της Ελένης Μπαλούρη, προέδρου και διευθύνουσας συμβούλου της EUROMIND SA
Στο επίκεντρο των κρατικών ενισχύσεων βρίσκεται τα τελευταία χρόνια ο πρωτογενής τομέας παραγωγής, ως βασικός πυλώνας της οικονομίας μας. Ο Αναπτυξιακός Νόμος και τα Σχέδια Βελτίωσης είναι τα δύο σημαντικότερα εργαλεία μέσα από τα οποία μπορεί ο πρωτογενής τομέας να επιτύχει τον εκσυγχρονισμό, καθώς επίσης και την επέκταση της εκμετάλλευσής του.
Ποια είναι όμως η καλύτερη επιλογή για τον αγρότη και πώς θα αποφασίσει εάν τον συμφέρει να ενταχθεί στον ή στα Σχέδια Βελτίωσης;
Ας δούμε, λοιπόν, τις βασικές διαφορές μεταξύ των δύο αυτών μέτρων:
1. Το πρώτο σημείο, το οποίο θα δώσει κατευθυντήριες γραμμές, είναι το ύψος του επενδυτικού σχεδίου. Σε ό,τι αφορά τον Αναπτυξιακό Νόμο, ο προϋπολογισμός δεν μπορεί να είναι χαμηλότερος από 100.000 ευρώ, ενώ ανώτατο όριο μόνο για τις ατομικές επιχειρήσεις αποτελούν τα 200.000 ευρώ. Αντίθετα, στα Σχέδια Βελτίωσης ο επιλέξιμος προϋπολογισμός δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να ξεπερνά τα 300.000 ευρώ, ενώ κατώτατο όριο δεν υπάρχει.
2. Σημαντική διαφορά αποτελεί επίσης και η μορφή της ενίσχυσης. Στα Σχέδια Βελτίωσης, η ενίσχυση έχει τη μορφή επιχορήγησης ως ποσοστό επί του επιλέξιμου προϋπολογισμού, ενώ, στον Αναπτυξιακό Νόμο, πέραν της επιχορήγησης, η ενίσχυση μπορεί να έχει τη μορφή της επιδότησης χρηματοδοτικής μίσθωσης (leasing), της φορολογικής απαλλαγής, αλλά και της επιδότησης του κόστους δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας.
3. Μία ακόμα υποχρέωση που θέτει ο Αναπτυξιακός Νόμος είναι η τήρηση διπλογραφικών βιβλίων (Γ΄ κατηγορίας) όταν το επιλέξιμο κόστος υπερβαίνει τα 300.000 ευρώ, αλλά ακόμα και όταν το κόστος είναι χαμηλότερο, υπάρχει η υποχρέωση τήρησης απλογραφικών βιβλίων (Β΄ κατηγορίας), με την ταυτόχρονα διακριτή λογιστική παρακολούθηση όλων των μεγεθών που σχετίζονται με το σχέδιο. Στα Σχέδια Βελτίωσης δεν υπάρχει καμία αντίστοιχη υποχρέωση.
4. Επίσης, διαφορά σημειώνεται και στις δεσμεύσεις-υποχρεώσεις που πρέπει να τηρούν οι ωφελούμενοι από το έτος ολοκλήρωσης των επενδυτικών σχεδίων και έπειτα. Το διάστημα των μακροχρόνιων υποχρεώσεων ορίζεται στα έξι έτη για τον Αναπτυξιακό Νόμο και στα πέντε έτη για τα Σχέδια Βελτίωσης.
5. Τέλος, ένα σημείο στο οποίο αξίζει να κάνουμε αναφορά είναι η συχνότητα με την οποία βλέπουμε να προκηρύσσονται τα δύο μέτρα. Ο Αναπτυξιακός Νόμος, εξαιτίας των πολλών καθεστώτων που διαθέτει, εμφανίζει πολύ μεγαλύτερη συχνότητα από τα Σχέδια Βελτίωσης, τα οποία τα βλέπουμε να προκηρύσσονται κάθε τέσσερα έτη.
Έτσι, λοιπόν, μια επιχείρηση του πρωτογενούς τομέα (οποιασδήποτε μορφής) αν αποφασίσει το ύψος και τα είδη του επενδυτικού της σχεδίου, τη μορφή της ενίσχυσης που την καλύπτει και ελέγχει τι την εξυπηρετεί περισσότερο σχετικά με τις μακροχρόνιες υποχρεώσεις και τη λογιστική παρακολούθηση, τότε θα είναι ήδη στην τελική ευθεία για να προχωρήσει την υποβολή αίτησης στο κατάλληλο για αυτή μέτρο στήριξης.
