«Ζητείται εθνική ελαϊκή πολιτική» γράψαμε στο προηγούμενο (φύλλο #6, σελ. 46) της «ΥΧ», συνεχίζοντας το αφιέρωμα που είχαμε αρχίσει λίγο πιο πριν (φύλλο #5, σελ. 38), με την ανάλυση «Απούσα η Ελλάδα στον νέο χάρτη της παγκόσμιας ελαιοκομίας». Περιγράψαμε τα εγγενή πλεονεκτήματα του αποκαλούμενου «εθνικού μας προϊόντος», όμως το ερώτημα είναι γιατί δεν μπορούμε να τα αξιοποιήσουμε, τι φταίει;
Το Διεθνές Συμβούλιο Ελαιοκομίας (IOC) έδωσε πολύ πρόσφατα στη δημοσιότητα τα στοιχεία από τις εισαγωγές ελαιολάδου και πυρηνέλαιου στις 7 μεγαλύτερες εισαγωγικές, μη ελαιοπαραγωγικές χώρες, σε αυτές δηλαδή που στηρίζεται το διεθνές εμπόριο. Τα στοιχεία για τη θέση της Ελλάδας είναι αποκαλυπτικά και απογοητευτικά και τα σχόλια περισσεύουν. Απλά να συμπληρώσουμε ότι η Ελλάδα είναι δεύτερη, μετά την Ιταλία, στα χρηματοδοτούμενα από την ΕΕ προγράμματα προώθησης αγροτικών προϊόντων και τροφίμων.
Οι περισσότεροι κατηγορούν (!) τους Ιταλούς ότι «έρχονται και μας παίρνουν το λάδι μας χύμα, το αναμιγνύουν με δικά τους και τρίτων χωρών και το πουλούν σε ωραίες συσκευασίες, πανάκριβο, στη διεθνή αγορά»
Η πλειοψηφία όσων ασχολούνται με το θέμα, συχνά-πυκνά επισημαίνει ότι «δεν έχουμε μία εθνική στρατηγική», την οποία, συνεπώς, θα πρέπει να καθίσουμε να τη σχεδιάσουμε. Δεν διαφωνώ ότι θα πρέπει να «να καθίσουμε να τη σχεδιάσουμε», όμως η πρώτη και μεγάλη κακοδαιμονία είναι ότι τις τελευταίες δεκαετίες, έχουμε εθνική στρατηγική. Απλώς είναι λαθεμένη, και για ευνόητους λόγους προτιμάμε να την αποσιωπάμε. Ποια είναι αυτή; Μα είναι οι δυο εύκολες λύσεις.
του Βασίλη Ζαμπούνη
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο φύλλο 07 (18/12) της «ΥΧ» που κυκλοφορεί
