Στην αποκαλούμενη περιοχή των Μύλων, σχεδόν δίπλα στους γνωστούς καταρράκτες της Έδεσσας, βρίσκεται το Υπαίθριο Μουσείο Νερού και Υδροκίνησης, που υπενθυμίζει τη βιομηχανική κληρονομιά της πόλης.
Είναι χωρισμένο σε δύο τμήματα: Στον υδρόμυλο, όπου γίνονται προσπάθειες για να εργαστεί ξανά, και παρουσιάζεται η ιστορία του αλευρόμυλου με τις υπόγειες κατακόμβες από όπου περνούσε το ποτάμι και το νερό έδινε κίνηση στις μηχανές, και στον παλιό σησαμόμυλο, ο οποίος ξεκίνησε τη λειτουργία του πέρσι, ως Μουσείο των Γεύσεων. Στο σησαμοτριβείο, όπως αναφέρει ο Δημήτρης Μωυσιάδης, εργαζόμενος στο Κέντρο Πληροφόρησης Επισκεπτών του Δήμου Έδεσσας, ο επισκέπτης μπορεί να δει πώς γινόταν η επεξεργασία του ταχινιού, του σησαμιού αλλά και του σησαμόλαδου.
Λειτούργησε από το 1900 έως το 1960. Στα μετέπειτα χρόνια, δημιουργήθηκε και το κανναβουργείο που παρήγαγε από την κάνναβη ανθεκτικά σκοινιά για εμπορεύματα και πλοία.
Στη συγκεκριμένη έκταση είχαν εγκατασταθεί, από τα τέλη του 19ου αιώνα, τα πρώτα υδροκίνητα εργοστάσια κλωστοϋφαντουργίας, ενώ αποτελεί πανελλαδικά τη μοναδική σε έκταση περιοχή υδροκίνητων παραγωγικών μονάδων. «Η βιομηχανική δραστηριότητα ήταν έντονη και έδινε δουλειά στους περισσότερους κατοίκους. Μάλιστα, από την εποχή του μεσοπολέμου και έως το 1930, αποκαλούσαν την Έδεσσα ως το Μάνστεστερ του Νότου», τονίζει ο κ. Μωϋσιάδης και καταλήγει πως και στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, και έως το 1963, όπου έκλεισε το τελευταίο εργοστάσιο, αφού η τεχνολογία ξεπέρασε τη δύναμη του νερού, υπήρχαν πάρα πολλά εργοστάσια.
Ο Δήμος Έδεσσας σχεδιάζει επίσης μουσείο νερού, όπου εξειδικευμένα θα αναφέρεται η ιστορία και οι δρόμοι του υδάτινου στοιχείου της περιοχής.
