Μ πορεί η ποικιλομορφία των καλλιεργειών να αυξάνεται κατά τόπους, ωστόσο τέσσερα είδη κατέχουν τη μερίδα του λέοντος όσον αφορά την εκπροσώπηση στην παγκόσμια γεωργία. Σε μελέτη που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό PLOS One, ερευνητές προειδοποιούν ότι τα αγροτικά εδάφη καταλαμβάνονται όλο και περισσότερο από έναν πολύ μικρό αριθμό καλλιεργειών, οι οποίες μάλιστα έχουν περιορισμένο γενετικό πλούτο.
Το πόρισμα της πρόσφατης μελέτης του πανεπιστημίου Σκάρμποροου του Τορόντο δείχνει ότι οι περισσότεροι αγρότες και αγροτικές επιχειρήσεις επιλέγουν ανάμεσα σε μια πολύ μικρή γκάμα καλλιεργειών, συνθήκη η οποία ενέχει κινδύνους για την επισιτιστική ασφάλεια και τη βιωσιμότητα του γεωργικού τομέα, καθώς η κυριαρχία της μονοκαλλιέργειας καθιστά τα εν λόγω συστήματα παραγωγής –μεταξύ άλλων– ευάλωτα σε παράσιτα και ασθένειες. Οι ερευνητές αναφέρουν ότι παρά την αύξηση της ποικιλομορφίας των καλλιεργειών σε αρκετές περιοχές τα τελευταία 60 χρόνια (π.χ. στη Βόρεια Αμερική καλλιεργούνται 93 διαφορετικές καλλιέργειες, 13 περισσότερες από ό,τι τη δεκαετία του 1960), το μεγαλύτερο μερίδιο των καλλιεργειών αποτελείται από ελάχιστους μόνο τύπους φυτών. Το σιτάρι, το καλαμπόκι, η σόγια και το ρύζι καταλαμβάνουν αυτήν τη στιγμή σχεδόν το 50% της αγροτικής γης του πλανήτη.
Η έλλειψη γενετικής ποικιλομορφίας σε μεμονωμένες καλλιέργειες είναι επίσης αρκετά εμφανής. Για παράδειγμα, στη Βόρεια Αμερική, έξι συγκεκριμένοι γονότυποι αποτελούν περίπου το 50% όλων των καλλιεργειών καλαμποκιού. «Οι μεγάλες εκμεταλλεύσεις βιομηχανικής γεωργίας συχνά επιλέγουν να καλλιεργήσουν ένα είδος, το οποίο είναι συνήθως ένας συγκεκριμένος γονότυπος, σε εκατομμύρια στρέμματα γης», επισημαίνει ο επικεφαλής της διεθνούς ομάδας έρευνας, Adam Martin. «Οι εμπορικά προσοδοφόρες μεγάλες μονοκαλλιέργειες καλλιεργούνται ολοένα και περισσότερο σε όλο τον κόσμο».
Με άλλα λόγια, οι μεγάλες βιομηχανικές εκμεταλλεύσεις σε Ευρώπη, Ασία, Βόρεια και Νότια Αμερική αρχίζουν να φαίνονται επικίνδυνα… ίδιες.
