Τα στοιχεία που δημοσιεύουν οι επίσημες στατιστικές αρχές για τον «εθνικό» κτηνοτροφικό μας κλάδο, την αιγοπροβατοτροφία, προβληματίζουν ιδιαίτερα. Αποψίλωση του πιο παραδοσιακού τμήματος των ορεινών εκτροφών. Μείωση του ζωικού κεφαλαίου. Σημαντική μείωση του αριθμού των εκμεταλλεύσεων. Συνεχής μείωση του αριθμού των αιγοπροβατοτρόφων, που αποτελούν αναντικατάστατο παράγοντα οικονομικής και κοινωνικής συνοχής πολλών περιοχών της υπαίθρου.
Οι όποιες παρεμβάσεις αγροτικής πολιτικής γίνονται, συχνά ή σχεδόν πάντα, αφορούν κάποια από τα παραπάνω, με περιορισμένα, όπως φαίνεται εκ του αποτελέσματος, οφέλη.
Μάλλον, λοιπόν, πρέπει να πιάσουμε το νήμα και από την άλλη άκρη. Και να ρίξουμε φως ή να κάνουμε ενέργειες που αντιμετωπίζουν φαινόμενα, όπως:
- Τις πιέσεις για μειώσεις των τιμών παραγωγού, με το πρόσχημα ότι θα γίνουν εισαγωγές από τρίτες χώρες. Μειώσεις που δεν δικαιολογούνται από την οικονομική θέση κάποιων από αυτούς που τις επιχειρούν, ή το εταιρικό προφίλ κοινωνικής ευθύνης που συχνά προβάλουν στον καταναλωτή, ενώ παράλληλα καταδικάζουν τον κτηνοτρόφο.
- Τις «αόρατες» εισαγωγές γαλακτοκομικών. Ενώ, για παράδειγμα, με βάση τα επίσημα στοιχεία, η Ρουμανία και η Βουλγαρία φαίνεται να εξάγουν εκατομμύρια κιλά «λευκού τυριού» και άλλων γαλακτοκομικών προς την Ελλάδα, τα προϊόντα αυτά είναι «δυσδιάκριτα» και δεν καταγράφονται στην ελληνική αγορά.
- Τα ισοζύγια γάλακτος συχνά δεν δικαιολογούν τα γαλακτοκομικά που εμφανίζονται να έχουν παραχθεί με ελληνική πρώτη ύλη.
Αν, λοιπόν, θέλουμε να αποκτήσουμε μία συνεκτική πολιτική κτηνοτροφίας, όλα αυτά πρέπει να μπουν στο επίκεντρο.
