Με τον πλέον ηχηρό τρόπο επαναφέρει στο προσκήνιο τις «ξεχασμένες» συνεταιριστικές τράπεζες και τον ρόλο που αυτές μπορούν να παίξουν στη χρηματοδότηση του αγροτικού επιχειρείν, η απόφαση του Μιχάλη Σάλλα να εισέλθει στην Παγκρήτια ως στρατηγικός επενδυτής.
Η κίνηση του επιτυχημένου τραπεζίτη, με το εγνωσμένο ειδικό βάρος στην αγορά και την πλούσια εμπειρία στο σκέλος των χορηγήσεων προς τον πρωτογενή τομέα, εκ των πραγμάτων στρέφει τους προβολείς σε ένα κομμάτι του χρηματοπιστωτικού συστήματος που μέχρι πρόσφατα «ζούσε» στη σκιά των συστημικών τραπεζών.
Το timing της επένδυσης κάθε άλλο παρά τυχαίο μπορεί να χαρακτηριστεί, καθώς συμπίπτει με την ανακίνηση από την κυβέρνηση του σεναρίου της δημιουργίας ενός «παράλληλου» τραπεζικού συστήματος, το οποίο θα λειτουργήσει ως εναλλακτικό εργαλείο άσκησης αναπτυξιακής πολιτικής, στηρίζοντας με πιστώσεις την πραγματική οικονομία και τη μικρομεσαία επιχειρηματικότητα. Επί της ουσίας, το δίκτυο αυτό προορίζεται να καλύψει το κενό που αφήνουν στην αγορά οι -ευρισκόμενες υπό τον ασφυκτικό έλεγχο της ΕΚΤ- μεγάλες εμπορικές τράπεζες.
Στο τοπίο αυτό διαφαίνεται ένας νέος, σαφώς πιο αναβαθμισμένος ρόλος για τις -προσανατολισμένες στις τοπικές οικονομίες και με ισχυρά ερείσματα στην ελληνική περιφέρεια- συνεταιριστικές τράπεζες, τουλάχιστον για όσες εξ αυτών είναι υγιείς και κεφαλαιακά ισχυρές. Η πρώτη συνθήκη περνάει μέσα από τη διαχείριση των μη εξυπηρετούμενων δανείων, ζήτημα που έχει προσελκύσει το ενδιαφέρον μεγάλων ξένων funds και στο οποίο θα υπάρξουν εξελίξεις μέσα στο αμέσως επόμενο διάστημα.
Η δεύτερη συνθήκη συνδέεται με την είσοδο νέων κεφαλαίων, τα οποία μπορούν να προέλθουν είτε από τους υφιστάμενους (μικρο)μετόχους, με την οικονομική συγκυρία εδώ να θέτει κάποιους περιορισμούς, είτε από νέους επενδυτές, όπως δηλαδή συνέβη στην περίπτωση της Παγκρήτιας.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην «ΥΧ» που κυκλοφορεί
