Κάθε χώρα-μέλος της ΕΕ υποχρεούται να καλύψει τουλάχιστον το 27% των ενεργειακών της αναγκών από ανανεώσιμες πηγές έως το έτος 2030. Όπως προκύπτει από τα παραπάνω στοιχεία, η διαφοροποίηση μεταξύ των χωρών είναι μεγάλη.
Στις σκανδιναβικές χώρες, για παράδειγμα, το 30% και πλέον των ενεργειακών τους αναγκών καλύπτεται από ανανεώσιμες πηγές. Στο άλλο άκρο βρίσκονται χώρες όπως η Ολλανδία, η Βρετανία, η Ιρλανδία, με ποσοστό 5%-7%. Η Ελλάδα βρίσκεται στον ευρωπαϊκό μέσο όρο, καλύπτοντας το 15,4% των συνολικών αναγκών της, με καλές επιδόσεις στην ανανεώσιμη παραγωγή θέρμανσης – ψύξης (27,5% έναντι 16,6% της υπόλοιπης ΕΕ), υστερώντας στην παραγωγή ηλεκτρισμού (22,2% έναντι 26,9%) και έχοντας δραματική υστέρηση στην ενέργεια για κίνηση (μόλις 1,1% έναντι 5,5% της υπόλοιπης ΕΕ).
Ανανεώσιμες πηγές ανά χώρα (infographic)
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το μέρος εκείνο των ανανεώσιμων πηγών, που αφορά τη βιοενέργεια και σχετίζεται με την αγροτική παραγωγή. Η βιοενέργεια συμβάλλει στην παραγωγή ανανεώσιμης ενέργειας, από 47% στην περίπτωση της Ελλάδας και της Ιρλανδίας, έως 88% στη Φιλανδία. Κυρίαρχη πρώτη ύλη αποτελούν τα στέρεα καύσιμα, όπως η ξυλεία, τα απορρίμματα, το βιοαέριο και το βιοντίζελ. Και μία τελευταία παρατήρηση.
Όλος αυτός ο τομέας ανήκει στην ευρύτερη βιο-οικονομία, που αποτελεί μία από τις πιο ανερχόμενες δραστηριότητες της παγκόσμιας οικονομίας. Κάποιες χώρες της ΕΕ κατέχουν ηγετική θέση στις επενδύσεις και στην παγκόσμια παραγωγή γνώσης και καινοτομίας. Δυστυχώς, αυτό δεν ισχύει στην περίπτωση της Ελλάδας, η οποία είναι συνήθως «καταναλωτής» αυτής της τεχνολογίας.
- Τ. Νικολάου
