Είναι το κρασί της παρέας, του οικογενειακού τραπεζιού, της γιορτής και της χαράς. Τη συναντάμε κυρίως σε ταβέρνες και είναι το απαραίτητο συνοδευτικό για κρέατα και, γιατί όχι, για ψαρικά, ενώ αποτελεί το σήμα κατατεθέν της χώρας μας στο εξωτερικό. Για πολλά χρόνια, η ρετσίνα ήταν το κρασί του φτωχού. Αυτός ο παρεξηγημένος οίνος επιστρέφει δυναμικά στο ελληνικό τραπέζι και, τα τελευταία χρόνια, αρχίζει να αποκτά τη χαμένη του αίγλη.
Λίγο η οικονομική κρίση, λίγο η προώθηση και η διαφήμιση του προϊόντος άρχισαν να επαναφέρουν τη ρετσίνα στις προτιμήσεις του Έλληνα καταναλωτή. «Είναι μύθος ότι η ρετσίνα παρασκευάζεται από χαμηλότερης ποιότητας σταφύλια και λάθος ο διαχωρισμός της από το κρασί» υπογραμμίζει ο οινοποιός και ιδρυτικό μέλος της «Οίνοι Βορείου Ελλάδος», Στέλιος Κεχρής. «Επιλέγουμε τις καλύτερες ποικιλίες σταφυλιών και, με βάση την οινοποιητική μας παράδοση, παράγουμε ένα προϊόν άριστης ποιότητας», επισημαίνει.
Η διαδικασία για την παραγωγή ρετσίνας είναι ακριβώς η ίδια με αυτήν που ακολουθείται για κάθε λευκό κρασί, μόνο που κατά τη διαδικασία της αλκοολικής ζύμωσης προστίθεται μικρή ποσότητα ρητίνης πεύκου (ρετσίνι). Για την παραγωγή της ρετσίνας, υπεύθυνος είναι ο οινοποιός, που πρέπει να έχει γνώσεις, διάθεση, μεράκι και κυρίως πείρα, γιατί κάθε κρασί από χρονιά σε χρονιά διαφέρει και πρέπει να προσαρμόσει τις πρώτες ύλες, ώστε να βγει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
Όμως, το χαρακτηριστικό στοιχείο που καθορίζει την προσωπικότητά της και διαφοροποιεί τη μια ρετσίνα από την άλλη, όπως τονίζει ο βραβευμένος οινοποιός, είναι η καλή πρώτη ύλη, η καλή επεξεργασία, τα ωραία αρώματα και κυρίως το ρετσίνι, το οποίο πρέπει να βασίζεται σε ποιοτικά χαρακτηριστικά, δηλαδή να είναι φρέσκο και από καλό δάσος. Η Βόρεια Ελλάδα, καταλήγει, πληροί όλες τις προϋποθέσεις για την παραγωγή της καλύτερης δυνατής ρετσίνας.
