Αντιθέσεις: Σκάνδαλα

Η αντιπολίτευση της συκοφαντίας βλάπτει σοβαρά την Ελλάδα

Από την αριστεία και την διαφάνεια στην αγυρτεία και τις… ακρίδες

Ορισμένα εντελώς διαφορετικά και ασύνδετα μεταξύ τους γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων έχουν σταθεί αφορμή για τη νέα στρατηγική της λεγόμενης «δημοκρατικής αντιπολίτευσης», και κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία πλέον περιλαμβάνει καθημερινές συκοφαντικές επιθέσεις με στόχο τη φθορά της κυβέρνησης. Πρόκειται μεταξύ άλλων για την υπόθεση των επισυνδέσεων, τις υποχρεωτικές λόγω πανδημίας απευθείας αναθέσεις έργων χωρίς χρονοτριβές, αλλά και τις περιπτώσεις παιδεραστίας που έχουν συγκλονίσει το πανελλήνιο.

Αυτές τις ασύνδετες μεταξύ τους υποθέσεις ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να τις «συναρμολογήσει» μέσα σε ένα σενάριο, που έχει ως μόνο και κύριο υπεύθυνο το «καθεστώς Μητσοτάκη» και την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Και το ερώτημα που εγείρεται είναι πού θα σταματήσει αυτή η κατασκευή τεράτων, που δεν έχουν καμιά σχέση με την αλήθεια; Διότι, για τέρατα πρέπει να μιλάμε, όταν εκτοξεύονται κατηγορίες για τις απευθείας αναθέσεις, υποχρεωτικές εν μέσω πανδημίας, σε συνθήκες που οποιαδήποτε καθυστέρηση θα κόστιζε ανθρώπινες ζωές. Ή όταν κατασκευάζεται και εμφανίζεται ένα πολιτικό ανακάτεμα, που μπλέκει τις δολοφονίες και τους βιασμούς με τις απευθείας αναθέσεις και τις ύποπτες δραστηριότητες, όπως αυτές του κ. Πάτση, με τις υποκλοπές, για να αποδώσει τα πάντα προσωπικά στον πρωθυπουργό και το δήθεν οικογενειακό καθεστώς του.

Είναι σαφές όμως: Κάθε κίνηση για την οποία κατηγορείται ο κρατικός μηχανισμός, είναι μία κίνηση που υπαγορεύτηκε από τις δυσμενείς αντικειμενικές εξελίξεις, όπως η πανδημία και ο πόλεμος. Η κυβέρνηση κλήθηκε να αντιμετωπίσει αυτές τις δυσκολίες και το κατάφερε σε μεγάλο βαθμό, παρά τις περί του αντιθέτου καταγγελίες, που διαψεύδονται από τα στοιχεία. Θα μπορούσαν τα βήματα να είναι περισσότερα, ή μεγαλύτερα; Βεβαίως και θα μπορούσαν. Όμως κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει τον πρωτοφανή χαρακτήρα των κρίσεων.

Δεν είναι μόνο ανακριβές να βάλλεται η κυβέρνηση για τα πάντα, λες και η δική της πολιτική παράγει τις κρίσεις -την πανδημία, την ακρίβεια, το μεγάλο πρόβλημα στην τιμή του ρεύματος. Η κυβέρνηση καλείται να σταθεί απέναντι σε δυσκολίες για τις οποίες δεν είναι υπεύθυνη και, όταν ο κ. Τσίπρας επιμένει ότι όλα θα μπορούσαν να είναι καλύτερα με τη μαγική του συνταγή, απλώς επιχειρεί να εξαπατήσει τους πολίτες.

Η πράξη είναι κριτήριο της αλήθειας για τις κυβερνητικές προσπάθειες. Τα 50 δισ. που έχουν διοχετευτεί μέχρι τώρα για τη στήριξη της οικονομίας και των νοικοκυριών το μαρτυρούν. Κρείττον σιγάν, λοιπόν, για την αντιπολίτευση και τον αρχηγό της.

Ε.Κ.

Είναι θλιβερό το θέαμα μιας κυβέρνησης και ενός πρωθυπουργού, που ξεκίνησαν τη θητεία τους με υποσχέσεις αριστείας και διαφάνειας και αυτήν τη στιγμή η πολιτική τους διαδρομή χαρακτηρίζεται από πρωτοφανή σκάνδαλα, διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, άκρατο κομματισμό και κακοποίηση του κράτους δικαίου. Το σκάνδαλο των υποκλοπών, που έκανε την Ελλάδα βούκινο σε όλη την Ευρώπη, συνοδεύεται από απίστευτες κομπίνες στους δημόσιους οργανισμούς, όπως δείχνουν η περίπτωση Πάτση και τόσες άλλες που αποκαλύφθηκαν τον τελευταίο καιρό. Αν υπολογίσει κανείς τη σιωπή των περισσότερων ΜΜΕ, μπορεί να είναι σίγουρος ότι όσα βλέπουν το φως τη δημοσιότητας είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου και ότι έχει απόλυτο δίκιο ο Αλέξης Τσίπρας όταν κάνει λόγο για «γαλάζιες ακρίδες».

Αυτό το γενικό «ξεφάντωμα», που αρχίζει από το μέγαρο Μαξίμου, έχει πολύ σοβαρές επιπτώσεις σε όλη την κοινωνία. Περιπτώσεις όπως του Πάτση, αλλά και περιπτώσεις όπως του Μίχου και του Λιγνάδη, έχουν ένα κοινό σημείο, όσο κι αν το αρνείται η κυβερνητική προπαγάνδα. Κι αυτό δεν είναι η πολιτική τοποθέτηση των ενόχων σε συγκεκριμένο κόμμα, αλλά η δύναμη και το ακαταδίωκτο με τα οποία τους εξόπλισε το καθεστώς Μητσοτάκη. Ο Πάτσης ανήκει στη χορεία των αρίστων, ο Λιγνάδης υπήρξε προσωπική επιλογή του πρωθυπουργού για το Εθνικό Θέατρο και τον Μίχο εξυμνούσε και στήριζε ένας ολόκληρος μηχανισμός και πρόσωπα, όπως ο περιφερειάρχης Αττικής Πατούλης.

Αυτή η αίσθηση του ακαταδίωκτου, ακόμα και της προστασίας ενόχων για βαριά κακουργήματα, η παρακολούθηση ακόμα και υπουργών της κυβέρνησης, οι αποκαλύψεις από έντυπα που μόνο αντιπολιτευτικά δεν είναι, βεβαιώνουν δύο πράγματα. Πρώτον, στην Ελλάδα επιχειρήθηκε να στηθεί ένα καθεστώς με παρακρατικές αποφύσεις, επικίνδυνο για τη δημοκρατία και τα δικαιώματα του πολίτη. Και δεύτερον, το καθεστώς αυτό έχει αρχίσει να ξηλώνεται, καθώς τα έργα του γίνονται γνωστά και η αλήθεια βρίσκει τη θέση της στην κοινωνία, παρά τις περί του αντιθέτου προσπάθειες.

Σε οποιαδήποτε ευνομούμενη ευρωπαϊκή χώρα ο ποταμός των αποκαλύψεων θα είχε οδηγήσει σε παραίτηση του πρωθυπουργού και της κυβέρνησής του. Ο κ. Μητσοτάκης όμως προτιμά τη λύση της στρουθοκαμήλου. Κρύβει το κεφάλι του στην άμμο του «απόρρητου» και στη λάσπη μιας προπαγάνδας που ευτελίζει με το «όλοι ίδιοι είναι» το πολιτικό σύστημα και ανοίγει τον δρόμο στην άκρα Δεξιά. Το επείγον σήμερα για την κοινωνία είναι να απαλλαγεί από το καθεστώς Μητσοτάκη, πριν οι βλάβες που καταφέρει στην οικονομία και τη χώρα γίνουν ανήκεστες.

Ε.Σ.