#3 Επιτραπέζια Ελιά

Αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας! Τι ωραίος στίχος του Οδυσσέα Ελύτη από το «Άξιον Εστί» –που μας τον θύμισε και ο Μπαράκ Ομπάμα και πόσο ταιριάζει στην ελληνική επιτραπέζια ελιά! Άλλωστε, ο ποιητής έχει αναφερθεί στην ελιά, στη ρίζα της, στον ίσκιο της, στα φύλλα της. Τούτοι, λοιπόν, οι μικροσκοπικοί καρποί –ακόμη και οι αδρόκαρποι κρύβουν το δικό τους μεγαλείο και αρκεί να έχει κανείς τη διάθεση να το εξερευνήσει και να το αγαπήσει.
Εντυπωσιάζει η βιοποικιλότητα, δηλαδή, ο πλούτος της φύσης με τις διάφορες ποικιλίες, η κάθε μία προσαρμοσμένη στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της γεωγραφικής περιοχής όπου το δέντρο στέριωσε και ανάλογα διαμορφώθηκε.

Ακόμη πιο εντυπωσιακή είναι η ανθρώπινη παρέμβαση, για να μετατρέψει τον αρχικό ελαιόκαρπο σε έναν ακόμη πιο μεγαλοπρεπή –οργιαστικό– πλούτο, από χρώματα, οσφραντικές και γευστικές πανδαισίες. Γιατί, η μεταποίηση της επιτραπέζιας ελιάς είναι μία πραγματική τέχνη, που δημιουργεί ένα νέο προϊόν-τρόφιμο, αντίθετα με το ελαιόλαδο, για το οποίο, απλά, πρέπει να ακολουθήσουμε στο ελαιοτριβείο κάποιους κανόνες, ώστε να μην καταστρέψουμε τα αρχικά συστατικά του χυμού της ελιάς. Όλα αυτά συνδέονται όχι μόνο με τις καταναλωτικές απολαύσεις, αλλά και με την ιδιαίτερη διατροφική αξία, που επιτρέπει σε περιόδους νηστείας να τρέφονται οι καλόγεροι επί εβδομάδες με ψωμί και λίγες ελιές προσφάι.

Αυτό, λοιπόν, το προϊόν έχει για τη χώρα μας και μια πολύ μεγάλη εμπορική αξία και προοπτική.

Από ποιον μπορεί να κινδυνεύσει; Μόνο από εμάς τους ίδιους, εάν δεν δείξουμε τον σεβασμό που του πρέπει. Η «βιοποικιλότητά του» κινδυνεύει είτε από Ηροστράτεια σχέδια, να ξεριζωθούν ιστορικές ποικιλίες για άλλες που έχουν εμπορική πέραση, είτε από φαραωνικά σχέδια επιβολής μοντέλων φύτευσης και καλλιέργειας, τις οποίες δεν αντέχουν οι ελληνικές, εδαφοκλιματικές συνθήκες.

Στον τομέα της μεταποίησης, η «βιοποικιλότητα» κινδυνεύει από την επικράτηση των χημικών και μη φυσικών ελληνικών μεθόδων επεξεργασίας, θυσία στον βωμό του εύκολου κέρδους. Για ένα προϊόν με ιστορία χιλιάδων ετών πίσω του, ας έχουμε την υπομονή της αναζήτησης της γνώσης, προκειμένου να περιφρουρήσουμε και την επιβίωσή του σήμερα και την προοπτική του αύριο.