Μπορεί η γενετική επιλογή να έχει οδηγήσει σε μεγαλύτερες γεννήσεις, ωστόσο δεν διασφαλίζει τη ζωτικότητα και την καλή διαβίωση των χοιριδίων. Σύμφωνα με το Pig Progress, υπάρχει μια σειρά παραμέτρων που διασφαλίζουν –βάσει ερευνών– όχι μόνο την επιβίωση των χοιριδίων μετά τη γέννα, αλλά και την απόδοσή τους σε όλη τη ζωή τους.
Η επιβίωση στη γέννα
Η γενετική επιλογή αυξάνει τον συνολικό αριθμό των χοίρων ανά στρωμνή, όμως ο αριθμός των χοιριδίων που γεννιούνται ζωντανά δεν ακολουθεί τον ίδιο ρυθμό. Βάσει μελετών, το 75% πεθαίνει κατά τη διάρκεια του τοκετού, με την ασφυξία να αποτελεί τη συνηθέστερη αιτία θανάτου. Μερικοί από τους παράγοντες κινδύνου που συνδέονται με τη θνησιμότητα είναι ο παρατεταμένος τοκετός, η τάξη γέννησης, το βάρος γέννησης και η καθυστέρηση ανάπτυξης του ενδομητρίου. Σε αντίθεση με τις παραδοσιακές στρατηγικές για τον περιορισμό του φαινομένου, που περιλαμβάνουν παρεμβάσεις κατά τη διάρκεια της διαδικασίας τοκετού, η έρευνα της εταιρείας διατροφής ζώων Trouw Nutrition, επικεντρώνεται στις αλλαγές που συμβαίνουν σε όλες τις φάσεις του αναπαραγωγικού κύκλου και μπορεί να επηρεάσουν τον αριθμό των χοιριδίων που γεννήθηκαν ζωντανά.
Επαρκές βάρος γέννησης
Το βάρος γέννησης ενός χοιριδίου επηρεάζει σημαντικά την επιβίωσή του αλλά και την ικανότητα αύξησης του βάρους του στην πορεία της ζωής του. Τα χοιρίδια με βάρος γέννησης 1 κιλό έδειξαν ποσοστό επιβίωσης 94%, εν αντιθέσει με όσα χοιρίδια γεννήθηκαν μικρότερα του κιλού, που είχαν ποσοστό μόλις 50%. Αντίστοιχα, τα χοιρίδια με βάρος γέννησης 1,5 κιλό έφτασαν κατά μέσο όρο τα 4 κιλά σε ηλικία 9 εβδομάδων και το βάρος σφαγής μία εβδομάδα νωρίτερα σε σύγκριση με τα αντίστοιχά τους που ζυγίζουν 1 κιλό κατά τη γέννηση. Πολλοί παράγοντες στην κύηση μπορούν να επηρεάσουν το βάρος γέννησης των χοιριδίων, όπως για παράδειγμα ο βαθμός αλλαγής του πλάτους του λίπους καθ’ όλο τον αναπαραγωγικό κύκλο μιας χοιρομητέρας.
Πρόσληψη σε πρωτόγαλα
Κλειδί για την ανάπτυξη των χοιριδίων αποτελεί το πρωτόγαλα. Η πρόσληψη σε πρωτόγαλα έχει συνδεθεί με την αύξηση βάρους, ενώ έχει αποδειχθεί ότι αποτρέπει σε μεγάλο βαθμό τη θνησιμότητα πριν από τον απογαλακτισμό. Η θνησιμότητα ήταν κατά μέσο όρο τέσσερις έως πέντε φορές υψηλότερη στα χοιρίδια που κατανάλωναν ανεπαρκώς πρωτόγαλα. Η πρόσληψη σε πρωτόγαλα εξαρτάται από δύο παραμέτρους, αφενός την ικανότητα της χοιρομητέρας να παράγει επαρκείς ποσότητες και αφετέρου στην ικανότητα του ίδιου του χοιριδίου να θηλάζει στη νεογνική περίοδο, που καθορίζεται εν μέρει από τη ζωτικότητά του κατά τη γέννηση. Έχει αποδειχθεί πολλές φορές ότι πάνω από το 30% των χοιριδίων δεν λαμβάνουν επαρκείς ποσότητες σε πρωτόγαλα.
Επαρκής ζωτικότητα
Η επαρκής ζωτικότητα επηρεάζει την πιθανότητα ενός χοιριδίου να θηλάσει, αλλά και να διατηρεί τη θερμοκρασία του σώματος του, ενώ είναι καθοριστική για την απόδοσή του σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Από την άποψη της χρονικής διάρκειας, τα χοιρίδια που άρχισαν να θηλάζουν μέσα σε 30 λεπτά μετά τη γέννηση είχαν ποσοστό θνησιμότητας πριν από τον απογαλακτισμό μόλις 6%, σε σύγκριση με χοιρίδια που άρχισαν να θηλάσουν μία ώρα μετά τη γέννηση, όπου είχαν ποσοστό θνησιμότητας 21%.
Διατροφή και απογαλακτισμός
Επειδή στα χοιρίδια το γαστρεντερικό σύστημα ακόμη αναπτύσσεται και η διατροφή του ζώου είναι κρίσιμη για την περαιτέρω ανάπτυξή του, η πρόσληψη εξαιρετικά εύπεπτης τροφής από τους νεαρούς χοίρους είναι ζωτικής σημασίας, όχι μόνο για τη σωστή ανάπτυξη του πεπτικού τους συστήματος, αλλά και για τον μετέπειτα γενικότερο ρυθμό ανάπτυξής τους. Η χρήση μαγιάς στη διατροφή μπορεί να προσφέρει εύπεπτες πρωτεΐνες στα νεότερα ζώα.
Οι νεαροί χοίροι απαιτούν καλή πρόσληψη μιας εξαιρετικά εύπεπτης δίαιτας για να επιτρέψουν στα έντερά τους να αναπτυχθούν σωστά και να βελτιστοποιήσουν τους ρυθμούς ανάπτυξης. Οι δίαιτες πρέπει να διαμορφώνονται έτσι ώστε να ανταποκρίνονται στην ηλικία, το σωματικό βάρος και το επίπεδο ωρίμανσης του χοιριδίου.
Η μετάβαση από το γάλα σε μια διατροφή με βάση τα δημητριακά κατά τον απογαλακτισμό μπορεί να παρουσιάσει εμπόδια που οδηγούν σε πτώση των ρυθμών ανάπτυξης, κυρίως λόγω της μικρότερης πρόσληψης θρεπτικών ουσιών. Καθώς το έντερο εξακολουθεί να ωριμάζει, η ενδογενής παραγωγή ενζύμων μπορεί να είναι φτωχή, οπότε χρειάζεται συμπλήρωση για να εξασφαλιστεί ότι η τροφή αφομοιώνεται καλά από τον οργανισμό τους.
Η διατροφή των χοιριδίων περιέχει συνήθως 30%-60% δημητριακά (που μπορούν να υποβληθούν σε επεξεργασία για την αύξηση της πέψης), μέχρι 15% γεύμα σόγιας, 20% γαλακτοκομικά προϊόντα και, όπου επιτρέπεται, ιχθυάλευρο ή πρωτεΐνη πλάσματος.
Η εξασφάλιση ζωοτροφών με καλής ποιότητας, εύπεπτες πρώτες ύλες, που συμβάλλουν στην ανάπτυξη του εντέρου και τη διατήρηση του τοιχώματός του, είναι απαραίτητες για την αποτελεσματική ανάπτυξη του ζώου. Αυτό δίνει στα χοιρίδια μεγαλύτερες πιθανότητες βέλτιστης παραγωγικής απόδοσης με λιγότερες πεπτικές διαταραχές, ειδικά όταν μεταβαίνουν από τον θηλασμό σε μια διατροφή με βάση τα δημητριακά.
Στρωμνή άχυρου σε μια νέα μέθοδο που εξασφαλίζει την ευζωία του χοίρου
Σε συνδυασμό με ειδικές τροφές που εξασφαλίζουν την ευημερία του ζώου, η αποτελεσματική διαχείριση του άχυρου μέσω της αυτοματοποίησης ενός νέου τύπου κλιματικού ελέγχου, κατά τον οποίο η υγρασία εξάγεται από τα άχυρα, ενώ από κάτω τους βρίσκεται ένα στρώμα κοπριάς που έχει κομποστοποιηθεί, προσφέρει ένα ασφαλές και άνετο περιβάλλον για την ευζωία των χοίρων. Το σύστημα αυτό ανέπτυξε αγρότης στη Σαξονία, σε συνεργασία με δύο μεγάλες εταιρείες του κλάδου. Μέσω του συστήματος αυτού επιτυγχάνεται η δημιουργία ενός πολύ λεπτότερου στρώματος αχύρου όπου μπορούν να διαβιούν οι χοίροι, ενώ το άζωτο και η αμμωνία είναι δεσμευμένα, πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορούν να εξαχθούν και να εισέλθουν στο περιβάλλον, όσο τα αερόβια βακτήρια αποσυνθέτουν την κοπριά.
Δεν απαιτείται καθόλου χειρωνακτική εργασία σε αυτού του τύπου τον αχυρώνα, καθώς όλα γίνονται αυτοματοποιημένα, ενώ, σύμφωνα με τον αγρότη, «τα χοιρίδια τα πηγαίνουν πολύ καλά, ο ρυθμός ανάπτυξής τους μεταξύ των 7 και 30 κιλών είναι περίπου 450 γραμμάρια ανά ημέρα και η θνησιμότητα έχει πέσει στο επίπεδο του 1%».
Γράφουν: Μαρία Αντωνίου
