Η τελευταία αναθεώρηση (2013) έγινε σε συνέχεια της ριζικής µεταρρύθµισης της ΚΑΠ το 1992 και το 2003, στην κατεύθυνση της ενίσχυσης του εισοδήµατος των παραγωγών αντί του παραγόµενου προϊόντος, όπως προβλεπόταν τις προηγούµενες δεκαετίες.
Η σταδιακή αποσύνδεση των ενισχύσεων από την παραγωγή (decouple) και η υιοθέτηση της ενίσχυσης της αγροτικής γης (single payment scheme) στη βάση της συµµόρφωσης σε µία σειρά περιβαλλοντικών, κυρίως, κανόνων, δηµιούργησε µία µεταβατική περίοδο, κατά την οποία και διαµορφώθηκαν τα αποκαλούµενα σήµερα «ιστορικά δικαιώµατα».
Σχεδόν 20 χρόνια µετά τη µεταρρύθµιση, και µε την ενδιάµεση διεύρυνση της Ε.Ε. από τα 15 στα 27 κράτη, θεωρήθηκε απαραίτητη η αναθεώρηση των Τίτλων Δικαιωµάτων Ενίσχυσης, ώστε αυτοί να ανταποκρίνονται περισσότερο στις σηµερινές συνθήκες, διορθώνοντας τις στρεβλώσεις που δηµιουργήθηκαν τα προηγούµενα έτη.
Η «Σύγκλιση», λοιπόν, αποτέλεσε κεντρική προτεραιότητα της αναθεώρησης της ΚΑΠ, µε στόχευση την άµβλυνση των ανισοτήτων, κατ’ αρχήν στο διάστηµα 2014-2020, αλλά και στην επόµενη προγραµµατική περίοδο. Η µελέτη αυτή παρουσιάζει την ανάλυση των δεδοµένων που αφορούν τις άµεσες ενισχύσεις, µε στόχο να συµβάλουµε στην κατανόηση των παραµέτρων του θέµατος και στην τεκµηρίωση των σχετικών θέσεων και προτάσεων.
Διαβάστε την εκτενή ανάλυση για τις άμεσες ενισχύσης στο φύλλο της «ΥΧ» που κυκλοφορεί
