμότητά” του ως το βασικό του γνώρισμα.
Ορισμένοι ελαιοπαραγωγοί βασίζουν αυτό το χαρακτηριστικό στο πρώιμο στάδιο της παραγωγής και κυρίως στη γεωγραφική θέση του χωριού. Επειδή είναι ψηλότερα, η συγκομιδή καθυστερεί σε σχέση με αυτή των υπόλοιπων περιοχών, οι ελιές ωριμάζουν και το λάδι αποκτά μία “ευχάριστη πικρία και μία φρουτώδη γεύση”.
Ο Musa Khalaf, 82 ετών, ένας από τους μεγαλύτερους ιδιοκτήτες ελαιώνων στο Ραμέχ, διακρίνει το ευνοϊκό κλίμα και το πλούσιο σε θρεπτικά συστατικά χώμα που καλλιεργείται από τα ζώα και δεν επεξεργάζεται ποτέ με λίπασμα, ενώ ξεχωρίζει το σχολαστικό κλάδεμα και τη φροντίδα των ελιών καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους ως τα στοιχεία που κάνουν τη διαφορά.
Αξίζει να σημειωθεί πως, πριν από τον Αραβοισραηλινό πόλεμο του 1948, οι ελαιώνες του Ράμεχ μπορούσαν να παράγουν έως και 250.000 λίτρα ελαιόλαδου σε έναν χρόνο, με το λάδι να πωλείται σε όλη τη χώρα, όπως επίσης σε Λίβανο και Συρία.
Έκτοτε, οι πολιτικές εξελίξεις περιόρισαν την καλλιέργεια και την πώληση του λαδιού εκτός συνόρων. Τα δέντρα παραμελήθηκαν, οι τιμές μειώθηκαν και σήμερα, πολύ λιγότερες οικογένειες βασίζονται στην ελαιοκαλλιέργεια από ό, τι στο παρελθόν.
Το λάδι, ωστόσο, εξακολουθεί να αποτελεί βασικό αγαθό των κατοίκων, για το φαγητό, ακόμη και για γιατροσόφια, αφού σύμφωνα με τον “μύθο” μπορεί να περιορίσει τον βήχα ή πόνους στο αυτί.
Πηγή: news247.gr
